Sunday, May 15, 2011

၂၀၀တန္ကားၾကီးစီးၾကမလား

ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေတာ့ပထမဦးဆံုးၿပသနာကသြားေရးလာေရးပါ။
ကားေတြကမ်ားဟိုၾကား၀င္၊ဒီၾကားထြက္၊ကပ္ရပ္ကပ္ေက်ာ္၊
လိုင္းကားေတြကလည္းအလုအယက္၊အၿပိဳင္အဆိုင္ေမာင္းၾကေက်ာ္ၾက။
နဂိုကမွတံုခ်ိခ်ိနဲ့ကားေမာင္းမကြ်မ္းတဲ့ကြ်န္မ၊သူမ်ားေမာင္းတဲ့ကားလိုက္စီး
တာေတာင္ဘုရားတေနတာကားဘယ္ေမာင္းရဲလိမ့္မလဲ။
ကိစၥမရွိပါ။အမ်ားၿပည္သူစီးဖို့လိုင္းကားေတြရွိေနတာဘဲ။အရင္လိုရင္တက္စီ
ငွားစီးရံုေပါ့။
ကြ်န္မၿမန္မာၿပည္ကမထြက္ခင္ကသီးသန့္ကားဘယ္စီးစီး၂၀၊ၾကားကား၅၀၊
၁၀၀ပါ။အခုေတာ့ရိုးရိုးလိုင္းကားခက၅၀။၁၀၀ပါ။အထူး၊သီးသန့္ေရႊဧည့္သည္၊
ပါရမီအဓိပတိဘယ္စီးစီး၂၀၀က်ပ္ပါ။သီးသန့္အထူးဆိုတဲ့အတိုင္းထိုင္ခံုၿပည့္
မတ္တပ္အတြယ္မတင္။မွတ္တိုင္မွာအၾကာၾကီးရပ္ၿပီးလူေစာင့္မေခၚစတဲ့
၀န္ေဆာင္မွဳေတြေပးမယ္ဆိုပါတယ္။ေငြ၂၀၀ေပးၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာနဲ့
ၿမိဳ့ထဲၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ေရာက္ႏိုင္တာမို့ေကာင္းေလစြေပါ့။
က်ြန္မသြားၿဖစ္တာရံုးတက္ရံုးဆင္းခ်ိန္ေတြမို့၅၀တန္၊၁၀၀တန္ကားေတြက
က်ပ္ညပ္ၿပီးကားတစ္စီးလာတိုင္းထန္းလ်က္ပုရြက္ဆိတ္ခဲသလိုစုၿပံဳအံုခဲ
ေနတာမို့တက္ဖို့မလြယ္ပါ။
ဒီေတာ့အဓိပတိကားသာအားကိုးရာေပါ့။

က်ြန္မေနတာပါရမီမွာမို့အိမ္ကေနဂိတ္စကိုလမ္းေလ်ွာက္။ဂိတ္စကေန
ေတာင္ဥကၠလာနႏၵ၀န္ေစ်း၊ကံဘဲ့။ရန္ကင္း။တာေမြ။ယုဇနပလာဇာကေနၿမိဳ့ထဲ
သြားတဲ့အဓိပတိအနီကားစီးတာမ်ားပါတယ္။
၂၀၀ေပးစီးတဲ့အဓိပတိကားေတြကေရာ..
ဂိတ္စမွာလူေခ်ာင္ေပမဲ့နႏၵ၀န္ေစ်းေလာက္ရရင္လူၿပည့္လာပါၿပီ။
ရန္ကင္းေရာက္ရင္မတ္တပ္ရပ္သူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားၿပီးက်ပ္လာပါၿပီ။
မွတ္တိုင္ၾကီးေတြမွာလည္းရိုးရိုးလိုင္းကားေတြလိုဘဲလူေစာင့္ေခၚတာပါဘဲ။
သတ္မွတ္ထားတဲ့မွတ္တိုင္ေတြမွာသူတို့ယာဥ္လိုင္းကၾကီးၾကပ္သူေတြရွိပါတယ္။
အခ်ိန္မွတ္ၿပီးေစာင့္ေနၾကပံုရပါတယ္။
မင္းတို့ကား၁၀မိနစ္ေနာက္က်ေနၿပီ။မတ္တပ္ေတြမ်ားတယ္ေနာ္စသၿဖင့္ေၿပာ
သံဆိုသံၾကားလိုက္ေတာ့ကြ်န္မကဒီကားစည္းကမ္းေဖါက္လို့သက္ဆိုင္သူေတြ
အေရးယူေတာ့မယ္ထင္လိုက္ပါတယ္။
စပယ္ယာလုပ္သူကကားေပၚကေၿပးဆင္းသြားၿပီးရယ္ၾကဲၾကဲနဲ့ရံုးခ်ိန္မို့ပါအာစရိရယ္
ဆိုၿပီး၂၀၀တန္တစ္ရြက္ၾကီးၾကပ္သူလက္ထဲထိုးထည့္လိုက္ေရာၾကီးၾကပ္သူၾကီးက
ဘာမွမၿမင္သလိုေအး..သြားသြားတဲ့။
ဒီလိုနဲ့သတ္မွတ္ေနရာတစ္ေနရာေရာက္လိုက္ၾကီးၾကပ္သူကို၂၀၀တန္တစ္ရြက္ေပးလိုက္
နဲ့ၿမိဳ့ထဲကိုမတ္တပ္ရပ္သူအၿပည့္အသိပ္နဲ့ေရာက္လာပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ေတြမွာစည္းကမ္းမလိုက္နာတဲ့ကားေတြကိုေၿပးဆဲြခြင့္၂ပတ္ပိတ္တယ္။၁လပိတ္တယ္။
ဘယ္သို့ဘယ္ပံုအေရးယူေနတယ္ဆိုေပမဲ့လက္ေတြ့မွာေတာ့ဒီတိုင္းပါဘဲ။
လူဦးရည္နဲ့ကားစီးေရမမွွ်တာေၾကာင့္ၿပည္သူေတြကလည္းေရြးခ်ယ္စရာမရွိပါ။
ရိုးရိုးကားေတြတက္မရေတာ့ရိုးရိုကားထက္နဲနဲပိုေခ်ာင္တဲ့အထူးသီးသန္ု့ကားေတြဘဲ
စီးရေတာ့တာပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့အထူးသီးသန့္ကားေတြဆိုတာပိုက္ဆံသာပိုေပးရၿပီးမထူးတဲ့အထူး၊
သီးသန့္မဟုတ္တဲ့သီးသန့္ကားေတြပါလားလို့သာနားလည္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

Monday, May 2, 2011

ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခရီး

ခ်စ္လွစြာေသာသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားရွင္
ႏွစ္သစ္မွာအဆင္ေၿပေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေၿမ့ၾကပါေစလို့ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခရီးၿပီးဆံုးလို့အိမ္အလြမ္းေတြရင္မွာပိုက္လို့ၿပန္ခဲ့ရပါၿပီ။
က်ြန္မရဲ့ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခရီးကေတာ့အစစအဆင္ေၿပေခ်ာေမြ့ၿပီးေပ်ာ္စရာမေမ့ႏိုင္စရာပါ။

မတ္လ၇ရက္ေန့မွာ၆ႏွစ္ေက်ာ္ခဲြခြါခဲ့ရတဲ့အမိေၿမကိုအလည္ၿပန္ခဲ့ပါတယ္။
transit၂ခု၊ေလယာဥ္စီးခ်ိန္၁၅နာရီ၊ေလယာဥ္ခေဒၚလာ၂၀၀၀နီးပါးက်တာမို့
စိတ္ရိွတိုင္းအိမ္ကိုအလည္မၿပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
က်ြန္မေနတဲ့ႏိုင္ငံက၂၉ေယာက္စီးေလယာဥ္အေသးေလးနဲ့ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံ
ဂ်ိဳးဟင္းနက္စ္ဘတ္ၿမိဳ့ကိုမနက္ရနာရီမွာထြက္ခဲ့ပါတယ္။
မနက္၈နာရီ၁၀မိနစ္မွာဂ်ိဳဟင္းနက္စ္ဘတ္ကိုေရာက္ၿပီးစကၤာပူေလေၾကာင္းနဲ့စကၤာပူ
နိဳင္ငံကိုထြက္ခြါဖို့ေစာင့္ရပါတယ္။
ေန့လည္၂နာရီမွေလယာဥ္ထြက္မွာမို့မုန့္စားလိုက္ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ဆိုင္ေတြဟိုၾကည့္
ဒီၾကည့္နဲ့အခ်ိန္ၿဖဳန္းရပါတယ္။
စကၤာပူကိုေလယာဥ္ပ်ံသန္းခ်ိန္၁၀နာရီခဲြၾကာပါတယ္။
ေတာင္အာဖရိကေလယာဥ္မယ္ေတြအၿဖဴေတြေရာအမဲေတြေရာအရပ္ၿမင့္ၿမင့္၊ခႏၱာကိုယ္
ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ပါ။စကၤာပူေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကေတာ့ၿဖဴၿဖဴေသးေသး
ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးေတြမို့ကိုယ့့္မ်က္စိထဲမွာပိုၾကည့္ေကာင္းေနသလိုပါဘဲ။
ေလယာဥ္ကေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္ပါတယ္။၃ေယာက္ခံုတန္းမွာက်ြန္မတစ္ေယာက္ထဲမို့
ေၿခဆန့္ၿပီးလွဲအိပ္လို့ရပါတယ္။ခရီးသြားရင္မအိပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္သက္ေတာင့္
သက္သာအိပ္ဖို့အေၿခအေနေပးေပမဲ့အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊
ဂိမ္းေဆာ့လိုက္နဲ့အာဖရိကစံေတာ္ခ်ိန္၁၂နာရီေလာက္လည္းေရာက္ေရာ
အိပ္ခ်င္လာပါၿပီ။အိပ္ဖို့လည္းၿပင္ေရာစကၤာပူေရာက္ပါၿပီ။
စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္မနက္၆နာရီပါ။
အခ်ိန္ကြာၿခားမွဳေၾကာင့္မအိပ္လိုက္ရဘဲၾကားထဲမွာတစ္ညေပ်ာက္သြားပါတယ္။
စကၤာပူမွာေတာ့သိပ္မေစာင့္ရပါ။မနက္၉နာရီ၄၅မိနစ္ၿပန္ထြက္ပါတယ္။
သၾကၤန္နီးၿပီမို့ေလယာဥ္တစ္စီးလံုးအၿပည့္ပါ။ႏိုင္ငံၿခားသားအနည္းငယ္ကလဲြလို့
ေလယာဥ္တစ္စီးလံုးခြင့္ၿပန္တဲ့ၿမန္မာေတြခ်ည္းမို့ၿမန္မာစကားသံေတြေ၀စီဆူညံ
ၿပီးအားလံုးကႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပဲြအတြက္တက္ၾကြေပ်ာ္ရြင္ေနၾကပါတယ္။
ေန့လည္၁၂နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွာအမိေၿမကိုေရာက္ပါတယ္။
ေလယာဥ္ၾကီးၿမန္မာ့ေၿမေပၚ၀ဲၿပီဆိုကထဲကဘုရားပုထိုးေစတီေတြကိုဖူးရပါၿပီ။
က်ြန္မအလုပ္လုပ္တဲ့ႏိုင္ငံကိုစေရာက္ခါစကၿမိဳ့ပတ္လည္ကေတာင္ေတြေပၚမွာ
ေစတီပုထိုးေလးေတြေတြ့ႏိုးႏိုးေယာင္မွားရွာမိပါတယ္။ေနာက္မွဒါငါ့ႏိုင္ငံမွမဟုတ္
တာဆိုတာသတိရၿပီး၀မ္းနည္းပက္လက္ၿဖစ္မိပါတယ္။
ၿမန္မာ့ေၿမကိုေၿခခ်ရပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့၆ႏွစ္ကနဲ့စာရင္အထပ္ၿမင့္အေဆာက္အဦးေတြ၊ကိုယ္ပိုင္တိုက္အၾကီးၾကီးေတြ၊
ခန္းနားထည္၀ါတဲ့စူပါမားကက္ၾကီးေတြ၊ကားေတြပိုမ်ားလာပါတယ္။
ကိုယ့္ေၿမေပၚမွာေၿခခ်ရတာအားရွိလွပါတယ္။ေႏြးေထြးလံုၿခံဳမွဳရွိပါတယ္။
အေၿခအေနအရပ္ရပ္၊အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ဘယ္ေနရာမွာဘဲေနၾကေနၾက
အေ၀းကေနၿပီးအေမ့အိမ္ကငါးပိရည္ေလးကိုအၿမဲတမ္းတမက္ေမာလြမ္းဆြတ္ေနၾက
တာဘဲမဟုတ္ပါလား။