ကြ်န္မႏွင့္အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ( ၂ )

က်ြန္မဘယ္ဘက္အိမ္ကအမည္းမကေတာ့မိတ္ကတ္ေတြလူး၊အလွေတြၿပင္၊ဂတံုးဆံပင္ေပါက္ကိုဆံပင္တုေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးစြပ္ၿပီးအလုပ္သြားလို့ေဒၚပဲလို့သူ့ကိုနာမည္
ေပးထားပါတယ္။
သူ့ေဘးအိမ္ကေတာ့အသက္၆၀နီးပါးေသြးတိုးေရာဆီးခ်ိဳပါကန္ထရိုက္ယူထားတဲ့ေဆးရံုကသူနာၿပဳဆရာမၾကီးပါ။၀၀လံုးလံုးမို့ေဒၚလံုးလို့ေခၚပါတယ္။
ေဒၚပဲကသားတစ္ေယာက္၊ေဒၚလံုးကသားတစ္ေယာက္သမီးတစ္ေယာက္ရိွတဲ့single motherေတြပါ။ေဒၚပဲကေဒၚလံုးထက္၄၊၅ႏွစ္ေလာက္ငယ္ေပမဲ့ဘ၀တူခ်င္းမို့
သူတို့ႏွစ္ေယာက္အၿမဲတဲြၾကပါတယ္။
ကြ်န္မဒီရပ္ကြက္ထဲေရာက္တာ၄လေလာက္ရွိပါၿပီ။
အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ့ေမးထူးေခၚေၿပာႏွဳတ္ဆက္ရင္းေတာ္ေတာ္မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့လကေဒၚလံုးနဲ့ေဒၚပဲတို့ႏွစ္ေယာက္ကြ်န္မအိမ္ကိုလာလည္ပါတယ္။
ေနာက္လည္းလာလည္အုန္းမယ္ဆိုပါတယ္။သူတို့အိမ္ကိုလာလည္ဖို့ေတာ့ဖိတ္မသြားပါ။
တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ေဒၚပဲကၿခံတံခါး၀ကေနေနာက္တပတ္စေနဘယ္သြားစရာ
ရွိလည္းေမးပါတယ္။ဘယ္မွမသြားေၾကာင္းေၿပာေတာ့သူကက်ြန္မကိုsurpriseလုပ္ခ်င္
လို့ပါတ့ဲ။ဘာsurpriseလုပ္မွာလည္းစဥ္းစားမရပါ။
စေနေန့ညေနေစာင္းမွာေတာ့ေဒၚပဲ၊ေဒၚလံုးနဲ့ပြင့္တို့၀တ္ေကာင္းစားလွ
ေတာက္ေတာက္ေၿပာင္ ေၿပာင္ေတြ၀တ္၊အထုတ္ေတြဆြဲၿပီးေရာက္လာပါတယ္။
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ၿဖစ္ေနတဲ့က်ွြန္မကိုေဒၚပဲကဒီေန့သူ့ေမြးေန့မို့ကွွြ်န္မကိုsurprise
လုပ္ရင္းသူ့ေမြးေန့ကိုကြ်န္မအိမ္မွာလုပ္မလို့ဆိုၿပီးအိမ္ထဲ၀င္ခ်လာၿပီး
အထုတ္ထဲကအေအးနဲ့ကိတ္မွဳန့္ေတြထုတ္ပါတယ္။
ေဒၚလံုးနဲ့ပြင့္ကလည္းထပ္ခ်ပ္မကြာ၀င္လိုက္လာပါတယ္။
ကွြ်န္မလည္းအိမ္မွာရိွတဲ့ဘယာေၾကာ္၊ပါပလာနဲ့ဘီစကြတ္မွုန့္ေတြခ်ေၾကြးရင္း
ေဒၚပဲရဲ့surpriseပါတီပဲြၾကီးကိုေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ့ပါ၀င္ဆင္ႏြဲရ
ပါေတာ့တယ္။
(မဆင္ႏဲြလို့ကလဲမရဧည့္သည္ေတြကအိမ္ထဲေရာက္ေနၿပီေလ။)
ဆီးခ်ိဳေသြးတိုးရွိတဲ့ေဒၚလံုးကအိမ္ေရာက္မွေဆးေသာက္မယ္တဖြဖြေၿပာရင္း
creamထူလၿပစ္နဲ့ကိတ္မုန့္ေတြတခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္စားပါတယ္။
သူတို့၃ေယာက္က်ြန္မဘက္လွည့္ၿပီးေၿပာလိုက္၊သူတို့ခ်င္းအမည္းလိုေၿပာလိုက္၊
မုန့္စားလိုက္၊အေအးေသာက္လိုက္၊သီခ်င္းဆိုလိုက္၊ထကလိုက္နဲ့သူတို့ကိုၾကည့္ရင္း
ေခါင္းေတြေတာင္မူးလာပါတယ္။
၂နာရီေလာက္ၾကာမွၿပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီးပုဂံထဲကက်န္တဲ့ဘယာေၾကာ္၊ပါပလာေၾကာ္
နဲ့ဘီစကစ္ေတြကိုတစ္သ်ွဴးေတြနဲ့ထုတ္ၿပီးယူၾကပါတယ္။
က်န္တဲ့ကိတ္မုန္ေတြေရာထားခဲ့ရအုန္းမလားေမးေတာ့ အိမ္မွာစားမဲ့သူမရွိလို့
အကုန္သာၿပန္ယူသြားၾကပါေတာ့အမတို့ရယ္ဆိုေတာ့လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ့ကိတ္မုန့္
ဗူးၾကီးၿပန္သယ္သြားၾကပါတယ္။
ေဒၚပဲရဲ့ေမြးေန့ပဲြၾကီးအၿပီးမွာေတာ့ပြေနတဲ့ဧည့္ခန္းမွာေဆးစရာပုဂံတထပ္နဲ့က်ြန္မ
က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ၿပန္ခါနီးေဒၚပဲကေက်းွဇူးတင္စကားေၿပာသြားပါေသးတယ္။
ေမြးေန့ကိုတကယ္ကငါ့အိမ္မွာလုပ္ရမွာ။ဒါေပမဲ့ငါ့အိမ္ကရွဳတ္ပြေနၿပီးသန့္ရွင္းေရး
မလုပ္ရေသးလို့နင့္အိမ္မွာလာလုပ္ရတာတဲ့။
သူ့မ်က္ႏွာၾကည့္ေတာ့လည္းေၾကာေတာေမာေတာပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲရိုးရိုးသားသား
ခင္ခင္မင္မင္ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လို့လာလုပ္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးမို့က်ွြန္မမွာငိုရအခက္ရယ္ရအခက္
စိတ္ဆိုးရအခက္ပါ။
ေတာ္ပါေသးရဲ့တရပ္ကြက္လုံးေခၚလာၿပီးမဆင္ႏဲြတာ..
ကိုယ္နဲ့အရမ္းၾကီးမရင္းႏွီးတဲ့လူမ်ိဳးၿခားအိမ္ကိုမေၿပာမဆိုဧည့္သည္ေတြေခၚလာၿပီး
ပါတီပြဲလုပ္တာအိမ္ရွင္အတြက္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္မလား၊အဆင္ေၿပမလား၊
ဆိုတာစဥ္းစားတတ္ပံုမရပါဘူး၊ပြင့္လင္းတာလား၊ရိုးအတာလားမေၿပာတတ္ပါ။

ဓေလ့စရိုက္၊ယဥ္ေက်းမွဳခ်င္းမတူတာမို့အလိုက္မသိတတ္တာ၊နားမလည္တာေတြ
ေၾကာင့္ကသိကေအာင့္ၿဖစ္ရတာကလြဲရင္သီးမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့အေႏွာက္
အယွက္မေပးၾကတဲ့အိမ္နီးခ်င္းေတြလို့သာေၿပာခ်င္ပါေတာ့တယ္။