ေမြးေမ..သူမသနားတာေၾကာင့္

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကအလုပ္အတူလုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမီးဖြားလို့ေဆးရံုမွာသတင္းသြားေမးပါတယ္။
မိခင္ေရာခေလးပါက်န္းမာေပမဲ့လမေစ့ဘဲေမြးလို့ခေလးကိုေမြးကင္းစခေလးေဆာင္မွာ
ေခတၱထားပါတယ္။
ခေလးၾကည့္သြားပါအုန္းဆိုလို့ေမြးကင္းစခေလးေဆာင္ကိုသူငယ္ခ်င္းနဲ့အတူသြားၾကည့္ပါတယ္။
အေႏြးေပးထားတဲ့အခန္းမွာပုခက္ေသးေသးေလးေတြထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္တဲ့ခေလးက
အိပ္ေပ်ာ္၊ငိုတဲ့ခေလးကငို၊လူ့ေလာကထဲေရာက္ခါစသူတို့ေလးေတြၾကည့္ရတာၿငိမ္းခ်မ္း
ၿပီးအၿပစ္ကင္းလိုက္တာ...
ခပ္လွမ္းလွမ္းကမွန္ခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာေတာ့ေဆးသြင္းပိုက္ေတြြတန္းလန္းနဲ့
ခေလးေလး၊ပုခက္တြင္းအႏွီးထုတ္ထဲကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့.....
အလို..ဘုရားဘုရား..ဘယ္လိုမ်ားၿဖစ္ရတာပါလိမ့္..လို့အလန့္တၾကားေရရြတ္မိပါတယ္။
ခေလးဟာႏွာေခါင္းနဲ့ပါးစပ္၊ႏွဳတ္ခမ္းဘာမွမရွိ၊ေဟာက္ပက္ၾကီးပါ။အေခါင္းေပါက္က
လွမ္းၿမင္ေနရတဲ့လ်ွာကလည္းတပိုင္းၿပတ္ေနပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ့အမသူနာၿပဳဆရာမကိုေမးၾကည့္ေတာ့ခေလးကိုေမြးၿပီးေတာထဲမွာ
ၿပစ္ထားခဲ့တာ။အေကာင္ကိုက္သြားတာ၊ဘာေကာင္လည္းမသိပါ။ေတာေခြးေတြၿဖစ္မယ္ထင္တယ္ေၿပာပါတယ္။
အႏွီးထုတ္ထဲမွာေသြးအလူးလူးနဲ့မေသမရွင္ၿဖစ္ေနတဲ့ခေလးကိုရြာကလူေတြေတာထဲမွာေတြ့လို့နယ္ေဆးရံုကိုေခၚလာၿပီးအဲဒီကမွၿမိဳ့ေဆးရံုကိုပို့လိုက္တာလို့ေၿပာၿပပါတယ္။
ခေလးေလးေသမလားရွင္မလားမသိေပမဲ့ဆရာ၀န္ဆရာမေတြကေတာ့အသက္
တစ္ေခ်ာင္းကယ္ႏိုင္ေအာင္အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားေနၾကတယ္လို့ဆိုပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ့ဆက္ၿပီးရွင္သန္ေနတာထက္စာရင္ေသသြားတာကမွေကာင္းအုန္းမယ္လို့မွတ္ခ်က္ၿပဳပါတယ္။
က်ြန္မကေတာ့ဘယ္လိုဆုေတာင္းေပးရမွန္းမသိပါ။
ေဆးရံုကၿပန္လာၿပီး၃၊၄ရက္ေလာက္ခေလးေလးကိုမ်က္စိထဲမွာၿမင္ေယာင္ရင္း
စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမိပါတယ္။
ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြေၾကာင့္၀မ္းကလြယ္ၿပီးေမြးခဲ့ရတဲ့ကိုယ့္ရင္ေသြးကို
ရက္ရက္စက္စက္စြန့္ၿပစ္ရတာလည္းစဥ္းစားေနမိပါတယ္။
ေမြးၿပီးလူေတြရွိတဲ့ရြာအနီးမွာ၊မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ၊ဘုရားေက်ာင္းအနီးမွာစြန့္ၿပစ္ခဲ့ရင္ေတာင္
ဒီလိုအၿဖစ္ဆိုးနဲ့ၾကံဳရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒီခေလးအသက္ရွင္ခဲ့ရင္ဘယ္မိဘကသူ့ကိုေမြးစားမွာလဲ။
ေမြးစားမဲ့မိဘေတြကလည္းက်န္းမာၿပီးေခ်ာေမာလွပတဲ့ခေလးကိုဘဲေမြးစားခ်င္ၾကမွာပါ။
သူဟာမိဘမဲ့ေဂဟာမွာဘဲဆက္လက္ရွင္သန္ရမွာပါ။
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မ်က္ႏွာကၾကည့္ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္ၿဖစ္ေအာင္ၿပဳၿပင္လို့ေရာရမလား၊
ရခဲ့ရင္ေတာင္ေစ်းၾကီးတဲ့ခဲြစိပ္ကုသခကိုဘယ္သူကအကုန္က်ခံလုပ္ေပးမွာလဲ၊
ဒီပံုစံအတိုင္းၾကီးၿပင္းလာရင္မိဘမဲ့ေဂဟာမွာဘ၀တူမိဘမဲ့ခေလးေတြကသူ့ကိုရံြေၾကာက္
ၾကီးၿဖစ္ၿပီးအေပါင္းအသင္းမွလုပ္ပါ့မလား၊
သူ့ရဲ့ဘ၀တေလ်ွာက္လံုးအပါယ္ခံအထည္းက်န္ဘ၀နဲ့ဆက္လက္ရွင္သန္သြားရမဲ့
အေရးေတြးၿပီးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိပါတယ္။
ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ရလာတဲ့ခေလးၿဖစ္ၿဖစ္အခက္အခဲေတြဘယ္လိုဘဲရွိရွိ
ေမြးလာတဲ့အၿပစ္ကင္းတဲ့ကိုယ့္ရင္ေသြးကိုစြန့္ၿပစ္ရက္တဲ့သူ၊ဆက္တာ၀န္မယူႏိုင္ရင္
ေတာင္ေတာထဲမွာက်ားစားစား၊ေခြးဆဲြဆဲြၿပစ္ရက္တဲ့ခေလးအေမရဲ့စိတ္ဓါတ္ကိုေတာ့
အံ့ၾသမိပါတယ္။
ရက္စက္ပါေပ့ခေလးအေမရယ္....

ၿမင္ပါမ်ားေတာ့ရိုးတယ္ထင္

၂၀၀၄ခုႏွစ္ဒီႏိုင္ငံကိုကြ်န္မေရာက္စကတရုတ္နဲ့ဌာေနေပါက္ကုလားအနည္းငယ္သာ
ရိွပါတယ္။ၿမန္မာ၊ကိုးရီးယား၊ဖိလစ္ပိုင္၊NGOအဖြဲ့၊သာသနာၿပဳအဖဲြ့ေတြနဲ့လာတဲ့
လူၿဖဴေတြလည္းအနဲအပါးရွိပါတယ္။
အာရွတိုက္နဲ့မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းၿပီးအိႏၷိယသမုဒၵယာၾကီးၿခားေနတဲ့
ကုန္းတြင္းပိတ္ႏုိင္ငံငယ္ေလးမွာအလုပ္လာလုပ္တဲ့အာရွသားေတြနည္းပါးတာမို့
ဒီကလူေတြကလူၿဖဴေတြကိုအၿမင္မစိမ္းေပမဲ့အာရွသားေတြကိုေတာ့သိပ္မၿမင္ဘူးၾကပါ။
သူတို့ကိုယ္တိုင္ကလည္းႏိုင္ငံရပ္ၿခားအေရာက္အေပါက္နည္းပါးတာေၾကာင့္
ႏုိင္ငံၿခားသားေတြမေတြ့ဘူးၾကပါ။
ဒါေၾကာင့္လူၿဖဴကလြဲရင္က်န္တဲ့အသားညိဳ၊အသားလတ္အားလံုးတရုတ္လို့
ထင္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္မတို့ၿမန္မာေတြထဲမွာအသားညိဳလို့မဲလံုးတို့၊ကုလားတို့ေခၚသူေတြေတာင္
တရုတ္လို့ထင္ခံရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကကြ်န္မတို့ကိုလမ္းမွာေတြ့ရင္တအံ့တၾသေငးေမာၾကည့္ၾကလို့
စိတ္ညစ္ရပါတယ္။
က်ြန္မကိုယ္တိုင္လည္းလူမဲဆိုတာရုပ္ရွင္ထဲမွာသာၿမင္ဖူးတာပါ။
ၿဖဴၿဖဴေသးေသးပါးပါးယားယားအာရွသားေတြေတြ့ေနရာကအရိုးအဆစ္ၾကီးၾကီး၊
ႏွဳတ္ခမ္းထူထူ၊မ်က္လံုးၿပဴးၿပဴးေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းစေတြ့ေတာ့အရုပ္ဆိုးလွခ်ည္ရဲ့ထင္မိပါတယ္။
ေၾကာက္လည္းေၾကာက္မိပါတယ္။
သူတို့ေတြနဲ့အလုပ္အတူလုပ္တာၾကာလာၿပီးရင္းႏွီးခင္မင္လာေတာ့သူတို့ကိုမဲလွခ်ည္ရဲ့၊
ရုပ္ဆိုးလွခ်ည္ရဲ့မထင္ေတာ့ပါ။တစ္ခ်ိဳ့အမဲမေလးေတြကိုလွတယ္ေတာင္ထင္လာ
ပါတယ္။
၆ႏွစ္အတြင္းတရုတ္စက္ရံုေတြတေၿဖးေၿဖးမ်ားလာတာနဲ့အတူအဲဒီစက္ရံုေတြမွာလူမဲေတြအလုပ္၀င္လုပ္ၾကရင္းအာရွသားေတြနဲ့တစတစအေတြ့အၿမင္မ်ားၿပီးအက်ြမ္းတ၀င္
ၿဖစ္လာၾကပါၿပီ။
အကင္းပါးတဲ့အခ်ိဳ့လူမဲေတြေတာင္က်ြန္မတို့မ်က္ႏွာေပါက္၊အသားအရည္၊ေၿပာတဲ့စကားေတြကိုၾကည့္ၿပီးတရုတ္ေတြနဲ့ခြဲၿခားတတ္လာၾကပါၿပီ။
ေတြ့ပါၿမင္ပါမ်ားလာေတာ့သူတို့ေတြက်ြန္မတို့ကိုအထူးအဆန္းမၿဖစ္ေတာ့သလို
ကွြ်န္မတို့ကလည္းသူတို့ကိုသက္ေတာင့္သက္သာနဲ့ေၿပာဆိုဆက္ဆံနိုင္သြားပါၿပီ။

ေရာင့္ရဲလြယ္သူ

ကြ်န္မေနတဲ့တိုက္ရဲ့ေအာက္ကကားပါကင္မွာဦးမဲဆိုတဲ့ကားေဆးတဲ့လူတစ္ေယာက္
ရွိပါတယ္။အသက္၅၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီးတနဂၤေႏြကလဲြလို့က်န္တဲ့ေန့ေတြမွာမနက္၉
နာရီေလာက္ကေနညေန၅နာရီေလာက္ထိကားပါကင္မွာရွိပါတယ္။
က်ြန္မေနတဲ့တိုက္ပါကင္မွာကား၅၀ေလာက္ရွိၿပီးတဘက္ကတိုက္၂လံုးမွာေတာ့ကား၂၀
ေလာက္စီရွိပါတယ္။တစ္ေန့ကိုကားတစ္စီးႏွစ္စီးေလာက္ေဆးရပါတယ္။
ေန့တိုင္းအလုပ္ရွိတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ဦးမဲကတစ္ေန့ကား၂စီးပဲေဆးပါတယ္။
ကားတစ္စီးေဆးရင္၃၊၄ေဒၚလာရတာမို့တစ္ေန့၈ေဒၚလာေလာက္ရရင္ေန့တြက္စီၿပီမို့
အလုပ္ဆက္မလုပ္ေတာ့ပါ။
ေန့လည္၁၂နာရီနဲ့၂နာရီၾကားလည္းေန့လည္စာစားတာရယ္အနားယူတာရယ္ေၾကာင့္
အလုပ္မလုပ္ပါဘူး။
့တခ်ိဳ့ကေန့လည္စာၿပန္စားရင္းကားေဆးခိုင္းရင္မေဆးပါဘူး။မနက္ဖန္သဘက္ခါ
ေရႊ့ေနလို့စိတ္မရွည္သူေတြကၾကံဳရာမွာေဆးလိုက္လို့ေဖါက္သည္ပ်က္တာလည္းမၾကာ
ခဏပါ။
စေန၊တနဂၤေႏြ၊တနလၤာ၃ရက္ဆက္တိုက္မိုးရြာတာေၾကာင့္က်ြန္မကားဖံုေတြရႊံ့ေတြနဲ့
ညစ္ပတ္ေနလို့ဦးမဲကိုကားေဆးေပးဖို့ေၿပာပါတယ္။မအားလို့မနက္ဖန္မွေဆးပါရေစ
ဆိုပါတယ္။မနက္ဖန္ေရာက္ၿပန္ေတာ့ေနာက္ေန့ခ်ိန္းၿပန္ပါတယ္။
ဖံုေတြရႊံ့ေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ့ကားကိုေဆးဖို့အၾကာၾကီးေစာင့္မေနႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့ရံုးေအာက္မွာကားထိုးေပးၿပီးပါကင္ေစာင့္တဲ့ေကာင္ေလး
ကိုေဆးခိုင္းပါတယ္။ကားေဆးခကအတူတူပါ။
ေနာက္ေန့ဦမဲကားေဆးဖို့လာေၿပာေတာ့ကားကသန့္ရွင္းေနၿပီမို့ေဆးဖို့မလိုေတာ့ပါ။
ဒီၿမိဳ့မွာကားေဆးတဲ့သူေတြေပါပါတယ္။
ရံုးေတြေအာက္ပါကင္ေတြ၊ေစ်းပါကင္ေတြ၊လမ္းေဘးပါကင္ေတြမွာကားေဆးခ်င္သူေတြ
အမ်ားၾကီးပါ။တသီးတသန့္အခ်ိန္ေပးႏုိင္ရင္ကားေဆးတဲ့ေ၀ါ့ေရွာ့ေတြလည္းရွိပါတယ္။
ဦးမဲရဲ့အလုပ္ဟာအၿပိဳင္အဆိုင္ေတြမ်ားတာေၾကာင့္ကိုယ္က၀ီရိယစိုက္ၿပီးလုပ္ပါမွ၊
၀န္ေဆာင္မွဳေကာင္းေကာင္းေပးႏိုင္မွအဆင္ေၿပမွာပါ။
ကိုယ္ကလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ကားေဆးခ်င္တဲ့သူကရွိအုန္းမွ။
မိုးရြာမဲ့ေန့ေတြအတြက္ေနသာတဲ့ေန့ေတြမွာၾကိဳးစားအလုပ္လုပ္ၿပီးစုေဆာင္းထားဖို့
စိတ္ကူးရွိပံုမရပါဘူး။
ဒီကလူေတြအမ်ားစုဟာ၀ိရိယနည္းၿပီးလက္ေၾကာမတင္းၾကပါ။
လုပ္တဲ့အလုပ္ကိုလည္္းစိတ္၀င္စားၿပီးေစတနာမထားတတ္ၾကပါဘူး။
အလြန္ပ်င္းၿပီးေလးလည္းေလးပါတယ္။
ဆိုင္မွာလုပ္တဲ့အလုပ္သမားေတြဆိုလည္းဒါလုပ္ဆိုဒါဘဲလုပ္တတ္ပါတယ္။
တၿခားဟာကိုလုပ္တတ္ေအာင္သင္ယူဖို့စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။မခိုင္းရင္ထိုင္ေနတတ္ပါတယ္။
အခ်င္းခ်င္းေလေပါေနတတ္ပါတယ္။
၀ယ္သူလာလို့ေစ်းေမးရင္တစ္ခုမွမသိပါဘူး။ေကာင္တာကပိုင္ရွင္ကိုပစၥည္းတစ္ခုခ်င္း
ယူၿပီးသြားေမးပါတယ္။ဘယ္ေတာ့မွလည္းေစ်းေတြမွတ္မထားပါဘူး။
ေနာက္၀ယ္သူလာရင္ထပ္ေမးၿပန္ပါတယ္။
သူတို့ဟာအလုပ္သမားဘ၀မွာဘဲေက်နပ္ေနၿပီးပိုင္ရွင္ၿဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကသူေတြ
မဟုတ္ပါ။
ဒီေန့ရွာဒီေန့ကုန္ေအာင္သံုးၿပီးေနာင္ေရးမပူပင္တတ္ၾကပါဘူး။
ေရာင့္ရဲလြယ္တဲ့စိတ္ဓါတ္ဟာပ်င္းလို့လား၊ဖ်င္းလို့လားသိႏိုင္ပါဘူးေလ။

ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္

ေဒၚရီတာဟာက်ြန္မလုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းရဲ့အေဒၚအသက္၆၀ေလာက္
အမဲမၾကီးပါ။ၿမိဳ့စြန္ရပ္ကြက္မွာကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင့္ၿပီးတစ္ဦးတည္းေနသူပါ။
တစ္လတစ္ခါသူ့ဆိုင္အတြက္ေစ်းလာ၀ယ္ရင္းသူငယ္ခ်င္းဆီ၀င္လာတတ္တာ
ေၾကာင့္က်ြန္မနဲ့ပါရင္းႏွီးေနပါတယ္။
အသက္၂၀မွာအိမ္ေထာင္က်ၿပီးသမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
သူ့အမ်ိဳးသားဦးမာတင္ကလစာေကာင္းတဲ့၀န္ထမ္းတစ္ဦးပါ။
သူတို့အိမ္ေထာင္ေရးကအိမ္ေထာင္က်စ၄၊၅ႏွစ္ေလာက္မွာေၿပလည္ေပမဲ့
ေနာက္ပိုင္းဦးမာတင္အရက္ေသာက္တတ္လာၿပီးတေၿဖးေၿဖးယိုယြင္းလာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းအရက္ေသာက္ရံုမကမိန္းခေလးေတြနဲ့တရုန္းရုန္း၊လခလဲမအပ္၊ေန့စဥ္
ေပ်ာ္ပါးမူးရူးၿပီးေဒၚရီတာတို့သားအမိကိုရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ပါတယ္။
အၿပစ္မရွိတဲ့သမီးေလးကိုရိုက္ႏွက္တာမၿမင္ရက္တဲ့အဆံုးသမီးကိုတဘက္ႏိုင္ငံမွာေန
တဲ့ေငြေၾကးေတာင့္တင္းတဲ့ေဒၚရီတာရဲ့ညီမဆီကိုပို့လိုက္ရပါတယ္။
ဦိးမာတင္ရဲ့အေထာက္အပန့္မရေတာ့သူ့စား၀တ္ေနေရးအတြက္ၿမိဳ့ထဲကစတိုးဆိုင္မွာ
အကူလုပ္ရပါတယ္။နားရက္ေတြမွာအနီးအပါးအိမ္ေတြမွာအ၀တ္လိုက္ေလ်ွာ္ရပါတယ္။
တစ္ေန့မွာသမီးေလးၿပန္ေခၚထားမယ္ရည္ရြယ္ၿပီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္စုထားတဲ့ပိုက္ဆံ
ေတြကလည္းဦးမာတင္ႏွိပ္စက္ၿပီးယူလို့သမင္ေမြးရင္းက်ားစားရင္းပါ။
တစ္ေန့မူးမူးနဲ့မီးငယ္ေလးတစ္ဦးကိုအိမ္ေပၚေခၚတင္လာပါတယ္။
ေငြေပါတဲ့ဦးမာတင္ကိုမီးငယ္ေလးကအလြတ္မေပးပါဘူး။အိမ္ေပၚကမဆင္းေတာ့ပါ။
ေဒၚရီတာဘယ္လိုေတာင္းပန္ေတာင္းပန္မရေတာ့ပါ။ဦးမာတင္ေရာမီးငယ္ေလးပါ
ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းႏွိပ္စက္တာမခံႏိုင္တ့ဲအဆံုးအ၀တ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုနဲ့အိမ္ေပၚ
ကဆင္းလာပါေတာ့တယ္။
မိတ္ေဆြေကာင္းေတြအကူအညီနဲ့ဘ၀အသစ္ကိုၿပန္စဖို့ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။
ၿမိဳ့စြန္မွာအိမ္ဌားေနရင္းေငြေခ်းၿပီးကုန္စုံဆိုင္ေလးစဖြင့္ပါတယ္။
ဆိုင္ကေလးကတေၿဖးေၿဖးအဆင္ေၿပလာၿပီးအေၾကြးေၾကၿပီးေၿပလည္စၿပဳလာပါၿပီ။
သမီးေလးကိုၿပန္ေခၚဖို့စီစဥ္ေပမဲ့သမီးကခ်စ္သူေတြ့ၿပီးငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္အိမ္ေထာင္က်
သြားပါၿပီ။
ေဒၚရီတာနဲ့အတူလာမေနႏုိင္ေပမဲ့တစ္ႏွစ္တစ္ခါခရစ္စမတ္မွာေတာ့သားအမိၿပန္ေတြ့ၾက
ပါတယ္။သမီးရဲ့အိမ္ေထာင္ေရးနဲ့ေငြေၾကးကအဆင္ေၿပလို့ေဒၚရီတာစိတ္ေအးရပါတယ္။
အတူလာေနဖို့ေခၚေပမဲ့က်န္းမာတုန္းရွာႏိုင္တုန္းရွာလိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီးလိုက္မေနၿဖစ္ပါ။
ဦးမာတင္ကေတာ့ေဒၚရီတာကိုအဆက္အသြယ္လံုး၀မလုပ္ဘဲအေပ်ာ္ေတာထဲမွာနစ္ေမ်ာ
ေနပါတယ္။
အသက္၃၅ႏွစ္မွာတရား၀င္ၿပတ္စဲတာလည္းမဟုတ္ဘဲအိမ္ေထာင္ပ်က္ခဲ့ရေပမဲ့နာက်ဥ္း
ခံၿပင္းမွဳေတြနဲ့ေနာက္အိမ္ေထာင္ၿပဳဖို့လံုး၀မစဥ္းစားဘဲစီးပြားေရးကိုဘဲအာရံုစိုက္ၿပီး
တစ္ကိုယ္ထည္းၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြတေရြ့ေရြ့ကုန္ၿပီးအသက္ေတြတေၿဖးေၿဖးၾကီးလာပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့၆လေလာက္ကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကဲြကြာေနတဲ့ဦးမာတင္တစ္ေယာက္ေဒၚရီတာရဲ့
လိပ္စာကိုမရမကစံုစမ္းၿပီးေရာက္လာပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေက်ာ္အတြင္းဦးမာတင္ေတာ္ေတာ္ေၿပာင္းလဲသြားပါၿပီ။
မာန္တက္ၿပီးမာနတလူလူနဲ့ဦးမာတင္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ညိွဳးငယ္ႏြမ္းပါးၿပီအရိုးေပၚ
အေရတင္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
ေဒၚရီတာမရွိတဲ့အိမ္ေပၚကိုမီးငယ္ေလးေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေခၚတင္ရင္း
သူတို့ေပးတဲ့ေအအိုင္ဒီအက္စ္လက္ေဆာင္အၿပင္ေသြးတိုးဆီးခ်ိဳေရာဂါပါရေနပါၿပီ။
ေငြေၾကးလည္းမရွိ၊ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္သယ္ေနရတဲ့ေ၀ဒနာသည္ၾကီး
ကိုဘယ္မီးငယ္ေလးကမွလက္ခံမၿပဳစုပါဘူး။
သံေယာဇဥ္လက္က်န္နဲ့ေဒၚရီတာကဦးမာတင္ကိုၿပစ္မထားရက္တာေၾကာင့္အိမ္ေပၚေခၚတင္ၿပဳစုေပးပါတယ္။
တေရွာင္ေရွာင္နဲ့၁လေလာက္ၾကာေတာ့ဦးမာတင္ေလၿဖတ္ၿပီး
ကိုယ္တစ္ၿခမ္းေသသြားပါတယ္။
ေဆးရံုတက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ့၆လေလာက္ၾကာေတာ့ေဒၚရီတာရဲ့ကုန္စံုဆိုင္ေလးလည္း
ၿပဳတ္ပါၿပီ။
ေနမေကာင္းရင္သံုးဖို့စုေဆာင္းထားတာေတြလည္းကုန္ပါၿပီ။
ေဒၚရီတာသုူ့ေန၀င္ခ်ိန္အတြက္စဥ္းစားရပါၿပီ။
ဦးမာတင္သူ့အေပၚရက္စက္ခဲ့သေလာက္ေဒၚရီတာမရက္စက္ခဲ့ပါဘူး။
ဦးမာတင္ကိုသူအတတ္ႏိုင္ဆံုးၿပဳစုေပးခဲ့ပါၿပီ။
ေသခ်ာစဥ္းစားဆံုးၿဖတ္ၿပီးဦးမာတင္အစ္ကိုကိုဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ပါတယ္။
သူဘယ္လိုမွဆက္ၿပီးတာ၀န္မယူႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ဦးမာတင္ရဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြ
ကိုဆက္လက္တာ၀န္ယူေပးဖို့ေၿပာပါတယ္။
သူ့မွာေငြအရင္းအႏွီးလည္းမရွိ၊စီးပြားေရးၿပန္လုပ္ဖို့ကလည္းအသက္ကေထာက္လာၿပီမို့
အၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚေနတဲ့သမီးဆီအၿပီးလိုက္သြားဖို့ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ဦးမာတင္ရဲ့အစ္ကိုလာေခၚတဲ့ေန့မွာေလၿဖတ္ထားလို့စကားမေၿပာႏိုင္ေပမဲ့ေနာင္တေတြ၊
အားငယ္၀မ္းနည္းမွဳေတြ၊ေတာင္းပန္မွုေတြၿပည့္ေနတဲ့ဦးမာတင္ရဲ့မ်က္၀န္းေတြကိုၾကည့္
ၿပီးေဒၚရီတာတိတ္တိတ္မ်က္ရည္က်မိပါေသးတယ္။
ဒီဘ၀ဒီမွွ်ေလာက္သာေရစက္ပါတာေၾကာင့္သူ့ေန၀င္ခ်ိန္ကိုေစာင့္စားဖို့သမီးဆီကို
ေဒၚရီတာလိုက္သြားပါတယ္။
ေဒၚရီတာသြားၿပီး၂ပတ္အၾကာမွာဦးမာတင္ကြယ္လြန္ပါတယ္။
သံေယာဇဥ္အၿပီးၿဖတ္ၿပီးငယ္စာရင္းဖ်က္လိုက္တဲ့ေဒၚရီတာနဲ့သမီးကေတာ့ဦးမာတင္ရဲ့
ေနာက္ဆံုးခရီးကိုလာေရာက္မပို့ေဆာင္ၾကေတာ့ပါ။

သူတို့လူမ်ိဳးေတြဟာအာရွသားေတြေလာက္မိသားစုအေပၚသံေယာဇဥ္မရွိၾကပါ။
အမ်ိဳးသားအမ်ားစုကအရြယ္ေကာင္းရွာေဖြႏိုင္တုန္းမွာေသာက္စားသံုးၿဖဳန္းၿပီး
မိသားစုကိုၿပစ္ပယ္ထားတတ္ၾကပါတယ္။
မိခင္ကသာသားသမီးကိုၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္သားသမီးေတြကမိခင္ေတြေနမေကာင္းၿဖစ္ရင္ဂရုတစိုက္ၿပဳစုၾကေပမဲ့
သူတို့ကိုစြန့္ၿပစ္ခဲ့တဲ့ဖခင္ေတြေနမေကာင္းရင္ခပ္စိမ္းစိမ္းေနတတ္ပါတယ္။
တခါတရံအေ၀းကေငြေၾကးေထာက္ပန့္ရံုကလဲြလို့တယုတယမၿပဳစုၾကပါဘူး။
(ဒီအေၾကာင္းဘယ္သူမၿပဳဆိုတဲ့ပိုစ့္မွာၿပဳစုသူမဲ့ေနတဲ့လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေရာဂါ
ခံစားေနရတဲ့၀န္ၾကီးေဟာင္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။)
ေန၀င္ခ်ိန္မွာမိသားစုရဲ့ေမတၱာအၿပည့္နဲ့ၿပဳစုေစာင္ေရွာက္ၾကမွသူတို့ရဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္
ေတြကိုၿငိမ္းခ်မ္းစြာၿဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ၾကမွာၿဖစ္ပါတယ္။
ခ်ိဳေသာအပင္ကိုစိုက္ရင္ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အသီးကိုစားရၿပီးခါးတဲ့အပင္ကိုစိုက္ရင္ခါးတဲ့အသီး
စားၾကရတယ္ဆိုေပမဲ့အားလံုးရဲ့ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကိုမိသားစုရဲ့ေမတၱာေတြနဲ့ကုန္ဆံုး
ေစခ်င္ပါတယ္။
မိသားစုကိုတန္ဖိုးထားခ်စ္ခင္ေလးစားတတ္တဲ့အသိတရားရၾကပါေစ။

ကေလးတို့ကစား၀ိုင္း

က်ြန္မေနတဲ့တိုက္ရဲ့ေဘးမွာကား၄၊၅စီးရပ္ႏုိင္တဲ့ကားပါကင္အေသးေလးနဲ့မ်က္ခင္းစိမ္းေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။
အခုအဲဒီပါကင္ကိုုအသံုးမၿပဳေတာ့ဘဲကား၀င္တဲ့အေပါက္ကိုအေသပိတ္လိုက္
တာေၾကာင့္ဒီကြက္လပ္နဲ့မ်က္ခင္းၿပင္ဟာကေလးတို့ရဲ့ကစားကြင္းၿဖစ္လာပါတယ္။
က်ြန္မအိမ္ကဒုတိယထပ္မွာမို့ၿပတင္းေပါက္ကၾကည့္ရင္သူတို့ကစား၀ိုင္းကိုၿမင္ေန
ရပါတယ္။
ညေန၄၊၅နာရီေလာက္ဆိုရင္သူတို့ရဲ့အသံေတြၾကားေနရပါၿပီ။
တစ္ခုေသာစေနေန့မွာပ်င္းပ်င္းနဲ့သူတို့ကစား၀ိုင္းကိုၾကည့္ရင္းစဥ္းစားေနမိပါတယ္။
လာကစားၾကတဲ့ကေလးေတြကေတာ့အရြယ္စံုပါ။
အသက္၃၊၄ႏွစ္ေလာက္ကေန၉ႏွစ္၁၀ႏွစ္ေလာက္အထိပါ။
အၾကီးေလးေတြကမိန္းခေလးေတြပါ။သူတို့နဲ့အတူ၃၊၄ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့သူတို့ေတြရဲ့
ေမာင္ေလးေတြပါလိုက္လာၿပီးေဆာ့ၾကတာပါ။
က်ြန္မေအာက္ထပ္မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ကအိႏၵိယလာတဲ့ေမာင္ႏွမ၃ေယာက္၊
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းမွာေနတဲ့ပါကစၥတန္ကအမႊာေမာင္ႏွမ၊အေပၚဆံုးထပ္က
ဘဂၤလားေဒ့ခ်ၤဆရာ၀န္ရဲ့သမီး၊သူရဲ့ေဘးခန္းကအီသီယိုးပီးယားကေမာင္ႏွမ၃ေယာက္၊
ေၿမညီထပ္ကမူၾကိဳေက်ာင္းသူဖိလစ္ပိုင္မေလး၊က်ြန္မတို့၀င္းထဲကကုန္းကေလးေပၚက
အိမ္မွာေနတဲ့ဒီအိမ္ရာေတြနဲ့ဆိုင္တဲ့၀န္ထမ္းရဲ့ကေလးေမာင္ႏွမ၂ေယာက္၊
သူတို့ကဒီႏိုင္ငံသားအမဲေလးေတြပါ။
သူတို့ေလးေတြရဲ့မိဘေတြဟာမူစလင္၊ဟိႏၷဴ၊ခရစ္ယန္ဘာသာ၀င္ေတြပါ။
မိန္းကေလးေတြကပန္းပြားေလးေတြနဲ့ကၾက၊ခုန္ၾက၊သီခ်င္းဆိုၾကနဲ့ပါ။
အရုပ္ေတြ၊အိုးခြက္ေတြနဲ့လည္းကစားၾကပါတယ္။
ေယာက်ၤားေလးေတြကေတာ့ေၿပးၾကလႊားၾက၊ခုန္ၾကေပါက္ၾက၊လံုးၾကေထြးၾကနဲ့
ဖုတ္အလိမ္းလိမ္းသဲအလိမ္းလိမ္းနဲ့ပါ။ကေလးစီးစက္ဘီးေလးေတြလည္းစီးၾကပါတယ္။
စက္ဘီးမရွိတဲ့သူကိုရွိတဲ့သူကေပးစီးပါတယ္။
တခါတခါေတာ့ရန္ၿဖစ္ၾက၊ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၾကပါတယ္။
အခ်င္းခ်င္းၿဖန္ေၿဖေပးၿပီးရန္ပဲြကၿပီးသြားပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ရန္ၿဖစ္တာေမ့သြားၿပီးဆက္ကစားၾကၿပန္ပါတယ္။ရန္ၿဖစ္ၾကၿပန္ခ်စ္ၾကနဲ့
ခေလးပီပီအၿငိဳးအေတးေတြလည္းမရွိၾကပါဘူး။

ကမာၻၾကီးမွာေလာဘေဒါသမာနမုန္းတီးမွဳအာဃာတေတြနဲ့လူၾကီးေတြကလူမ်ိဳးေရးစစ္ပဲြ၊
ဘာသာေရးစစ္ပဲြေတြကိုဆင္ႏႊဲၿပီးအခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္သတ္ၿဖတ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကေလးေလးေတြကလူမ်ိဳးစြဲဘာသာစဲြမရွိဘဲတစ္ဦးနဲ့တစ္ဦးခ်စ္ခင္သင့္ၿမတ္စြာ
ကစားေနၾကပါတယ္။
ကေလးတို့ၾကီးၿပင္းအရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါသူတို့ရဲ့ၿဖဴစင္တဲ့စိတ္ဓါတ္ေလးေတြ
အေရာင္စြန္းထင္းကုန္မွာစိုးလွပါတယ္။
လူမ်ိဳးစဲြဘာသာစဲြကင္းတဲ့အၿဖဴေရာင္စိတ္ေလးေတြနဲ့ၾကီးၿပင္းရွင္သန္ရင္းစစ္ပဲြေတြ
ကိုအဆံုးသတ္လို့အနာဂတ္ကာလမွာၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကမာၻၾကီးကိုကေလးတို့ဆက္လက္
တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲေတြးေနမိပါတယ္။

ဆည္သို့တစ္ေခါက္

ဆည္အလွ


ၿမည္းကေလးစီးလို့လာခဲ့မယ္


ဆင္ကြင္ညာေနၿမစ္


မိုဟာေလးlodge


ေၿမၿပန့္၊ေတာင္တန္းနဲ့လြမ္းေမာဖြယ္အာဖရိကအလွ


ၿပီးခဲ့တဲ့တနဂၤေႏြေန့ကမိုဟာေလးဆည္ကိုဒုတိယအၾကိမ္အလည္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
မႏွစ္ကေဆာင္းလည္မွာသြားခဲ့စဥ္ကလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေတာင္ေတြေပၚမွာႏွင္းေတြ
ေဖြးေနၿပီးတစ္ခ်ိဳ့ေနရာမွာႏွင္းေတြဒူးဆစ္ၿမဳပ္ေလာက္ေအာင္ထူပါတယ္။
ဆည္မွာႏွင္းမက်ေပမဲ့ႏွင္းေတာင္ေတြကိုၿဖတ္တိုက္တဲ့ေလေအးေတြေၾကာင့္
အသည္းခိုက္ေအာင္ေအးပါတယ္။
ဒီႏွစ္ကေတာ့ေဆာင္းေႏွာင္းၿဖစ္လို့ေတာင္ေတြေပၚမွာႏွင္းမရွိေတာ့ပဲသြားလာလို့
ေကာင္းရံုသာေအးပါတယ္။လာေရာက္လည္ပတ္သူလည္းနည္းပါတယ္။
မိုဟာေလးဆည္ဟာ၁၉၉၈ခုႏွစ္မွာစတင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး၂၀၀၂ခုႏွစ္မွာၿပီးစီး
ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။အၿမင့္၄၇၅ေပ(၁၄၅မီတာ)၊အလ်ား၂၀၃၃ေပ(၆၂၀မီတာ)ရွိပါတယ္။
အီတလီ၊ဂ်ာမဏီနဲ့ေတာင္အာဖရိကကုမၸဏီမ်ားမွအင္ဂ်င္နီယာမ်ားပူးေပါင္းေဆာက္
လုပ္ခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။
ဆည္ၾကီးစတင္တည္ေဆာက္ခ်ိန္ကမလြတ္လို့ဖယ္ေပးခဲ့ရတဲ့ရြာေတြကိုတၿခားေနရာ
မွာရြာသစ္တည္ေပးၿပီးႏွစ္၅၀ေလွ်ာ္ေၾကးေပးပါတယ္။
လစဥ္ေငြသို့မဟုတ္အစားအစာေထာက္ပန့္ပါတယ္။
ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံၿဖစ္ေပမဲ့အုပ္ခ်ဳပ္သူအၾကီးအကဲေတြရဲ့ၿပည္သူအေပၚစာနာညွာတာမွဳ
ကေလးစားစရာေကာင္းသလိုၿပည္သူေတြရဲ့လူ့အခြင့္အေရးကုိအၿပည့္အ၀ခံစားရ
တာလည္းမုဒိတာပြားစရာပါဘဲ။

ဖုန္းေလးဆက္တာဘယ္သူလဲ

စေနအလုပ္ပိတ္ရက္ကလဲၿဖစ္၊ေဆာင္းတြင္းကလဲေအးမို့ခ်မ္းခ်မ္းနဲ့ေစာင္ၿခံဳထဲမွာဇိမ္နဲ့
ေကြးၿပီးေနၿမင့္မွအိပ္ယာထမယ္လို့အားခဲထားေပမဲ့မိုးေတာင္မလင္းေသးဖုန္းၿမည္သံ
ေၾကာင့္လန့္ႏိုးလာပါတယ္။
နာရီၾကည့္ေတာ့မနက္၅နာရီ..ဘုရားဘုရားရန္ကုန္ကမိဘေဆြမ်ိဳးေတြဘာမ်ားၿဖစ္လို့ပါလိမ့္။
စိတ္ပူၿပီးကတုန္ကရီနဲ့ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့တဘက္ႏိုင္ငံကနံပတ္ပါ။အမ်ိဳးသမီးအသံနဲ့
စီဆိုသိုလိုေၿပာပါတယ္။က်ြန္မကသူတို့လူမဲစီဆိုသိုဘာသာစကားကိုထမင္းစား
ေရေသာက္သာတတ္တာမို့ဘာေတြေၿပာေနမွန္းမသိပါ။
က်ြန္မကအဂၤလိပ္လိုေမးသူကစီဆိုသိုလိုေၿပာနဲ့လံုးၿခာပတ္ၿခာလည္ရင္းေနာက္ဆံုး
ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
တနဂၤေႏြမနက္၅နာရီခဲြေလာက္မွာအဲဒီအမ်ိဳးသမီးအသံနဲ့ထပ္ဆက္ၿပန္ပါတယ္။
ဒီတခါေတာ့ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေၿပာမေနေတာ့ဘဲဖုန္းမွားေနေၾကာင္းေၿပာၿပီး
ခ်လိုက္ပါတယ္။
တပတ္လံုးဖုန္းမလာေတာ့လို့ဖုန္းမွားတဲံ့ကိစၥၿပီးၿပီထင္ေပမဲ့မၿပီးၿပန္ပါဘူး။
ေနာက္စေနေန့မနက္၅နာရီခဲြေလာက္ဖုန္းေခၚၿပန္ပါတယ္။
က်ြန္မအသံၾကားရင္အမဲလိုေၿပာၿပန္ပါတယ္။မွားေနပါတယ္ေၿပာလဲဖုန္းခ်သြားၿပီး
နာရီ၀က္တခါတမနက္လံုးေခၚေနတာမို့ေကာင္းေကာင္းလည္းမအိပ္ရလို့ေဒါသထြက္မိပါတယ္။
၅ခါေၿမာက္ေခၚတဲ့အခါမွာေတာ့ဖုန္းမွားေၾကာင္းစိတ္တိုတိုနဲံ့ေအာ္ၿပီးခ်လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေန့သူထပ္မဆက္ေတာ့ငါေအာ္လိုက္လို့ေၾကာက္ၿပီးမဆက္ေတာ့ဘူးလို့ထင္ခဲံ့မိေပမဲ့
တနဂၤေႏြမနက္၆နာရီေလာက္ဖုန္းသံၾကားေတာ့မွလက္မေလ်ွာ့ေသးဘူးလို့
သိရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့က်ြန္မအသံၾကားတာနဲ့ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
အင္း..ဖုန္းမွားေနပါတယ္ဆိုလည္းမရ၊အလုပ္ကိစၥေတြကရွိေနလို့ဖုန္းပိတ္ထားလည္း
မရ။
သူပိုက္ဆံကုန္ရင္ရပ္သြားမွာဘဲဆိုၿပီး၃၊၄နာရီၿခားတစ္ခါလာေနတဲ့သူ့ဖုန္းကို
ဘာမွေၿပာမေနေတာ့ဘဲကိုင္လိုက္ၿပန္ခ်လိုက္လုပ္ရင္းည၁၀နာရီမွရပ္သြားပါေတာ့တယ္။
ရံုးဖြင့္ရက္မအားတဲ့ၾကားကဖုန္းရံုးကိုဒီနံပတ္ကိုပိတ္ေပးဖို့သြားေၿပာရပါအုန္းမယ္။
ဒီအမ်ိဳးသမီးဘာေၾကာင့္က်ြန္မနဲ့လဲမသိဘဲက်ားကုတ္က်ားခဲဆက္ေနလဲ
နားမလည္ႏိုင္ပါ။
ဖုန္းသူရဲဆိုရေအာင္ကလဲဘာသာစကားလည္းနားမလည္၊သူ့ၾကည့္ရတာလည္း
အေပ်ာ္အပ်က္ေနာက္ေၿပာင္ေနပံုမရ။ကိစၥတခုခုရွိလို့ဆက္ေနပံုရပါတယ္။
တနလၤာမနက္အလုပ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၃ခါေၿမာက္ဆက္ၿပီးပါၿပီ။
အၾကံတစ္ခုရတာေၾကာင့္အလုပ္အတူလုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုအက်ိုဳးအေၾကာင္းေၿပာၿပၿပီး
အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။
၄ခါေၿမာက္ဖုန္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့နေဘးမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုဖုန္းေပးလိုက္ပါတယ္။
သူတို့ခ်င္းသူတို့ဘာသာစကားနဲ့အခ်ီအခ်၁၀မိနစ္ေလာက္ေၿပာၾကပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကေၿပာပါတယ္။
ဒီအမ်ိုဳးသမီးဟာခေလး၃ေယာက္နဲ့မုဆိုးမၿဖစ္ၿပီးေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလည္းမရွိပါ။
ခေလး၃ေယာက္ကိုအသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီမွာအပ္ၿပီးတဘက္ႏိုင္ငံကိုအလုပ္သြား
လုပ္ေနတာပါ။သူ့အသိေပးတဲ့ဆက္သြယ္ရမဲ့ဖုန္းနံပတ္ဟာက်ြန္မဖုန္းနံပတ္
ၿဖစ္ေနပါတယ္။
တဘက္ႏိုင္ငံကိုထြက္လာၿပီး၁ပတ္ေနေတာ့ခေလးေတြကိုဆက္သြယ္ဖို့အမ်ိဳးမ်ိုဳးၾကိဳးစား
ေပမဲ့မရပါ။ဘယ္ရပါ့မလည္းေလ၊က်ြန္မဆီဘဲဖုန္းက၀င္ေနတာကိုး။
သူ့စိတ္ထဲမွာက်ြန္မေၿပာတာလည္းနားမလည္၊သူ့ကိုခေလးေတြနဲ့ဖုန္းေပးမေၿပာခ်င္လို့
တၿခားတေယာက္ကိုဖုန္းေပးၿပီးေၿပာခိုင္းတယ္ထင္ေနတာပါ။ဖုန္းနံပတ္အမွားၾကီး
ေပးတယ္လို့သူမစဥ္းစားမိဘူးတဲ့ေလ။
သူငယ္ခ်င္းကသူတို့လူမ်ိဳးေတြဟာထင္မိထင္ရာကိုစဲြၿပီးၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတာေတြကို
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမေတြးတတ္ေၾကာင္း၊တခါတရံအလြန္ရိုးအၿပီးဒံုးေ၀းေၾကာင္းေၿပာၿပပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကအေၾကာင္းစံုရွင္းၿပၿပီးဖုန္းမွားေနလို့ေနာက္ထပ္ဆက္ၿပီးက်ြန္မကို
မေႏွာက္ရွက္ဖို့ေၿပာေတာ့မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ခေလးေတြကိုစိတ္ပူၿပီးဘာမွမဆိုင္တဲ့သူ
တေယာက္ကိုေႏွာက္ရွက္မိလို့သူငယ္ခ်င္းမွတဆင့္ေတာင္းပန္ၿပီးေနာက္လည္း
မေႏွာက္ရွက္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးက်ြန္မဆီကိုသူ့ထံမွဖုန္းမလာေတာ့ပါ။
သူ့အသိဆိုသူဟာဖုန္းနံပတ္ကိုရုိးသားစြာမွားေပးတာလား၊တမင္တလဲြေပးတာလား
မသိပါ။
သူ့ခေလးေတြကိုတကယ္ဘဲဂရုတစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ထားလား၊တၿခားမွာေရာင္းစား
လိုက္လား၊သူ့အေမနဲ့ခေလးေတြေရာၿပန္ေတြ့ၾကလားက်ြန္မမသိပါ။
သူတို့မိသားစုအႏၱရယ္ကင္းေဘးရွင္းစြာၿပန္လည္ေတြ့ဆံုႏိုင္ၾကပါေစလို့သာဆုေတာင္း
ေပးမိပါေတာ့တယ္။

သံေယာဇဥ္ေနာက္ဆက္တဲြ

ေရႊလံုးကိုေပးလိုက္တာ၃လရွိပါၿပီ။
တစ္ေန့မွာေရႊလံုးသခင္သစ္အမဲမၾကီးေရာက္လာၿပီးဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံုလာေပးပါတယ္။
ေပးလိုက္တုန္းကလက္သီးဆုတ္ေလာက္သာရွိတဲ့ေရႊလံုးရဲ့၃လအၾကာသခင္သစ္အိမ္မွာ
ပဲေပးေနတဲ့ပံုေလးပါ။
ဓါတ္ပံုထဲမွာတေသြးတေမြးၿဖစ္ေနတဲ့ေရႊလံုးကိုၿမင္ရတာအမဲမၾကီးမိသားစုကခ်စ္ခ်စ္
ခင္ခင္တယုတယဂရုတစိုက္ေမြးထားပံုရလို့ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
အခုတေလာဂလိုင္ထဲကေၾကာင္္ေတြတေကာင္ၿပီးတေကာင္ေပ်ာက္ေနပါတယ္။
သူ့ဟာသူအစာရွာရင္းထိခိုက္ေသဆံုးလို့ေပ်ာက္တာလား၊လံုၿခံဳေရးေတြဖမ္းၿပီးသတ္စားလို့ေပ်ာက္ကုန္တာလားမသိပါ။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေရႊလံုးေလးကိုအခ်ိန္မွီေဘးကင္းၿပီးလံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ေၾကာင္ခ်စ္သူမိသားစုကိုေပးလိုက္မိတာေတြးမိတိုင္းၾကည္ႏူး၀မ္းသာ မိေနမွာပါ။

သံေယာဇဥ္တစ္မွ်င္ၾကိဳးရယ္ေၾကာင့္(ဒုတိယပိုင္း)

၁ပတ္၂ပတ္ေနရင္ၿပန္ပို့မယ္စိတ္ကူးထားေပမဲ့တကယ္တမ္းက်ေတာ့တေန့တၿခား
၀တုတ္ၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းလာတဲ့ေရႊလံုးေလးကိုသံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီးၿပန္မပို့ရက္ဘဲ
အိမ္မွာေခၚထားတာ၁လၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ေရႊလံုးကိုအိမ္ထဲမွာခိုးေမြးထားရေကာင္းမလားစဥ္းစားေနမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့က်ြန္မဆီကိုတၿခားၿမိဳ့မွာရက္တိုသင္တန္းတစ္ခုတက္ဖို့အမိန့္စာ၀င္လာပါတယ္။
သင္တန္းကတစ္ပတ္ၾကာမွာမို့က်ြန္မရဲ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြလန့္ႏိုးလာၿပီး
လက္ေတြ့ဘ၀ထဲၿပန္ေရာက္လာပါၿပီ။
က်ြန္မအလုပ္ဟာတခါတရံခရီးထြက္ရတတ္တာမို့ေရႊလံုးကိုေရရွည္ေမြးဖို့မၿဖစ္ႏိုင္ပါ။
သူ့တစ္ေကာင္ထဲအိမ္ထဲမွာပိတ္ထားခဲ့ဖို့လည္းမၿဖစ္ႏိုင္ပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေဘးအိမ္မွာအလုပ္လာလုပ္တဲ့အမဲမၾကီးကေရႊလံုးကိုေတြ့သြားၿပီး
ေတာင္းပါတယ္။
သူ့သမီးေလးကေၾကာင္အလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ေၾကာင္ေမြးခ်င္လို့ပူစာေနတာၾကာၿပီ
ဆိုတဲ့အေၾကာင္းခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ့ေသေသခ်ာခ်ာေမြးမွာၿဖစ္ေၾကာင္းေၿပာပါတယ္။
က်ြန္မကလည္းေရႊလံုးကိုကိုယ္တိုင္မေမြးႏိုင္ရင္ေတာင္သူ့ကိုၾကင္ၾကင္နာနာနဲ့ေမြးမဲ့သူကိုဘဲေပးခ်င္တာမို့အမဲမၾကီးမိသားစုကိုေပးဖို့ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ခရီးမထြက္ခင္တစ္ရက္အလိုမွာကတ္ပံုးထဲကိုေရႊလံုးေလးထည့္၊သူ့ေၾကာင္စာထုတ္ေတြႏြားႏို့ဗူးေတြနဲ့အတူအမဲမၾကီးကိုေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးနဲ့က်ြန္မကိုၾကည့္ရင္းတေညာင္ေညာင္ေအာ္ရင္းပါသြားတဲ့ေရႊလံုး
ကိုၿမင္ေယာင္ရင္းတစ္ေန့လံုးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမိပါတယ္။
အလုပ္မွာလည္းစိတ္မပါ၊အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ့ပါ။
အလုပ္ကၿပန္ေရာက္ေတာ့အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ့ေရႊလံုးကိုရွာေနမိပါတယ္။
ေရြလံုးေလးဟိုေခ်ာင္ကထြက္လာသလိုလို၊ကိုယ့္အနားမွာဘဲရွိေနသလိုလို၊သူ့ေအာ္သံ
ံၾကားမိသလိုလိုနဲ့ပါ။
တစ္ပတ္အၾကာခရီးကၿပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအမဲမၾကီးကိုေရႊလံုးအေၾကာင္းေမး
ရပါတယ္။
အလြန္ေဆာ့ေၾကာင္း၊ကတ္ပံုးထဲမွာမေနေတာ့ေၾကာင္း၊ညမွာသူ့သမီးနဲ့အတူေစာင္ၿခံဳထဲမွာအိပ္ေၾကာင္း၊သူ့သမီးကအလြန္ခ်စ္ေၾကာင္းေၿပာၿပပါတယ္။
ေရႊလံုးတစ္ေကာင္သူ့သခင္သစ္ေတြကသူ့ကိုခ်စ္ၿပီးအဆင္ေၿပေနတယ္တယ္ဆိုတာ
သိရေတာ့၀မ္းသာရပါတယ္။
မၿမင္ရတဲ့သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလးေတြဟာေသးငယ္ေပမဲ့ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖဲြ့မိၿပီဆိုရင္
ၿဖတ္ရခက္တတ္ပါတယ္။
ကိုယ္ကိုတိုင္ကကိုယ့္အိမ္မွာမေနႏိုင္ဘဲသူမ်ားႏိုင္ငံမွာေခတၱေနေနရတဲ့ကမ္းနားသစ္ပင္ဘ၀မ်ိဳးမို့မင္းကိုလံုၿခံဳေႏြးေထြးတဲ့အိ္မ္မွာအတည္တက်ေနႏိုင္ေအာင္
ေပးလိုက္ရတာခြင့္လႊတ္ပါလို့သာေတာင္းပန္မိပါေတာ့တယ္။

သံေယာဇဥ္တမ်ွွင္ၾကိဳးရယ္ေၾကာင့္

ကြ်န္မေနတဲ့၄ထပ္တိုက္ေအာက္ေၿခမွာဂလိုင္ၾကီးတစ္ခုရိွပါတယ္။
အဲဒီဂလိုင္ၾကီးထဲမွာအေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း
ပိုစ့္တခုမွာေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အလြန္ေအးတဲ့ေဆာင္းဦးေပါက္ေန့တေန့ၿဖစ္ပါတယ္။
ေန့လည္ထမင္းစားအၿပန္မွာေၾကာင္ေပါက္စေအာ္သံေတြၾကားေနရတာေၾကာင့္
ဂလိုင္ၾကီးကိုသြားၾကည့္မိပါတယ္။
မ်က္စိပြင့္ကာစရက္သားေလာက္သာရွိေသးတဲ့ေၾကာင္ကေလး၂ေကာင္
ဂလိုင္ေပါက္ကေနေၿမာင္းထဲကိုၿပဳတ္က်ေနတာပါ။
သူတို့အေမေၾကာင္မၾကီးလည္းဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိပါ။
အေမကိုလိုက္ရွာရင္းမၿမင္မစမ္းဟိုတိုးဒီတိုးသြားရင္းၿပဳတ္က်တာထင္ပါတယ္။
ေၾကာင္ေလးေတြဟာအေလ့က်ေပါက္တာဆိုေပမဲ့အေမြးပြပြ၊မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ့
မ်က္ႏွာေပါက္လွပါတယ္။
တကိုယ္လံုးမီးခိုးေရာင္နဲ့ႏွာၾကားအၿဖဴေလးကအမေလးပါ။အနက္မွာအ၀ါၾကားေလးက
အထီးေလးပါ။အထီးေလးကမ်က္ႏွာတၿခမ္းနဲ့မ်က္လံုးတဖက္ကေယာင္ကိုင္းေနၿပီး
သန္သန္စြမ္းစြမ္းရွိပံုမရပါ။
ကြ်န္မအိမ္ေပၚၿပန္တက္ကတ္ထူပံုးၿပားၿပားေပၚအ၀တ္ခင္းၿပီးယူလာပါတယ္။
ေၾကာင္ေလး၂ေကာင္အ၀တ္နဲ့ေထြးကတ္ပံုးၿပားထဲထည့္ဂလိုင္အတြင္းထဲထိထိုးထည့္
ထားခဲ့ပါတယ္။
ညေနအလုပ္ကၿပန္လာေတာ့ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ပါ။
ညစာခ်က္ၿပဳတ္ရင္းသူတို့အေမၾကီးၿပန္လာလို့အဆင္ေၿပသြားၿပီထင္ရဲ့ဆိုၿပီး
က်ြန္မလည္းသူတို့ကိုေမ့သြားပါတယ္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ကစၿပီးေၾကာင္ေအာ္သံေတြၾကားရၿပန္ပါတယ္။
မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္းဂလိုင္ေပါက္ကိုသြားၾကည့္ေတာ့ကတ္ပံုးကတၿခား
ေၾကာင္ေလးေတြကတၿခားပါ။
ဂလိုင္ေပါက္၀မွာေတာ့ေၾကာင္ထီးေလးကေသေနရွာပါၿပီ။
ေၾကာင္မေလးကေတာ့ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ့ေၿမာင္းထဲကိုၿပဳတ္က်လုဆဲဆဲပါ။
အေအးဒဏ္ေၾကာင့္တကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါတယ္။
သူတို့အေမေၾကာင္မၾကီးညကလဲၿပန္လာပံုမရပါ။
အစာရွာရင္းတေနရာမွာေသရွာၿပီ ထင္ပါတယ္။အသက္ရွင္ေနလို့ကေတာ့
ႏို့မခဲြေသးတဲ့သူ့ကေလးေတြဆီမေရာက္ေရာက္ေအာင္ၿပန္လာမွာပါ။
ဒီတိုင္းထားခဲ့လို့ကေတာ့ေၾကာင္မေလးအစာၿပတ္အေအးပတ္ၿပီးေသမွာပါ။
ေမြးဖို့ကက်ြန္မတို့တိုက္ခန္းစည္းကမ္းအရအိမ္ေမြးတိရိစၧာန္ေမြးခြင့္မရွိပါ။
ေၾကာင္ေပါက္စေသးေသးေလးခိုးေမြးရင္ၿဖစ္ေပမဲ့က်ြန္မသံေယာဇဥ္နဲ့ခံစားရမွာ
ေၾကာက္ေနမိပါတယ္။
က်ြန္မငယ္ငယ္ကေခြးေတြေၾကာင္ေတြကအစယုန္ေတြငွက္ေတြအထိေမြးဖူးပါတယ္။
သူတို့ေနမေကာင္းရင္ေသသြားရင္ေၾကကဲြခံစားရလြန္းလို့ဘယ္ေခြးဘယ္ေၾကာင္
ဘာအေကာင္မွမေမြးေတာ့တာၾကာပါၿပီ။
ေၾကာင္မေလးကိုဒီအတိုင္းထားခဲ့ရနိုးနိုးေခၚလာရေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ့ဒိြဟၿဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့အိမ္ကိုေခၚလာၿပီးတစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေမြးထားၿပီးထူထူေထာင္ေထာင္ၿဖစ္
လာရင္ဂလိုင္ေပါက္တဲၿပန္ထားမယ္ဆိုၿပီးေၾကာင္ေလးကိုေခၚလာမိပါေတာ့တယ္။
အေမြးပြပြလံုးလံုးေလးမို့ေရႊလံုးလို့နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေခၚသာလာတယ္ႏို့မခဲြေသးတဲ့ေၾကာင္ေပါက္စကိုဘယ္လိုၿပဳစုရလဲက်ြန္မမသိပါ။
ႏြားႏို့ကိုမွင္စုတ္တံေလးနဲ့တိုက္ၾကည့္ေတာ့သူမေသာက္တတ္ပါ။
ခြက္ေလးထဲထည့္တိုက္ေတာ့ေသာက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့တကိုယ္လံုးခြက္ထဲ၀င္ေသာက္
တာေၾကာင့္မ်က္ႏွာေတြေရာေၿခေထာက္လက္ေတြေရာေပပြကုန္လို့သန့္ရွင္းေရး
လုပ္ေပးရၿပန္ပါတယ္။
ေၾကာင္ေပါက္စစားတဲ့ေၾကာင္စာေပ်ာ့ေပ်ာ့အထုတ္ေလးေစ်းမွာေၿပး၀ယ္ၿပီး
ေက်ြးၾကည့္ေတာ့သူေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ပါတယ္။
သူ့ကိုအ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ဇလံုထဲမွာအ၀တ္ထူထူခင္းၿပီးအိပ္ဖို့လုပ္ထားေပးေပမဲ့
သူကလူနားမွာဘဲေနခ်င္ပါတယ္။
ညဘက္အိပ္ဖို့ထည့္ထားရင္ေအာ္မဆံုးပါ။ေအာ္ရတာေမာမွအိပ္ပါတယ္။
ေန့ဘက္ဇလံုထဲကထုတ္ထားေတာ့လည္းေၿခၾကိဳေၿခၾကားဟို၀င္ဒီ၀င္မို့သူ့ကို

တက္မနင္းမိေအာင္မနဲေရွာင္ေနရပါတယ္။

က်ြန္မဟင္းခ်က္ေနရင္ေၿခဖမိုးေပၚကုတ္ကပ္တက္ထိုင္ေနတတ္ပါတယ္။
ေန့လည္ခဏတၿဖဳတ္အိပ္မယ္ၾကံရင္ကုတင္ေဘးမွာနားၿငီးေလာက္ေအာင္
တေညာင္ေညာင္ေအာ္ေနတာမို့ေပြ့ခ်ီၿပီးရင္ခြင္ထဲထည့္ထားေတာ့မွမမက
ေၾကနပ္ၿပီးတဂူးဂူးၿမည္ရင္းလူေပၚမွာဇိမ္နဲ့အိပ္ပါတယ္။

ဒုတိယပိုင္းဆက္ပါအုန္းမယ္။

ပထမဆံုးရင္ခုန္သံေလးပါေနာ္

သူတတိယႏွစ္တက္ဖို့ေက်ာင္းမၿပန္မီသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မိတ္ဆက္ေပးလို့
စေတြ့ခဲ့ၾကတာပါ။ေတြ.ေတြ.ခ်င္းရင္မခုန္မိတာအမွန္ပါ။
က်ြန္မကအေ၀းကလူကိုခ်စ္ဖို့ဘယ္တုန္းကမွစဥ္းစားခဲ့သူမဟုတ္ပါ။
ေရၿခားေၿမၿခားကေနလြမ္းေနရတာ၊ဘယ္အခ်ိန္ကိုယ့္မ်က္ကြယ္မွာသစၥာေဖါက္
သြားမလဲေတြးပူပန္ရတာေတြကိုမခံစားႏိုင္ပါ။
က်ြန္မခ်စ္သူဟာက်ြန္မနဲ့တေၿမထဲတေရထဲမွာရိွတဲ့သူၿဖစ္ရမယ္လို့သတ္မွတ္ထား
တာေၾကာင့္သူ့့.မွာၿငင္းပယ္စရာမရွိေပမဲ့က်ြန္မရဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ေဘာင္မ၀င္တဲ့သူ့.
ကိုစိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး။
သူကေတာ့ေတြ.ေတြ.ခ်င္းရင္ခုန္သြားပံုရပါတယ္။
တပတ္တခါစာမွန္မွန္ေရးသလိုဖုန္းလည္းမၾကာခဏဆက္တတ္ပါတယ္။
သူ့စာေတြကိုက်ြန္မအေရးမထားခဲ့ပါဘူး၊
သူ့ဖုန္းကိုလည္းေၿပာခ်င္မွေၿပာတာပါ။က်ြန္မသူ့ကိုမေရြးခ်ယ္ႏိုင္ေၾကာင္းၿပတ္ၿပတ္
သားသားေၿပာေပမဲ့သူလက္မေလ်ွာ့ပါဘူး။
တတိယႏွစ္ၿပီးေတာ့သူရန္ကုန္ကိုခဏၿပန္လာပါတယ္။
ေက်ာင္းမၿပန္မီတရက္ညေနခင္းမွာႏွင္းဆီပန္းေတြတေပြ့ၾကီးနဲ့လာႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။
က်ြန္မသူ့ကိုစိတ္မ၀င္စားလည္းသူကေတာ့ဆက္ခ်စ္ေနမွာဘဲလို့ေၿပာပါတယ္။
ဆက္ၿပီးသံေယာဇဥ္ေတြတြယ္ၿပီးမခံစားေစခ်င္တာေၾကာင့္အၿပတ္ၿငင္းဖို့သူ့မ်က္ႏွာကို
ၿဖတ္ကနဲၾကည့္လိုက္စဥ္သူ့ရဲ့ေမ်ွာ္လင့္ေနတဲ့မ်က္၀န္းညိဳညိဳေတြနဲ့ခဏေလး
ဆံုလိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ...
က်ြန္မရင္ခုန္မိပါတယ္။
ၿငင္းပယ္တဲ့စကားကိုေၿပာရမဲ့အစားကေယာင္ကတန္းနဲ့စဥ္းစားပါရေစလို့ဘာလို့
မ်ားေၿပာမိသလဲကိုယ့္ကိုကိုယ္နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
သူေက်ာင္းၿပန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့သူ့မ်က္၀န္းညိဳေတြြကိုခဏခဏသတိရ
ေနမိပါတယ္။အေ၀းကစာေတြေမ်ွာ္တတ္လာပါၿပီ။
သူဆက္လာမဲ့ဖုန္းသံကိုလည္းေမ်ွာ္လင့္တၾကီးေစာင့္ေနတတ္ပါၿပီ။
မိုးေတြညိဳ့ရင္လည္းလြမ္းသလိုလိုေဆြးသလိုလိုၿဖစ္ေနတတ္ပါၿပီ။
အခ်စ္ဆိုတာေ၀းတာနီးတာနဲ့မဆိုင္သလိုသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ့ေဘာင္ခတ္သတ္မွတ္
လို့မရဘူးဆိုတာက်ြန္မနားလည္လိုက္ပါတယ္။
မခ်စ္ဖို့ဦးေႏွာက္ကၿငင္းပယ္ေနခ်ိန္မွာဘဲအခ်စ္ဆိုတဲ့အရာဟာႏွလံုးသားထဲမွာ
ေနရာယူၿပီးၿဖစ္ေနပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့က်ြန္မသူ့ကိုခ်စ္ေနမိၿပီဆိုတာပါဘဲ။

ေရးေနက်မဟုတ္တဲ့အခ်စ္အေၾကာင္းကိုညီမေလးblackroze တက္ဂ္ထားလို့
ၾကိဳးစားေရးလိုက္ပါတယ္။
ဘ၀အေမာေတြၾကားမွာရင့္က်က္မွဳနဲ့အရြယ္ေၾကာင့္ရင္မခုန္ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့
ပထမဆံုးရင္ခုန္တာေလးကိုေတာ့စဥ္းစားမိတိုင္းေႏြးေထြးေနဆဲပါ။

ႏိုင္ငံတကာအစားအေသာက္ပဲြေတာ္

အီသီယိုးပီးယားေကာ္ဖီ၊ေၿပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္နဲ့တဲြေသာက္ရတယ္ဆိုပဲ
ေကာ္ဖီေဖ်ာ္သူအီသီယိုးပီးယားသူရဲ့အၿပံဳး

မမကိုယ္တိုင္က
ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကလည္းအားက်မခံ
တရုတ္မေလးလည္းအိႏၵိယအစာၾကိဳက္ပါတယ္



ေမလ၁ရက္ေန့တိုင္းက်ြန္မေနတဲ့ၿမိဳ့Machabeng International College
ရဲ့ေဘာ္လံုးကြင္းထဲမွာႏိုင္ငံတကာအစားအေသာက္ပဲြေတာ္ကိုက်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။
ႏုိင္ငံတကာဆိုေပမဲ့အိႏၵိယ၊ဘဂၤလာေဒ့ခ်္၊ပါကစၥတန္၊နီေပါနဲ့သီရိလကၤာဆိုင္ေတြဘဲ
မ်ားပါတယ္။
ဒီႏွစ္ေတာ့နီေပါနဲ့သီရိလကၤာဆိုင္ေတြမေတြ့ပါဘူး။
အိႏၵိယဆိုင္ေတြမွာဒန္ေပါက္၊ခ်ပါတီ၊ပူရီ၊ကုလားပဲသုတ္၊မလိုင္လံုး၊ဂ်ေလဘီ၊
စာကေလးခ်ီး၊စမူစာ၊ကုလားမုန့္အခ်ိဳေတြအၿပင္က်ြန္မမသိတ၊ဲ့မစားဘူးတဲ့အစားအစာ
ေတြေရာင္းပါတယ္။
UNကဖြင့္တဲ့ကိတ္မုန့္၊ ပါမု့န္နဲ့ကြတ္ကီးဆိုင္လည္းေတြ့ပါတယ္။
ဖိလစ္ပိုင္နဲ့ေမာေရးရွပ္ဆိုင္ကၾကက္ကင္၀က္သားကင္ကေတာ့ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းပါတယ္။
အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြအၿပင္အက်ီၤအ၀တ္အစားေရာင္တဲ့ဆိုင္ေတြနဲ့လက္ေကာက္၊ဆဲြၾကိဳး၊ပုတီး၊လက္စြပ္
ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္းရွိပါတယ္။
ၾကက္ေၿခနီအသင္းကလာဖြင့္တဲ့တဲမွာေတာ့ေစတနာရွင္မ်ားေသြးလွဴဒါန္း
ႏိုင္ၾကပါတယ္။
ပဲြေတာ္၀င္ခေပးထားတဲလက္မွတ္ၿဖတ္ပိုင္းကနံပါတ္ေတြကိုလည္း၂နာရီၿခား
တခါကံစမ္းမဲေဖါက္ေပးပါတယ္။
ၿမိဳ့ဆင္ေၿခဖုန္းအထက္တန္းေက်ာင္းကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြပါ၀င္တဲ့
အဆိုအကအဖဲြ့ကလည္းသူတို့ရဲ့ရိုးရာအကနဲ့ေဖ်ာ္ေၿဖၾကပါတယ္။
အရင္ႏွစ္ေတြကတခါမွမဖြင့္ဘူးတဲ့အီသီယိုးပီးယားရိုးရာစားေသာက္ဆိုင္က
ေတာ့ပဲြေတာ္လာလူအမ်ားရဲ့စိတ္၀င္စားမွဳအရဆံုးဆိုင္ပါ။
အာရွသားေတြေရာလူၿဖဴေတြပါသူတို့ရဲ့အစာကိုၿမီးစမ္းၾကည့္ပါတယ္။
ဟင္းအႏွစ္မ်ားမ်ားနဲ့ဆီၿပန္ခ်က္ထားတဲ့ဆိတ္သားဟင္း၊ၾကက္ဥအလံုးလိုက္
ၿပဳတ္ၿပီးၾကက္သားနဲ့ၿငဳတ္သီးနဲ့ဆီၿပန္၊မုန္ညင္းနဲ့သိုးသားေရာေၾကာ္တဲ့ဟင္း။
ပဲႏွပ္၊ပဲသီးေၾကာ္၊ခ်ိစ္ေမႊအစပ္နဲ့အခ်ိဳ၊အၿခားတို့တို့တိတိဟင္း၁၀မ်ိဳးေလာက္
နဲ့တိုရွည္လိုလိုေပါက္စီလိုလိုလက္သီးဆုတ္ေလာက္ရွိတဲ့မုန့္လိတ္နဲ့စားရတာပါ။
ေဖါ့ဗူးတစ္ဗူးကိုရမ္၃၀(၄ေဒၚလာ)ေပးရပါတယ္။
မစားဘူးတဲ့အစာမို့က်ြန္မလဲစားၾကည့္ပါတယ္။
အရသာမဆိုးလွေပမဲ့မၾကိဳက္ပါ။
ဒါ့အၿပင္အီသီယိုးပီးယားေကာ္ဖီကိုလည္းေသာက္ၾကည့္ပါေသးတယ္။
ေရေႏြးၾကမ္းပုဂံနဲ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၅ရမ္(၀.ရ၅ေဒၚလာ)ပါ။
ဆိုင္ရွင္ေၿပာၿပခ်က္အရသူတို့ႏိုင္ငံကထြက္တဲ့ေကာ္ဖီေစ့ကိုေလွာ္အမွဳန့္ၾကိတ္
ၿပီးလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေဖ်ာ္တာလို့ဆိုပါတယ္။
အခ်ိဳၾကိဳက္သူကသၾကားထည့္၊အခ်ိဳမၾကိဳက္သူေတြကသၾကားမပါဘဲေသာက္တဲ့
ႏြားႏို့၊ႏို့ဆီမပါတဲ့ခ်စ္ေကာင္းရဲ့ဘလက္ေကာ္ဖီခါးခါးေလးပါ။
ေၿပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ပုဂံေလးခ်ထားေပးၿပီးေကာ္ဖီနဲ့တဲြစားပါလို့ဆိုင္ရွင္က
ေၿပာပါတယ္။
အကၾကည့္လိုက္ကြင္းထဲပတ္လိုက္၊မုန့္၀ယ္စားလိုက္နဲ့ေန့လည္၂နာရီေလာက္မွာေတာ့
ဗိုက္လည္းတင္းေမာလည္းေမာေၿခလည္းေညာင္းၿပီမို့အိမ္ကိုၿပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ကံစမ္းမဲကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းမေပါက္ပါဘူးရွင္။

စားေသာက္ဆိုင္မွာ

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအေပါင္းနဲ့ၿပည့္စံုတဲ့မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါရွင္။
ႈInternetမေကာင္းတာရယ္၊က်န္းမာေရးမေကာင္းတာရယ္ေၾကာင့္
အသစ္မတင္ၿဖစ္တာခြင့္လႊတ္ပါ။
ႏွစ္သစ္ကူးမွာက်ြန္မတို့ၿမန္မာေတြစုၿပီးဆိုင္မွာသြားစားၾကပါတယ္။
ၾကက္၊၀က္နံရိုး၊၀က္ေပါင္၊ငါး၊အမဲ၊ဆိတ္၊သိုးစတဲ့အသားကင္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ပါ။
ဘာဂါနဲ့အေအးမ်ိဳးစုံလည္းရပါတယ္။
ဆိုင္အခင္းအက်င္းေကာင္းၿပီး၊အစားအေသာက္ေတြအရသာရွိတာတင္မက
၀န္ေဆာင္မွဳလည္းေကာင္းပါတယ္။၀န္ထမ္းေတြကလည္းၿပံဳးရႊင္ေဖၚေရြၿပီး
ဆက္ဆံေရးေကာင္းလို့ဒီနုိင္ငံမွာနာမည္ရတဲ့အၿပင္အၿခားအာဖရိကႏိုင္ငံေတြ
မွာဆိုင္ခဲြေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။
က်ြန္မတို့စားေနရင္းတိုးတိုးၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းသံကေနၿမဴးၾကြ
က်ယ္ေလာင္တဲ့သီခ်င္းသံရုတ္တရက္ေၿပာင္းသြားၿပီးစားပြဲထိုး၀န္ထမ္းေလးေတြ
ေရာမီးဖိုေနာက္မွာအသားကင္ေနတဲ၀န္ထမ္းေတြေရာေငြသိမ္းေကာင္တာက
၀န္ထမ္းေတြေရာအားလံုးေၿပးထြက္လာၿပီးစားပဲြေတြၾကားကမင္းလမ္းနဲ့ေနရာလြတ္
ေတြမွာအသီးသီးေနရာယူၿပီးေတးသြားနဲ့အတူလက္ခုတ္တီးၿပီးညီညီညာညာကၾက
ပါတယ္။
သီခ်င္းကဘာသီခ်င္းမွန္းမသိေပမဲ့အင္မတန္ၿမဴးပါတယ္။
ကကြက္ေတြကလည္းလက္ခုတ္တီး၊ေၿခေၿမွာက္လက္ေၿမွာက္ဘယ္လွည့္ညာလွည့္
ခက္ခက္ခဲခဲမဟုတ္ပါ။
ဆိုင္းသံၾကားရင္ကခ်င္တဲ့စားတဲ့သူတခ်ိဳ့ကလည္းေပ်ာ္လာၿပီးသူတို့အားလံုးနဲ့အတူ
လိုက္ကၾကပါတယ္။
၁၀မိနစ္ေလာက္ကၿပီးသီခ်င္းဆံုးေတာ့မွကိုယ္တာ၀န္က်ရာေနရာကိုၿပန္ၿပီးအလုပ္ဆက္
လုပ္ၾကပါတယ္။
၀န္ထမ္းေတြၾကည့္ရတာၿငီးေငြ့မွဳနဲ့စိတ္တင္းၾကပ္မွဳေတြေလ်ာ့ၿပီးလန္းဆန္းသြားပံု
ရပါတယ္။
၂နာရီ၊၃နာရီၿခားတခါကၾကေၾကာင္း၀န္ထမ္းတဦးကေၿပာၿပပါတယ္။
အားရပါးရခုန္ေပါက္ကၿပီးေနာက္အေၿပာင္းအလဲၿဖစ္ၿပီးစိတ္ၾကည္လင္လန္းဆန္း
လာတာမို့၀န္ေဆာင္မွဳေကာင္းေကာင္းပိုေပးႏိုင္ၾကမွာပါ။
စားတဲ့သူေတြေရာ၀န္ထမ္းေတြေရာေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့ေကာင္းမြန္တဲ့နည္းေလးကို
တင္ၿပလိုက္ရပါတယ္။

အားနာလိုက္တာ...

ကြ်န္မတို့ၿမန္မာေတြဟာအလြန္အားနာတတ္ၾကသူေတြပါ။တခုခုအကူအညီေတာင္း
ရင္လည္းကူညီႏိုင္တဲ့ကိစၥဆိုရင္မၿငင္းတတ္ဘဲအင္တိုက္အားတိုက္ကူညီေလ့ရွိပါတယ္။
အားနာတတ္တဲ့အားနည္းခ်က္ကိုတစ္ခ်ိဳ့လူေတြကအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးအခြင့္အေရးယူ
တာက္ုခံၾကရပါတယ္။က်ြန္မေနတဲ့တိုက္ဟာအခန္းေပါင္း၄၅ခန္းရွိၿပီး၁၅ခန္းကၿမန္မာ၊
က်ဴးဘား၊ဖိလစ္ပိုင္၊တရုတ္နဲ့ဒီႏိုင္ငံကအမဲေတြေနၿပီးက်န္အခန္းေတြကေတာ့အိႏၵိယ၊
ဘဂၤလာေဒ့ခ်္၊ပါကစၥတန္၊နိေပါတို့ကလာတဲ့ကုလားေတြေနၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္က်ြန္မတို့ရဲ့အိမ္နီးခ်င္းေတြဟာကုလားေတြၿဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ့ကယဥ္ေက်းမွဳရွိၿပီးနားလည္သိတတ္ၾကေပမဲ့တခ်ိဳ့ကေတာ့စိတ္ဓာတ္သိမ္ဖ်င္းၿပီး
စီးပိုးၾကပါတယ္။

ၿမန္မာဆရာ၀န္မမလွဟာေအာက္ဆံုးအထပ္မွာေနသူပါ။
တခုေသာည၉နာရီခဲြေလာက္မွာအေပၚဆံုးထပ္ကကုလားမုတ္ဆိတ္တံခါးလာေခါက္
ပါတယ္။သူ့မိန္းမေနမေကာင္းလို့ဆရာ၀န္လာပင့္တာပါ။
ညနက္ေနၿပီမို့လူနာကိုေခၚခဲ့ပါေၿပာေတာ့လံုး၀မထႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းနဲ့သူ့မိန္းမသာတခုခု
ၿဖစ္သြားရင္ခေလး၃ေယာက္နဲ့သူဒုကၡၿဖစ္ေတာ့မယ္ကူညီပါဆိုၿပီးမ်က္ႏွာငယ္နဲ့
ေၿပာေတာ့နဂိုကမွသနားတတ္တဲ့မမလွကေသြးေပါင္ခ်ိန္စက္နဲ့နားက်ပ္ေလးဆဲြၿပီး
အေပၚထပ္ကိုလိုက္သြားပါတယ္။
သူတို့အခန္းေရာက္ေတာ့လံုး၀မထႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့လူနာကအိမ္မွာမရွိပါဘူး။
မမလွကိုခဏထိုင္ပါအံုးဆိုၿပီးလူနာကိုသြားေခၚပါတယ္။လူနာကုလားမက၂ခန္းေက်ာ္
အိမ္ကခေလးခါးထစ္ခြင္ခ်ီၿပီးထြက္လာပါတယ္။ေနမေကာင္းတဲ့ပံုလည္းမရွိ၊
ေရာက္လက္စနဲ့မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေသြးေပါင္ခ်ိန္၊စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့လည္းအားလံုးအေကာင္း။
ေအာင့္သက္သက္နဲ့ၿပန္လာၿပီးဒီအေၾကာင္းက်ြန္မတို့ကိုေၿပာၿပပါတယ္။
တကယ္ေနမေကာင္းတဲ့အိမ္နီးခ်င္းကိုလိုက္ၾကည့္ၿပီးကုသေပးရတာအပမ္းမၾကီးေပမဲ့
လူလည္က်တာေတာ့ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲေလ။
က်ြန္မတို့လည္းေနာက္တခါေခၚရင္မလိုက္နဲ့လို့ေၿမွာက္ေပးၾကပါတယ္။
ေနာက္၁လေလာက္ေနေတာ့ည၁၀နာရီေလာက္လာေခၚၿပန္ပါတယ္။
ဒီတခါေတာ့မမလွနပ္သြားပါၿပီ။ေသြးေပါင္ခ်ိန္စက္ကို္နယ္ကမိတ္ေဆြယူသြား
ၿပီမို့မရွိေတာ့ေၾကာင္း။နားက်ပ္လည္းေဆးရုံမွာက်န္ခဲ့လို့လိုက္ၾကည့္မေပးနုိင္ေၾကာင္း၊
တၿခားအခန္းကဆရာ၀န္သြားေခၚၾကည့္။မရရင္ေတာ့ေဆးရံုသာေခၚသြားေပေတာ့လို့
ေၿပာလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွက်ြန္မေဘးခန္းကကုလားမနဲ့စကားစပ္မိရင္းမုတ္ဆိတ္တို့
လင္မယားအေၾကာင္းသိရပါတယ္။
မုတ္ဆိတ္ကသူ့ထက္အသက္၂၀ေလာက္ငယ္တဲ့မိန္းမကိုယူထားၿပီးသူ့မိန္းမကို
အင္မတန္အလိုလိုက္ဆိုဘဲ။လင္မယားခဏခဏရန္ၿဖစ္ၿပီးရန္ၿဖစ္ၿပီဆိုရင္သူ့မိန္းမက
ရင္တုန္၊ေသြးတက္၊မူးလဲ၊ေရာဂါၿပၿပီးမူလက်ီလုပ္ေတာ့တာပါ။
မုတ္ဆိတ္တို့လင္မယားအခ်စ္စမ္းပဲြမွာဘုမသိဘမသိနဲ့မမလွၾကီးခံလိုက္ရတာပါ။

အလုပ္လာလုပ္တဲ့ၿမန္မာေတြထဲမွာမိုးေလးဟာအသက္အငယ္ဆံုးပါ။ရုိးၿပီးအလြန္အားနာ
တတ္သူပါ။တေန့မွာသူနဲ့စက္ရံုတစ္ခုထဲအတူအလုပ္လုပ္တဲ့ကုလားမသူ့အိမ္ကိုလာလည္
ပါတယ္။ဒီကုလားမဟာမိုးေလးထက္အရင္ေရာက္ၿပီးလခလည္းမိုးေလးထက္ပိုရသူပါ။
အေတာင္းအရမ္းအေခ်းအငွားထူၿပီးလူလည္က်လို့အလုပ္မွာလည္းနာမည္ၾကီးပါ။
သူမ်ားကားၾကံဳလိုက္ပါရေစဆိုၿပီးလိုက္လာၿပီးကားေပၚေရာက္မွလမ္းမၾကံဳတဲ့ေနရာကို
အတင္းလိုက္ပို့ခိုင္းတတ္သူလည္းၿဖစ္ပါတယ္။
မိုးေလးအခန္းထဲကအ၀တ္ေလ်ွာ္စက္အေဟာင္းေလးၿမင္သြားၿပီးသူ့အ၀တ္ေတြလာ
ေလ်ွာ္ပါရေစသိပ္မမ်ားပါဘူးဆိုပါတယ္။အားနာတတ္တဲ့မိုးေလးကခြင့္ၿပဳလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေန့မွာၿခင္းၾကီး၂ၿခင္းနဲ့အၿပည့္ေစာင္ေတြအိပ္ရာခင္းေတြပါမက်န္ယူခ်လာတဲ့
ကုလားမကိုၾကည့္ရင္းမိုးေလးမ်က္လံုးၿပဴးေနပါတယ္။
အားနာမွဳရဲ့ေနာက္ဆက္တဲြကေတာ့မိုးေလးရဲ့ေရနဲ့လ်ွပ္စစ္သံုးၿပီး၃ခါေလာက္လွည့္သြား
တဲ့အၿပင္ဆပ္ၿပာမွဳန့္ကုန္သြားတယ္ဆိုလို့ဆပ္ၿပာမွဳန့္ပါစိုက္လိုက္ရပါေသးတယ္။
ေနရာတကာမွာအားနာတတ္တာမေကာင္းေၾကာင္း။မသိတတ္သူကိုေၿဗာင္ေၿပာၿပီး
ၿငင္းသင့္ေၾကာင္း၊၁နာရီေလာက္လက္ခ်ာရုိက္လိုက္ပါတယ္။

သူမ်ားေတြကိုအားမနာဖို့ေၿမွာက္ေပးၿပီးဆရာၾကီးလုပ္တဲ့က်ြန္မအလွည့္ေရာက္လာပါၿပီ။
က်ြန္မနဲ့၃ခန္းေက်ာ္မွာလြန္ခဲ့တဲ့၁လေလာက္ကမွေၿပာင္းလာတဲ့ကုလားမိသားစုရွိ
ပါတယ္။ခေလး၃ေယာက္ပါပါတယ္။လမ္းေတြ့ရင္ႏွဳတ္ဆက္ၿပံဳးၿပရံုကလဲြလို့စကားေတာင္
၃၊၄ခြန္းၿပည့္ေအာင္မေၿပာဘူးပါ။
တေန့မွာသူ့အိမ္ကအိမ္ေဖၚမေလးလႊတ္ၿပီးကုလားမကထီးခဏငွားပါတယ္။
လက္လြယ္တဲ့က်ြန္မငွားလိုက္ပါတယ္။ေနာက္ရက္မွၿပန္ရပါတယ္။
၂ရက္၃ရက္ေနေတာ့ၾကက္သြန္ၿဖဴလာေခ်းၿပန္ပါတယ္။ဒီမွာၾကက္သြန္ၿဖဴကေစ်းၾကီး
ပါတယ္။
အမႊာေတြနဲ့ဥၾကီးတစ္ဥကိုေဒၚလာ၀က္ေလာက္ေပးရပါတယ္။
အိမ္နီးခ်င္းဆိုတဲ့အားနာစိတ္နဲ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးၿပန္မေပးပါ။
က်ြန္မအခန္းကေပၚထပ္မွာမို့ၿခံ၀န္းထဲကအ၀တ္တန္းေတြကိုအၿမဲေအာက္ဆင္းမလွမ္းၿဖစ္
ေတာ့၀ရံတာမွာထုတ္လွမ္းႏိုင္တဲ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစတီးအ၀တ္တန္းေလး၀ယ္ထားပါတယ္။
မကုလားမကအဲဒီအ၀တ္တန္းကိုမ်က္ေစ့က်ေတာ္မူပါတယ္။
ခဏခဏလာငွားပါတယ္။က်ြန္မကတေနကုန္အလုပ္သြားရသူမို့အားတဲ့အခ်ိန္ေလး
အ၀တ္ေလ်ွာ္ဖြတ္လွမ္းရသူမို့မငွားပါ။ၿပီးေတာ့သူ့အေခ်းအငွားထူၿပီးဇတ္ရွဳတ္တာ
လည္းမၾကိဳက္လို့ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနခ်င္တာလဲပါပါတယ္။ဒါလည္းအမွတ္မရွိ
စေနတစ္ရက္မွာထပ္လာငွားၿပန္ပါတယ္။
၄၊၅ခါလာငွားၿပီးတခါမွမေပးလိုက္ေတာ့အားနာတဲ့စိတ္ကေလးကေခါင္းၿပဴလာပါတယ္။
တခါေလာက္ေပးလိုက္ပါမယ္ေလ။ငါလည္းေလာေလာဆယ္ဆယ္လွမ္းစရာမွမရွိတာ
ဆိုၿပီးေပးလိုက္ပါတယ္။
ၿပန္လာေပးႏိုးေစာင့္ရင္း၃ရက္သာၾကာေရာလာမေပးပါ။သူ့ကေလးအ၀တ္ေတြေတာ့
ေန့တိုင္းထုတ္လွမ္းေနတာၿမင္ပါတယ္။ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ေတာင္းရမွာ၀န္ေလး
ေနပါတယ္။
အသိရွိရွိလာေပးမလားေစာင့္ရင္းမလာေတာ့၄ရက္ေၿမာက္ေန့မွာသြားေတာင္းရပါေတာ့တယ္။
ကုလားမကမ်က္နွာတင္းတင္းနဲ့ခဏေနအုန္းဆိုၿပီးအ၀တ္တန္းကသူ့ကေလးအ၀တ္ေတြ
ကိုေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးရုတ္ၿပီးအထဲ၀င္သြားပါတယ္။သူမ်ားပစၥည္းငွားၿပီးေက်းဇူးတင္
ေၾကာင္းေၿပာဖို့ေနေနသာသာရန္ေတြ့အလႊတ္မခံရတာကံေကာင္း..။
အားနာသူၾကီးက်ြန္မကိုယ့္အ၀တ္တန္းေလးကိုယ္မၿပီးအိမ္ၿပန္သယ္လာရပါတယ္။
ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွလက္မလြယ္ဖို့၊ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားလည္းမရွိတဲ့တစိမ္းေတြကို
အလကားေနရင္းအားမနာဖို့သင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္းရသြားပါၿပီရွင္။

ကြ်န္မမွာမိန္းမသား(၂ )

သူတို့အမ်ိဳးသမီးေတြဟာမုဆိုးမဘ၀ေရာက္တာေတာင္ကိုယ့္စိတ္နဲ့ကို့ကိုယ္မေနႏိုင္
ၾကရွာပါဘူး။
မုဆိုးမအမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာေသဆံုးသူလင္ေယာက်ၤားရ့ဲမိဘေဆြမ်ိဳးေတြ
ခ်ယ္လွယ္မွဳေအာက္ကမလြတ္ႏိုင္ၿပန္ဘူး။
ကေလးေတြနဲ့က်န္ခဲ့တဲ့မုဆိုးမကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို့လိုတယ္လို့ေယာက်ၤားဘက္က
အမ်ိဳးေတြကဆးံုၿဖတ္ရင္ေယာက်ၤားရဲ့ညီအကိုေတြထဲကၿဖစ္ၿဖစ္၊အမ်ိဳးထဲကၿဖစ္ၿဖစ္
ၿပန္လက္ဆက္ရပါတယ္။မုဆိုးမဟာေနာက္အိမ္ေထာင္ၿပဳလိုသည္ၿဖစ္ေစ၊မၿပဳလို
သည္ၿဖစ္ေစ၊သူတို့ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့လူကိုႏွစ္သက္သည္ၿဖစ္ေစ၊မႏွစ္သက္သည္ၿဖစ္ေစ၊ ္ၿၿငင္းပယ္ခြင့္မရွိပါဘူး။ေနာက္အိမ္ေထာင္ကတရား၀င္လက္ထပ္ယူခ်င္မွယူတာပါ။
ဒါထက္ဆိုးတာကေနာက္ၿပဳတဲ့အိမ္ေထာင္ဖက္မွာမိန္းမနဲ့သားၾကီးသမီးၾကီးေတြ
ရွိေနတတ္တာပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္လဲေနာက္ၿပဳတဲ့အိမ္ေထာင္ဖက္ကမိန္းမထက္ေစာေသခဲ့ရင္အသုဘမွာ
အရင္မိန္းမေနာက္မိန္းမအရင္ကေလးေနာက္ကေလးနဲ့ဇယားေတြရွဳတ္ေတာ့တာပါ။
ေသဆံုးသူဟာပိုက္ဆံရွိရင္ပိုဆိုးပါတယ္။
တခါတရံေသၿပီးမွဘယ္တုန္းကယူထားမွန္းမသိတဲ့မိန္းမနဲ့ေမြးထားတယ္ဆိုၿပီး
ကေလးေတြေရာက္လာၿပီးအေမြေတာင္းလို့စကားေတြမ်ားၿပီးၿပသနာတက္တတ္
ပါေသးတယ္။
က်ြန္မသူငယ္ခ်င္းဒီႏိုင္ငံသူကလည္းရင္ဖြင့္ၿပန္ပါတယ္။
သူတို့မွာေမာင္ႏွမ၅ေယာက္ရွိပါတယ္။
သူအသက္၁၀ႏွစ္မွာသူ့အေဖရဲ့အထက္ကအစ္ကိုသူ့ဦးေလးဆံုးပါတယ္။
သူ့အေဖကညီအကို၄ေယာက္မွာအငယ္ဆံုးပါ။
ကေလး၄ေယာက္နဲ့က်န္ခဲ့တဲ့မရီးကိုေဆြမ်ိဳးေတြကသူ့အေဖကိုေစာင့္ေရွာက္ခိုင္းပါတယ္။
မရီးကိုသြားေစာင့္ေရွာက္ရင္းတပတ္၃၊၄ရက္ၿပန္လာလိုက္၊၂ရက္ၿပန္လာလိုက္နဲ့ေနာက္
ဆံုးအိမ္ကိုလံုး၀ၿပန္မလာေတာ့ပါ။
မရီးကိုေစာင့္ေရွာက္ရင္းကေလး၄ေယာက္ထပ္ရတာမို့သူတို့မွာေမာင္ႏွမတ၀မ္းကဲြ၊
ဖေအတူမေအကဲြ၁၃ေယာက္ရွိပါတယ္တဲ့။
သူ့အေဖဟာေသတဲ့အထိမရီးနဲ့ဘဲအတူေနၿပီးသူတို့မိသားစုဆီကိုေတာ့ဧည့္သြားဧည့္လာ
ခဏတၿဖဳတ္သာလာလည္ပါတယ္။သူ့အေဖေသေတာ့မရီးကသူနဲ့တရား၀င္လက္ထပ္
ထားတာမဟုတ္လို့အေလာင္းကိုသူငယ္ခ်င္းအေမဆီကိုပို့လိုက္ပါတယ္။
(သူတို့ဆီမွာအသုဘစရိတ္အလြန္ၾကီးပါတယ္။)
သူ့အေမကလည္း၁၅ႏွစ္ေလာက္ၿပစ္ထားတဲ့ေယာက်ၤားကိုေသမွသူ့ဆီပို့ရေကာင္းလား
ဆိုၿပီးစိတ္နာနာနဲ့မရီးဆီၿပန္ပို့ပါတယ္။
အေလာင္းကိုဟိုပို့ဒီပို့နဲ့ေနာက္ဆံုးမေနႏိုင္တဲ့သမီးၾကီးၿဖစ္သူသူငယ္ခ်င္းကသၿဂိဳလ္ေပး
လိုက္ရပါတယ္။
ကြ်န္မကဒီလိုအမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးေတြနည္းပါးၿပီးစိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏိုင္တဲ့
ဓေလ့ထံုးစံေတြကိုေၾကာက္ၿပီးအိမ္ေထာင္မၿပဳဘဲအပ်ိဳၾကီးလုပ္တဲ့သူေတြေရာမရွိဘူး
လားလို့စပ္စုမိေတာ့...သူတို့ႏိုင္ငံမွာအိမ္ေထာင္ကဲံြ၊တခုလပ္၊boy friendနဲ့ကဲြ
တဲ့သူေတြ။single motherေတြဘဲရွိၿပီးအပ်ိဳစင္အပ်ိဳၾကီးေတြလံုး၀မရွိေၾကာင္း
ပါတဲ့။

က်ြန္မမွာမိန္းမသား(၁)

ဒီႏုိင္ငံသူလုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မမမ်ားနဲ့စကားလက္ဆံုက်ရင္းသူတို့ႏိုင္ငံရဲ့ဓေလ့နဲ့
အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ဘ၀ကိုတေစ့တေစာင္းေလ့လာမိပါတယ္။
ဒီကအမ်ားစုအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ့ဘ၀ဟာအခြင့္အေရးေတြနည္းပါးလြန္းၿပီးသနား
စရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီဆိုရင္မိန္းမရဲ့တာ၀န္ဟာလင္ေယာက်ၤားကိုခ်က္ၿပဳတ္ေက်ြးေမြး
ၿပဳစုဖို့နဲ့သားသမီးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို့ပါ။အိမ္စားရိတ္နဲ့သားသမီးေတြေက်ာင္း
စားရိတ္မေလာက္ငရင္ဒီတာ၀န္ေတြအၿပင္ရရာက်ပန္းအလုပ္ပါထြက္လုပ္ၾကရပါ
ေသးတယ္။လင္ေယာက်ၤားဟာမိသားစုကိုရွာေဖြေက်ြးသည္ၿဖစ္ေစ၊မေက်ြးသည္ၿဖစ္ေစ၊
သစၥာရွိသည္ၿဖစ္ေစ၊သစၥာမဲ့သည္ၿဖစ္ေစ၊ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုးသူဟာအိမ္ရဲ့အရွင္
သခင္ပါ။မိန္းမလုပ္သူကေယာက်ၤားဘယ္သြားမယ္၊ဘာလုပ္မယ္၊ဘယ္အခ်ိန္ၿပန္လာ
မယ္၊ဆိုတာေမးပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ေယာကၤ်ားကလဲအေရးတယူေၿပာေလ့မရွိပါ။
သူတို့စိတ္ၾကိဳက္လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာေနႏိုင္ၾကပါတယ္။
မိန္းမကေစာဒဂတက္လို့မရပါ။
သားသမီးေတြေမြးလာေတာ့လည္းၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့မိခင္ကသားသမီးကိစၥအ၀၀
ကိုဆံုးၿဖတ္လို့မရပါ။ဖခင္နဲ့ဖခင္ဖက္ကမိဘေဆြမ်ိဳးေတြကသာဆံုးၿဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ပိုဆိုးတာကသူတို့ဓေလ့အရေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ဟာမိန္းမတစ္ေယာက္မက
ယူႏိုင္တာပါ။
ေနာက္မိန္းမယူတာမယားၾကီးက၀င္ၿပီးတားခြင့္စြက္ဖက္ခြင့္မရိွပါ။
ဒီ့အၿပင္သမီးရည္းစားမကလင္မယားမက်(သူတို့အေခၚညာစီး)လို့ေခၚတဲ့မီးငယ္ေလးေတြ
လည္းရွိၾကပါေသးတယ္။
တစ္ခါတရံေယာက်ၤားကခရီးထြက္မယ္ဆိုၿပီးအိမ္ကမိန္းမကအ၀တ္အစားေတြထည့္ၿပင္ဆင္ေပးၿပီးတကယ္ကခရီးထြက္တာမဟုတ္ဘဲဟိုဘက္ရပ္ကြက္ကညာစီးအိမ္မွာ၁ပတ္၊
၂ပတ္သြားေနေနတာပါ။
မိန္းမကပတ္၀န္းက်င္ေၿပာစကားအရအၿဖစ္မွန္ကိုသိေပမဲ့ကေလးေတြကိုအသိေပးေလ့
မရွိပါ။
၂ပတ္ေလာက္ေနမွအိတ္ဆဲြၿပီးၿပန္လာတဲ့ေယာက်ၤားကိုတကယ့္ခရီးကၿပန္လာသလို
မသိ္ဟန္ေဆာင္ၿပီးခရီးဦးၾကိဳၿပဳရတဲ့ရတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ရင္ထဲကနာက်င္မွဳကို
မွ်ေ၀ခံစားမိပါတယ္။
အခ်ိဳံ့ေယာက်ၤားမ်ားက်ေတာ့လည္းရတဲ့လစာမိန္းမကိုမေပးဘဲမိသားစုစားဖို့တစ္လစာ
၀ယ္ခ်မ္းေပးၿပီးက်န္တာအရက္ေသာက္၊မီးငယ္ေလးကိုေပးတတ္ပါတယ္။
မမတို့ကလစာလံုး၀မေပးဘဲသူတို့ဟာသူတို့သံုးၿဖန္းၿပီးမိန္းမလုပ္စာကိုအရက္ေသာက္ဖို့ႏိွပ္စက္ေတာင္းတတ္တဲ့ေယာက်ၤားေတြထက္စာရင္ဒီလိုမိသားစုတြက္တစ္လစာ၀ယ္ခ်မ္း
ေပးတဲ့သူဟာသူတို့တြက္လင္ေကာင္းသားေကာင္းဆိုဘဲ။
က်ြန္မကေငြလည္းမအပ္၊မိသားစုလည္းေလာက္ငေအာင္ရွာမေက်ြးအငယ္ကလည္းထားေသးဆိုေတာ့ဘာလို့ဆက္ေပါင္းေနလဲ၊ကြာၿပစ္ပါလားလို့ခ်ြန္တြန္းလုပ္ေတာ့လင္မယား
ကြာရင္မိန္းမရဲ့မိဘအိမ္ကိုၿပန္ပို့ခံရပါတယ္။
ကေလးေတြကေတာ့ေယာက်ၤားဘက္ကယူထားတတ္ပါတယ္။
သူတို့ထံုးတမ္းစဥ္လာအရေယာက်ၤားရၿပီးသမီးကိုၾကာရွည္လက္ခံထားေလ့မရွိဘဲ
ေယာက်ၤားထံၿပန္ပို့ပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ေယာက်ၤားကၿပန္လက္မခံရင္ေနစရာလည္းမရွိ၊
သားသမီးေတြနဲ့လည္းကဲြၾကရတာမို့ပိုဒုကၡေရာက္ရပါတယ္။
သူတို့ဆီကေယာက်ၤားေတြအားလံုးလိုလိုကဒီပုတ္ထဲကဒီပဲေတြဘဲမို့ကဲြကြာဖို့၊
ေနာက္ထပ္အားကိုးရွာဖို့မစဥ္းစားၾကေတာ့ပါ။
ဒီအၿဖစ္မ်ိဳးဟာအမ်ိဳးသမီးတိုင္းလိုလိုၾကံဳေတြ့ေနၾကရတာေၾကာင့္ၿဖစ္သမ်ွအေၾကာင္း
အေကာင္းရယ္လို့သာႏွလံုးသြင္းၾကရပါတယ္တဲ့။
ခုေခတ္မိန္းခေလးေတြကေတာ့မမတို့ထက္ပိုၿပီးပညာေတြလည္းတတ္လာ၊
အေတြးအေခၚအယူအဆေတြေခတ္မွီလာ၊အမ်ိဴးသမီးအခြင့္အေရးေတြလည္းပိုရၿပီးသတၱိေတြလည္းမမတို့ေခတ္ကထက္ပိုရိွလာေတာ့မမ်ွတဘူးထင္တဲ့ဓေလ့ထံုးတမ္း
အစဥ္အလာေတြကိုလက္မခံေတာ့ပဲသူတို့တုန္းကလိုၾကိတ္မွိတ္သီးခံတာေတြမရွိေတာ့
တာေၾကာင့္single motherေတြပိုမ်ားလာတယ္လို့ဆိုပါတယ္။
(မုဆိုးမအမိ်ဳးသမီးမ်ားဘ၀ဆက္ပါအုန္းမယ္။)

ဘယ္သူမၿပဳ

ဒီေန့အလုပ္မွာလူတစ္ေယာက္နဲ့ေတြ့ခဲ့ပါတယ္။
သူဟာအသက္၆၀ေက်ာ္၇၀ေလာက္ရွိၿပီးလည္ေခ်ာင္းကင္ဆာေရာဂါကိုခံစားေနရသူၿဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္မဌာနကသူတို့လူမ်ိဳး၀န္ထမ္းတစ္ဦးကတိုးတိုးေလးလာေၿပာပါတယ္။
ဒီအဖိုးၾကီးဟာအရင္ကသူတို့ႏိုင္ငံရဲ့၀န္ၾကီးတစ္ဦးၿဖစ္ခဲ့ဘူးပါတယ္တဲ့။
အကၤ်ီႏြမ္းဖတ္ဖတ္၊ေဘာင္းဘီစုတ္နဲ့ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့၀န္ၾကီးေဟာင္းအဖိုးအိုကို
တအံ့တၾသၾကည့္မိပါတယ္။အင္အားခ်ိနဲ့ၿပီးဒယိမ္းဒယိုင္အဖိုးအိုကိုတဲြေခၚေစာင့္ေရွာက္မဲ့
အေဖၚလည္းတစ္ေယာက္မွမပါပါ။ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူမရွိဘဲၿမို့ဳၿပင္နားကအိမ္ကေလးမွာ

တစ္ဦိးထဲေနေၾကာင္းသိရေတာ့က်ြန္မရဲ့၀န္ထမ္းကိုဒီအဖိုးၾကီးအေၾကာင္းစပ္စုမိပါတယ္။

သူဟာငယ္ငယ္ကဆင္းရဲေပမဲ့ပညာေတာ္ပါတယ္။သူ့မိန္းမကၾကံဳရာက်ပန္း

အလုပ္လုပ္ၿပီးသူ့ကိုတကၠသိုလ္တက္ႏိုင္ေအာင္ေထာက္ပန့္ခဲ့ပါတယ္။

ဘြဲ့ရၿပီးႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ၀င္ၿပီး၀န္ၾကီးၿဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့သူတို့မွာသားသမီး
၃ေယာက္ထြန္းကားေနပါၿပီ။
၀န္ၾကီးဘ၀မွာရာထူးဂုဏ္ေငြၿပည့္စံုၿပီးလက္ညိွဳးညႊန္ရာေရၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တပည့္တပန္းအေခ်ြအရံသာမကမိန္းမလွေလးေတြလည္းအနားမွာ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနပါတယ္။
ဧည့္ခံပဲြေတြပါတီေတြတက္ရင္းအရက္ကိုလည္းစဲြစဲြၿမဲၿမဲေသာက္တတ္ေနပါၿပီ။
သူ့ကိုပညာတတ္ၿဖစ္ေအာင္ပင္ပန္းၾကီးစြာရုန္းကန္ခဲ့ရလို့အိုဇနာႏိုင္ၿပီးပညာမတတ္တဲ့
မိန္းမကိုအထင္ေသးၿပီးအၿပစ္ၿမင္လာပါတယ္။
မိန္းမနဲ့ကေလး၃ေယာက္ကိုအရက္မူးၿပီးေန့စဥ္နဲ့အမ်ွအၿပစ္ရွာရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ပါတယ္။
ဘယ္လိုပင္သည္းၿငီးခံေပမဲ့တစ္ေန့မွာေတာ့မိန္းမနဲ့ကေလးေတြကိုသူရဲ့ခမ္းနား
ၾကီးက်ယ္တဲ့အိမ္ေဂဟာကအၿပီးႏွင္ခ်လိုက္ပါတယ္။
အရက္ကေလးတၿမၿမ၊မိန္းခေလးေတြထည္လဲတဲြၿပီးေငြကိုေရလိုသံုးေနေပမဲ့မိန္းမနဲ့
ကေလးေတြကိုေတာ့တၿပားတခ်ပ္မွမေထာက္ပန့္ပါ။ဆက္သြယ္ေတြ့ဆံုတာလဲမရွိပါ။
ဆင္းရဲေပမဲ့မာနၾကီးတဲ့သူ့မိန္းမကလဲသူ့အကူအညီမယူဘဲကေလးေတြကို
လူလားေၿမာက္ေအာင္ၾကိဳးစားရရွာပါတယ္။
ကေလးေတြအရြယ္မေရာက္တေရာက္မွာဘဲပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ဆံုးပါး
သြားပါတယ္။
ကေလးေတြကိုေဆြမ်ိဳးေတြကတတ္ႏိုင္သေလာက္ဆက္ၿပီးတာ၀န္ယူခဲ့ၾကေပမဲ့ဖခင္ရင္းကေတာ့ေယာင္လို့ေတာင္လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါ။
စား၀တ္ေနေရးနဲ့အငယ္ေတြပညာေရးအတြက္ပညာမစံုခင္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္အလုပ္လုပ္ရတဲ့အၾကီးဆံုးသားကလည္းေက်ာက္မီးေသြးမိုင္းမွာအလုပ္လုပ္ရင္း
တြင္းၿပိဳလို့အထဲမွာပိတ္မိၿပီးဆံုးပါးသြားလို့အငယ္၂ေယာက္ရဲ့ပညာေရးဟာအထက္တန္းနဲ့တင္အဆံုးသတ္ၿပီးရရာအလုပ္၀င္လုပ္ၾကရ
ပါတယ္။
၀န္ၾကီးသက္တမ္းၿပီးတဲ့အခါ၀န္ၾကီးၿပဳတ္ဘ၀နဲ့အရက္လည္းစဲြေနပါၿပီ။အနားမွာ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတဲ့တပည့္အေခ်ြအရံေတြ၊ခ်စ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့မိန္းမလွေလးေတြတစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့ပါ။
ရွိတဲ့ပိုက္ဆံေတြထုတ္သံုးရင္းခမ္းနားတဲ့အိမ္ကတဲသာသာအိမ္ေလးကိုလည္းေၿပာင္းခဲ့ရပါၿပီ။
အခုတခါကင္ဆာဆိုတဲ့ေရာဂါေ၀ဒနာကိုခံစားရင္းၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူမရွိ
အထည္းက်န္္စြာနဲ့ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနရပါၿပီ။
သူ့ကိုၾကည့္ရတာ၀မ္းနည္းအားငယ္ၿပီးစိတ္ဓါတ္က်ေနပံုရပါတယ္။
ေနာက္ဆက္တဲြသိရတာကေတာ့သူ့သမီးကက်ြန္မဌာနနဲ့ကပ္ရက္ဌာနမွာအလုပ္လုပ္
ေနသူၿဖစ္ပါတယ္။
သူ့အေဖလာတာသိေပမဲ့လာေရာက္ႏွဳတ္ဆက္ေတြ့ဆံုၿခင္းမရွိပါ။
ဘယ္သူမၿပဳမိမိမွဳမို့စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရံုကလဲြလို့ဘာမွမတတ္နိုင္ပါ။
တကယ္ေတာ့ကိုယ္စိုက္တဲ့အပင္ကိုကိုယ္ရိပ္သိမ္းၾကရတာမဟုတ္ပါလား။

ဘဏ္သို့တစ္ေခါက္

သံရံုးမွာဗီဇာထုဖို့ပတ္စပို့ကို၂ပတ္ယူထားတာကစတဲ့ဇတ္လမ္းပါ။
ဒီအေတာအတြင္းၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘဏ္statementထုတ္ဖို့အေရးတၾကီးလိုလို့ဘဏ္ကိုေၿပးရပါတယ္။
ေရႊၿပည္ၾကီးသူပီပီဘဏ္ေတြကိုစိတ္မခ်တဲ့စိတ္ကစဲြေနေတာ့ရိွစုမဲ့စုပိုက္ဆံေလးကို
ထည့္ထားတဲ့ဘဏ္မ်ားတခုခုၿဖစ္ခဲ့ရင္အက်ိဳးနဲရေခ်ဆိုၿပီးဘဏ္၂ခုမွာခဲြထည့္ထား
ပါတယ္။
ပထမဘဏ္ကစါရင္းဖြင့္ထားတာ၅ႏွစ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ဒုတိယဘဏ္ကိုခဲြထားတာ၃လ
ေလာက္ဘဲရွိပါေသးတယ္။
ပထမဘဏ္ကပိုက္ဆံကနဲေနေတာ့ဒုတိယဘဏ္ကိုေၿပးရပါတယ္။
ေရွ့မွာလူ၆ေယာက္ဘဲရွိတာကိုေကာင္တာကမမကမလွဳပ္တလွွဳပ္နဲ့အလုပ္လုပ္တာေႏွးတာကတေၾကာင္း၊ၾကားထဲက၂ေယာက္ေလာက္သူတို့ဘာသာနဲ့အခ်င္းခ်င္းေၿပာၿပီး
ၾကားၿဖတ္တာကတေၾကာင္းမို့၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တန္းစီလိုက္ရပါတယ္။
ပတ္စပို့မူရင္းမပါေပမဲ့မိတၱဴကူးၿပီးသူတို့ရဲစခန္းမွာtrue certifyလုပ္ထားတာရယ္။
က်ြန္မwork permitရယ္။သူတို့ဘဏ္ကထုတ္ေပးထားတဲ့ATMကဒ္ရယ္ပါပါတယ္။
ေကာင္တာေရာက္ေတာ့မမကပတ္စပို့ေတာင္းေတာ့အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းၿပၿပီးက်ြန္မအေထာက္အထားေတြထုတ္ၿပေပမဲ့မမကဗူးဆိုဖရုံမသီးတဲ့ပံုစံနဲ့ပတ္စပို့မူရင္းကိုသာ
တြင္တြင္ေတာင္းပါတယ္။
ဘဏ္ကပိုက္ဆံထုတ္တာလဲမဟုတ္။ကိုယ့္အေကာင့္ထဲမွာရွိတဲ့ပိုက္ဆံစာရင္းကိုပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ေထာက္အထားနဲ့လာပါရက္ပတ္စပို့ေလးမရွိတာနဲ့ထုတ္မရခဲ့ပါဘုူး။
ေနာက္ဆံုးဒုတိယဘဏ္ထဲကပိုက္ဆံကိုATMနဲ့တစ္ေန့တခါထုတ္။ပထမဘဏ္ထဲထည့္နဲ့မဟုတ္တဲ့အလုပ္ေတြရွဳပ္သြားပါတယ္။
လိုတဲ့အရည္အတြက္ရမွပထမဘဏ္မွာstatementေတာင္းရပါတယ္။
ပထမဘဏ္မွာေဖါင္ၿဖည့္၊accountနံပါတ္ၿဖည့္ၿပီးလက္မွတ္ထိုးၿပီးေကာင္တာကို
ေပးလိုက္တာနဲ့၁၀မိနစ္အတြင္းရခဲ့ပါတယ္။
ဘာပတ္စပို့ဘာစာရြက္စာတန္းမွမေတာင္းပါ။
လြယ္ကူအဆင္ေၿပလိုက္ေလၿခင္း။
က်ြန္မကေတာ့ဒုတိယဘဏ္ကစာရင္းကိုပိတ္ၿပီးပထမဘဏ္မွာဘဲထားဖို့ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီကဘဏ္ေတြရဲ့စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကိုနားမလည္ေပမဲ့တခါတရံcustomerရဲ့
လိုအပ္ခ်က္အရစာအုပ္ၾကီးအတိုင္းမဟုတ္ဘဲလိုတိုးပိုေလ်ာ့အဆင္ေၿပေအာင္
အလိုက္သင့္ေဆာင္ရြက္ေပးတာဟာေကာင္းမြန္တဲ့၀န္ေဆာင္မွဳေပးၿခင္းဘဲ
မဟုတ္ပါလား။

သံရံုးမွာ

ကိစၥတစ္ခုရွိလို့အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံသို့သြားရန္ဗီဇာေလွွ်ာက္ပါတယ္။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံသံရုံးဟာက်ြန္မအိမ္နဲ့လမ္းတစ္ခုဘဲၿခားပါတယ္။
မနက္တိုင္းသံရံုးထဲ၀င္ဖို့တန္းစီေနတဲ့လူတန္းရွည္ၾကီးအိမ္ကလွမ္းၿမင္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္သံရံုးဖြင့္ခ်ိန္၈း၃၀မတိုင္ခင္ေစာေစာသြားတန္းစီမွဆိုၿပီး၇း၁၅ထဲကသံရံုးေရွ့
ကိုက်ြန္မေရာက္ေနပါၿပီ။
ဒါေတာင္ေရွ့မွာလူ၃ေယာက္ေရာက္ေနပါၿပီ။
၁နာရီေက်ာ္ေစာင့္ၿပီးသကာလသံရုံး၀င္ေဖါင္ၿဖည့္ၿပီး၀င္ဖို့တန္းစီၿပီးတစ္ဦးစီ၀င္ရပါတယ္။
အထဲေရာက္ၿပီး၁၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့သံရံုး၀န္ထမ္းတစ္ဦးကက်ြန္မပတ္စပို့နဲ့စာရြက္
စာတမ္းေတြစစ္ပါတယ္။တစ္ေခါက္ၿပန္ရမွာစိုးလို့လိုအပ္တာေတြအားလံုးလုပ္လာတာမို့
အထစ္အေငါ့မရွိစစ္ၿပီးသြားပါတယ္။
ၿမန္မာႏိုင္ငံဟာဗီဇာေၾကးေပးရတဲ့ႏိုင္ငံထဲမွာပါတာမို့ပိုက္ဆံသြင္းဖို့ေငြသြင္းေကာင္တာ
ကိုသြားရပါတယ္။
ေငြသြင္းေကာင္တာေရွ့မွာလူေတြအၿပည့္ပါ။ေကာင္တာထဲမွာေတာ့လူတစ္ေယာက္မွ
မေတြ့ပါ။ခဏေနေတာ့လူတစ္ေယာက္စာရြက္ေတြယူၿပီး၀င္လိုက္ထြက္လိုက္
လုပ္ေနပါတယ္။အဲဒီလူကိုသြားေမးေတာ့ေငြလက္ခံတဲ့သူမလာေသးဘူးေၿပာပါတယ္။
မနက္၉နာရီကထဲကေစာင့္လိုက္တာ၁၁း၄၅အထိကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ့အရိပ္အေယာင္
ေတာင္မၿမင္ရေသးပါ။
အၿခား၀န္ထမ္းေတြေမးေတာ့လည္းမသိဘူး၊မေစာင့္ႏိုင္ရင္ေနာက္ေန့လာလို့ေၿပာ
ပါတယ္။
သံရံုး၀န္ထမ္းေတြရဲ့မ်က္ႏွာထားေတြကလည္းတင္းလိုက္ၾကတာ၊သူတို့ကိုယ္သူတို့
ဘာထင္ၿပီးဘ၀င္ၿမင့္ေနလဲမသိ၊က်ြန္မတို့ကိုသူတို့နဲ့တူတယ္တန္တယ္ေတာင္ထင္ပံု
မရပါဘူး။ေန့လည္၁၂နာရီထိုးဖို့၅မိနစ္မွကိုေတာ္ေခ်ာကေပၚလာပါတယ္။
၁၂း၁၅မွက်ြန္မရဲ့ေငြသြင္းၿခင္းကိစၥကၿပီးပါတယ္။အဲ..ေငြဘဲသြင္းၿပီးတာပါ။
ေငြလက္ခံၿဖတ္ပိုင္းကုန္ေနလို့စာရြက္အလြြတ္မွာေငြရရွိေၾကာင္းကိုက္ေတာ္ေခ်ာက
သူ့လက္မွတ္ထိုးၿပီးရံုးတံဆိပ္ႏွိပ္ေပးပါတယ္။
ေနာက္တေန့ေန့လည္၂နာရီေငြလက္ခံၿဖတ္ပိုင္းလာယူဖို့ေၿပာပါတယ္။
က်ြန္မလည္းေန့တ၀က္အလုပ္မသြားလိုက္ရပါ။
ေနာက္ေန့၂နာရီသြားေတာ့အေပါက္၀ကလံုၿခံဳေရးကိုကိုမ်ားက၂း၃၀မွေပး၀င္ပါတယ္။
အထဲကေကာင္တာမွာလူမရွိၿပန္ပါဘူး။ထံုးစံအတိုင္းေစာင့္ရၿပန္ပါတယ္။
၃နာရီေက်ာ္မွဗီဇာထုၿပီးရက္ခ်ိန္းေပးထားတဲ့ပတ္စပို့သမားေတြအရင္ေပးပါတယ္။
ၿပီးမွၿဖတ္ပိုင္းလာယူသူေတြကိုေပးပါတယ္။
ေငြလက္ခံၿဖတ္ပိုင္းကိုညေန၄နာရီမွာေအာင္ၿမင္စြာရရွိပါတယ္။
အဲဒီေန့ကလည္းညေနဖက္အလုပ္မသြားလိုက္ရပါ။
ေနာက္၂ပတ္ၾကာရင္ဗီဇာထုၿပီးပတ္စပို့ကိုညေန၃နာရီမွာသြားယူရပါအုန္းမယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေစာင့္ရအုန္းမလဲမသိပါ။
ေရတစ္ဘူးနဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့ယူသြားရပါမယ္။
့အဲဒီေန့ေနု့လည္မွာလည္းအလုပ္ပ်က္အုန္းမွာေသခ်ာပါတယ္။

ေမ်ွာ္လင့္ၿခင္းေကာင္းကင္

က်ြန္မကိုကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုစိတ္မခ်ဘဲအရာရာကိုဦးေဆာင္ၿပီးကာကြယ္
ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ခ်စ္သူကိုေမြးရပ္ေၿမမွာထားခဲ့ၿပီးအေ၀းတစ္ေနရာမွာရုန္းကန္ရင္း
ဘ၀သစ္စဖို့တစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာပါၿပီ။
ေလာကေၾကာင္းလဲမသိ၊လူေတြအေၾကာင္းလည္းနားမလည္၊ခပ္ထူထူခပ္အအနဲ့က်ြန္မ
ကိုခ်စ္သူစိတ္မခ်ေပမဲ့အေၿခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ဇြတ္မွိတ္ၿပီးလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ
နားလည္ပါတယ္။
လူမ်ိဳးမတူ၊ဘာသာမတူ၊ယဥ္ေက်းမွုဳမတူသူေတြၾကားထဲမွာအႏွိမ္ခံရတိုင္း၊အႏုိင္အထက္
ၿပဳတယ္လို့ခံစားရတိုင္း၊အဆင္မေၿပမွဳေတြနဲ့ၾကံဳတိုင္းအခက္အခဲေတြ့ရင္ေရွ့ကမားမား
မတ္မတ္ရပ္ၿပီးအကာအကြယ္ေပးတတ္တဲ့ခ်စ္သူကိုတမ္းတမိပါတယ္။
စိတ္ဓါတ္က်ၿပီးတြယ္ရာမဲ့သလိုခံစားရတိုင္းလည္းခ်စ္သူရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ႏွစ္သိမ့္အားေပးမွဳ
ေတြသတိရလြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။လြမ္းမ်က္ရည္က်လို့သုတ္ေပးမဲ့သူမရွိခဲ့ပါဘူး၊၀မ္းနည္း
ရင္ငိုေၾကြးဖို့ပုခုန္းမရွိခဲ့ပါဘူး၊
ခ်စ္သူရဲ့အလုပ္ဟာအလားအလာေကာင္းၿပီးအ၀င္ခက္အထြက္ခက္တယ္ဆိုတာသိေပမဲ့
ေနာင္၂ႏွစ္ၾကာရင္အလုပ္ထြက္ၿပီးလိုက္လာခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ခ်စ္သူရဲ့ဂတိစကားေတြကို
ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ရင္းအားတင္းၿပီးေနခဲ့ရပါၿပီ။
၂ႏွစ္ၾကာအထည္းက်န္တဲ့ေန့ရက္ေတြၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီးအလုပ္ထြက္ခြင့္မရေၾကာင္းသိရခ်ိန္မွာေတာ့က်ြန္မစိတ္ဓါတ္ေတြ
ေတာ္ေတာ္က်ခဲ့ရပါတယ္။အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ခ်စ္သူရွိရာၿပန္မလာႏိုင္တဲ့က်ြန္မနဲ့ခ်စ္သူၿပန္လည္ဆံုႏိုင္ခြင့္မွ
ရွိပါေတာ့မလား။
ခ်စ္သူကေတာ့အားမေလ်ွာ့ဘဲထြက္ခြင့္ရေအာင္ဆက္လက္ၾကိဳးစားေနၿပီးက်ြန္မကို
လည္းစိတ္ဓါတ္မက်ဖို့အားေပးေနဆဲပါ။
အလုပ္မွာအစစအဆင္ေၿပေနပါရက္နဲ့က်ြန္မကိုခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုထဲနဲ့အားလံုးကိုစြန့္လႊတ္ၿပီးထြက္လာမဲ့ခ်စ္သူကို
မေရရာေပမဲ့မ၀ံ့မရဲနဲ့ဆက္လက္ေမ်ွာ္လင့္ေနဆဲပါ။
ခ်စ္သူရဲ့သစၥာတရားကိုလည္းယံုၾကည္ေနဆဲပါ။
ေနာက္၅ႏွစ္မွာ...
က်ြန္မဘက္ကခ်စ္သူကိုသစၥာရွိရိွေစာင့္ေနမွာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။
ခ်စ္သူကေရာက်ြန္မအေပၚသစၥာေစာင့္ၿပီးအရင္လိုခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏိုးေနအုန္းမွာလား?
အေနေ၀းေနတဲ့က်ြန္မထက္ပိုၿပီးခ်စ္ရမဲ့သူေတြ့ၿပီးက်ြန္မကိုတေယာက္ထဲထားခဲ့မွာလား?
သူၾကိဳးစားခဲ့သလိုတကယ္အလုပ္ထြက္ခြင့္ရၿပီးက်ြန္မေနာက္ကိုလိုက္လာမွာလား?
အေၿဖမထြက္တဲ့ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ခါးသီးတဲ့ပူပန္မွဳေတြ၊မေရရာတဲ့ေမွွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ့အခ်ိန္ေတြကိုေက်ာ္ၿဖတ္ေနပါတယ္။
ကံၾကမၼာဆိုတာေနာက္၁စကၠန့္၊၁မိနစ္၊၁နာရီမွာေတာင္ဘာေတြၿဖစ္မလည္းဆိုတာ
မသိႏုိင္တာမို့က်ြန္မတို့ႏွစ္ေယာက္ၿပန္ဆံုႏိုင္မဆံုႏိုင္ကိုကံတရားကအဆံုးအၿဖတ္ေပးမွာပါ။
မိတ္ေဆြမ်ားလည္းက်ြန္မတို့ခ်စ္သူ၂ေယာက္ၿပန္လည္ဆံုဆည္းႏိုင္ေအာင္ဆုေတာင္း
ေပးၾကပါရွင္။


က်ြန္မကဗ်ာနဲ့အခ်စ္၀တၱဳေတြမေရးတတ္ပါဘူး၊ကိုဏီလင္းညိဳတဂ္ထားလို့ၾကိဳးစားေရး
လိုက္ပါတယ္။

သူတို့သိေစခ်င္ပါသည္

ကြ်န္မအလုပ္လုပ္တဲ့ဌာနဟာသူတို့လူမ်ိဳးေတြနဲ့စကားေၿပာဆက္ဆံရတဲ့ဌာနၿဖစ္ပါတယ္။
အာဖရိကတိုက္မွာရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာတႏိုင္ငံနဲ့တႏိုင္ငံစကားမတူၾကပါဘူး။တႏိုင္ငံထဲမွာ
ေတာင္အရပ္ေဒသလိုက္ၿပီးစကားမတူပါ။က်ြန္မတို့ႏိုင္ငံမွာတိုင္းရင္းသားစကားေတြ
ေဒသအလိုက္ကဲြၿပားသလိုမ်ိဳးေပါ့။
ဒီႏိုင္ငံသံုးဘာသာစကားဟာစီစိုသိုဘာသာစကားၿဖစ္ပါတယ္။
က်ြန္မဌာနမွာႏိုင္ငံၿခားသားေတြမ်ားပါတယ္။တရုတ္၊ကုလား၊ၿမန္မာလူမ်ိဳးစံုပါတယ္။
ေဒသခံသူတို့လူမ်ိဳး၃၊၄ေယာက္လဲအတူအလုပ္လုပ္ပါတယ္။
က်ြန္မတို့ႏုိင္ငံၿခားသားအားလံုးသူတို့ဘာသာစကားကိုထမင္းစားေရေသာက္အနည္း
အက်ဥ္းသာတတ္ပါတယ္။
ေတာဘက္နယ္ဘက္ကလူေတြဟာအဂၤလိပ္လိုလံုး၀မတတ္ၾကပါဘူး။သူတို့လူမ်ိဳး
၀န္ထမ္းေတြကူညီဘာသာၿပန္ေပးမွအလုပ္ကိုအဆင္ေၿပေၿပလုပ္နုိင္ပါတယ္။
ရိုးရိုးသားသားမတတ္လို့စကားၿပန္နဲ့အလုပ္လုပ္ရတာက်ြန္မတို့အဖို့အပန္းမၾကီးသလို
စိတ္အေႏွာက္အယွက္မၿဖစ္ပါ။ဒါေပမဲ့တခ်ိဳ့ကအဂၤလိပ္လိုတတ္ရဲ့သားနဲ့လံုး၀မေၿပာတာ
ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါတယ္။
တစ္ေန့မွာက်ြန္မနဲ့လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္တရုတ္ကေၿပာပါတယ္။
"ဒီအမဲမၾကီးငါ့ကိုစီစိုသိုေၿပာေနတာ၁၅မိနစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ငါနားမလည္ဘူး။
အဂၤလိပ္လိုေၿပာပါဆိုတာလည္းအူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတယ္။မဲ့စီးတီး
(က်ြန္မတို့ဌာနကအမဲမ၀န္ထမ္း)ေခၚၿပီးဘာသာၿပန္ခိုင္းေတာ့မွမမကအဂၤလိပ္လိုေၿပာတယ္။
သူအဂၤလိပ္လိုနားလည္တယ္။ေကာင္းေကာင္းလည္းေၿပာႏိုင္ရဲ့နဲ့ဘာလို့မ်ား
မတတ္ခ်င္ေယာင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာလဲမသိဘူးေနာ္။"
က်ြန္မသူ့လိုခဏခဏၾကံဳဖူးပါတယ္။
စလာကတဲကအဂၤလိပ္လိုတစ္လံုးမွမေၿပာဘဲအမဲလိုခ်ည္းေၿပာေနလို့နားမလည္ဘူးဆိုၿပီး
ေၿပာလည္းမရ၊စကားၿပန္ေခၚမွအဂၤလိပ္လိုေၿပာတဲ့သူေတြမၾကာခဏေတြ့ဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့သူတို့အဂၤလိပ္လိုမႊတ္ေနေအာင္ေၿပာနုိင္ၾကပါတယ္။တမင္မေၿပာတာပါ။
က်ြန္မတို့ေတြဟာနုိင္ငံၿခားသားေတြသူတို့စကားနားမလည္ဘူးဆိုတာသိရက္နဲ့၊အဂၤလိပ္
လိုလြယ္ကူစြာဆက္ဆံႏိုင္တာသိရက္နဲ့ဘာလို့ဒီလိုလုပ္ရတာလဲမစဥ္းစားတတ္ပါ။
သူတို့ဘာသေဘာနဲ့ဒီလိုလုပ္မွန္းေသခ်ာမသိေပမဲ့သူတို့ႏိုင္ငံမွာအလုပ္လုပ္ၿပီးသူတို့
ဘာသာစကားကိုမတတ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီးတမင္လုပ္ေနတာလို့က်ြန္မစိတ္ထဲမွာ
ထင္ေနမိပါတယ္။
ဒီအေသးအမႊားကိစၥေတြဟာေတ့ြဖန္ၾကံဳဖန္မ်ားလာေတာ့က်ြန္မတို့ရဲ့စိတ္ထဲမွာ
သူတို့ရဲ့ေသးသိမ္တဲ့စိတ္ေတြကိုအထင္ေသးစရာၿဖစ္လာတယ္ဆိုတာ
သူတို့သိေစခ်င္ပါတယ္။