Tuesday, January 24, 2012

Waiting Mothers ( 2 )

ၿမိဳ့မွာကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေတြဟာဗိုက္နာၿပီးေမြးခါနီးမွေဆးရံုကိုလာၾကတာမို့
မီးဖြားေဆာင္ကလဲြလို့မေမြးခင္မိခင္ေလာင္းေတြေနဖို့သီးၿခားအေဆာင္မရိွပါ။
နယ္ကေဆးရံုတိုင္းမွာေ၀းလံၿပီးသြားလာေရးခက္ခဲတဲ့ေတာင္ေပၚေဒသကမိခင္ေလာင္း
ေတြမေမြးခင္ေနဖို့Waiting Mothersလို့ေခၚတဲ့သူတို့ရိုးရာအိမ္ေလးေတြေဆးရံု၀င္းထဲ
မွာေဆာက္ထားေပးပါတယ္။
ရြာကက်န္းမာေရးဆရာမေတြလႊဲတဲ့ေသြးတိုး၊ဆီးခ်ိဳရွိတဲ့မိခင္ေလာင္းေတြ၊ကေလးအေန
အထားမမွန္တဲ့မိခင္ေတြ၊အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ဗိုက္ခဲြေမြးရမဲ့မိခင္ေတြသာမက
ကိုယ့္ဆႏၵအရေဆးရံုမွာေမြးခ်င္တဲ့မိခင္ေတြအားလံုးwaitingmothersလို့ေခၚတဲ့
အိမ္ေလးေတြမွာ၄၊၅ေယာက္အိမ္တစ္လံုးစုေနၾကရတာပါ။
သူတို့အမ်ားစုဟာပညာမတတ္၊ဘာမွလည္းနားမလည္ၾကပါ။ဆင္းရဲၿပီးအလြန္ရိုးသားၾက
ပါတယ္။
အခ်ိဳ့ဆိုကိုယ္၀န္ဘယ္တံုးကရွိတယ္၊အခုကိုယ္၀န္ဘယ္ႏွစ္လရွိၿပီဆိုတာေတာင္မသိၾကပါ။
ဆရာ၀န္ဆရာမေတြစမ္းသပ္ခ်က္အရခန့္မွန္းေခ်ေမြးဖို့တလေလာက္အလိုကေန
ေန့ေစ့လေစ့အထိလာေရာက္ေနထိုင္ၿပီးေမြးဖို့ေစာင့္ၾကရတာပါ။

မိုးမရြာတဲ့ညေနခင္းေတြမွာကြ်န္မလမ္းေလ်ွာက္ထြက္ပါတယ္။
လမ္းေလ်ွာက္ထြက္တိုင္း ေဆးရံု၀င္းထဲကကစားကြင္းမွာေၿပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့
မဗိုက္တို့နဲ့အၿမဲဆံုပါတယ္။
က်ြန္မတို့ႏိုင္ငံကဗိုက္ဗိုက္ေတြကေတာ့အသြားအလာေႏွး၊အထိုင္အထေလးနဲ့၊
ေမြးခါနီးေလဗိုက္ကေလးတမမရွိေလပါ။ဇိုးကနဲဇတ္ကနဲထိုင္ရင္ထရင္၊လမ္းသြက္သြက္
ေလ်ွာက္ရင္လူၾကီးမိဘေတြကေၿဖးေၿဖးေၿဖးေၿဖးဆိုၿပီးတဟဲ့ဟဲ့နဲ့ေအာ္ၾကပါတယ္။
ဒီကမဂ်မ္းေတာဗိုက္ဗိုက္တို့ကေတာ့ာေနတို္င္းေဘာ္လံုးကစားၾက၊ၾကိဳးခုန္ၾက၊
အေၿပးၿပိဳင္ၾက၊စိမ္ေၿပးတမ္းကစားၾကနဲ့ပါ။အေမေတြဒီေလာက္ခုန္ေပါက္ကစားေနတာ
ေတြ့ရေတာ့အမည္းေတြဒါေၾကာင့္မ်ားအားကစားေတာ္ေလသလားလို့ေတြးမိပါတယ္။
ေန့ေစ့လေစ့ဗိုက္ၾကီးတကားကားနဲ့ေၿပးလႊားေဆာ့ကစားေနတာၾကည့့့္ၿပီးကေလးထြက္က်ရင္ဒုကၡလို့စိုးရိမ္ၿပီး
ရင္တမမၿဖစ္ေနတဲ့က်ြန္မကိုသူတို့ကၿပန္ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။
ေၿပးလႊားကစားလို့ပ်က္က်တာတခါမွမရွိပါဘူး။ဒီလိုေၿပးလႊားခုန္ေပါက္ကစားတာေမြးဖြား
ရပိုလြယ္ကူေစပါတယ္တဲ့ေလ။
သူတို့ေဒသ။သူတို့အယူအဆ၊သူတို့ဗိုက္နဲ့ကေတာ့ဟုတ္ေနတာပါပဲ။

ဗိုက္ဗိုက္တို့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာခုန္ေပါက္ေၿပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ပံုေလးေတြ
waiting Mother ( 1 )မွာတင္ထားပါတယ္။







Waiting Mothers ( 1 )

                                     waiting Mothers အိမ္ေရွ့မွမိခင္ေလာင္းမ်ား


                                        ေဆာ့တဲ့သူကေဆာ့၊ေမာတဲ့သူကထိုင္


                                            ေဘာလံုးၿပစ္ဖို့ဟန္ေတြၿပင္


                                                      အေၿပးၿပိဳင္ၾကမယ္


                                             ၾကိဳးခုန္ေနတဲ့ဗိုက္ဗိုက္မ်ား


                                              ေၿဖးေၿဖးခုန္ပါအမေရ


                                                       အားရပါးရခုန္

     
                                               


                                                   ဒန္းစီးေနတဲ့မဗိုက္ဲဲဲ


                                              သတိထား..လိမ့္က်မယ္


                                            ေလ်ွာလည္းစီးၾကပါတယ္

Sunday, January 1, 2012

ၿမိဳ့နဲ့နယ္

ဒီကလူေတြကေရႊၿပည္ၾကီးကလူေတြလိုဘဲနယ္ေၿပာင္းရမွာအန္မတန္ေၾကာက္
ၾကပါတယ္။
အမည္းေတြကေတာ့အေပ်ာ္အပါးအလြန္မက္ၾကတာမို့ပဲြလမ္းသဘင္ေပါတဲ့
ၿမိဳ့မွာသာေနခ်င္ၾကတာပါ။ႏိုင္ငံၿခားသားေတြကေတာ့ဗီဇာသက္တမ္းတိုးတာ၊
ကားလိုင္စင္၀င္တာကအစဘဏ္ေငြလြဲတာအဆံုး၊ရံုးကိစၥေတြအားလံုးဟာၿမိဳ့မွာ
သာလုပ္ႏိုင္တာမို့အလွမ္းေ၀းတဲ့နယ္ကိုမေၿပာင္းခ်င္တာပါ။ေနာက္ၿပီးေက်ာင္းေနတဲ့
အရြယ္ကေလးရွိတဲ့သူေတြကလည္းInternational Schoolကၿမိဳ့ေတာ္မွာဘဲရွိတာပါ။
localေက်ာင္းေတြဟာေစ်းသက္သာေပမဲ့အမည္းလိုသင္တာမ်ားၿပီးလံုၿခံဳေရးကအစ
အဆင္မေၿပတာေၾကာင့္ႏိုင္ငံၿခားသားကေလးေတြအားလံုးေစ်းၾကီးတဲ့International
Schoolမွာဘဲထားၾကတာပါ။ကေလးေတြပညာေရးအတြက္နယ္မေၿပာင္းခ်င္ၾကပါဘူး။
က်ြန္မအတြက္ကေတာ့ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ကေလးလည္းမရွိ၊ပြဲလမ္းသဘင္လည္း
သြားတာမဟုတ္ေတာ့ရံုးကိစၥေတြလုပ္ဖို့အလွမ္းေ၀းတာကလဲြလို့ၿမိဳ့မွာေနေနေတာ
မွာေနေနသိပ္မထူးပါ။
အလုပ္ရွဳပ္တဲ့ၿမိဳမွာေနရတာထက္နယ္မွာေနရတာခပ္ေကာင္းေကာင္းထင္မိပါတယ္။

ၿမိဳ့မွာက်ြန္မေနတာအခန္း၄၀ေက်ာ္ပါတဲ့၄ထပ္တိုက္ခန္းမို့မနက္၆နာရီေလာက္ကစၿပီး
ေက်ာင္းသြား၊အလုပ္သြားဖို့ၿပင္ၾက၊ေအာ္ၾကေခၚၾက၊ခ်က္ၾကၿပဳတ္ၾက၊ကားေတြ၀င္ၾက
ထြက္ၾကနဲ့ဆူညံေနတာပါ။အထပ္တိုင္းမွာ၀ရံတာေတြကတဆက္ထဲမို့ေလွကား
အတက္အဆင္းကိုယ့္အိမ္ေရွ့ကၿဖတ္ေတာ့ေၿခသံေတြစကားသံေတြနဲ့မနက္တိုင္းႏိုးလာရတာပါ။
တရုတ္ေတြဟာအလြန္အသံက်ယ္ပါတယ္။ သူတို့တခါတရံစကားေၿပာတာ
က်ယ္လြန္းလို့ရန္ၿဖစ္ေနသလားလို့အလန့္တၾကားထၾကည့္ေတာ့မွရန္ၿဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ
စကားေၿပာေနတာေတြ့ရပါတယ္။
ညေန၄နာရီေလာက္ကစၿပီး၁၁နာရီ၊၁၂နာရီေလာက္အထိအလုပ္ကၿပန္လာတအိမ္နဲ့
တအိမ္၀င္ၾက၊ထြက္ၾက၊၀ရံတာမွာစကားေတြေၿပာၾက၊ကေလးေတြေဆာ့ၾက၊ေအာ္ၾက
ဟစ္ၾက၊ကားေတြ၀င္ၾကထြက္ၾကနဲ့မ်က္စိရွဳတ္၊နားရွဳတ္နဲ့ပါ။
တခါတခါအေပၚထပ္နဲ့ေအာက္ထပ္ကုလားမ၂ေယာက္ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္
ရန္ၿဖစ္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ဒီဆူညံသံေတြတင္မကပါ။
က်ြန္မေနတဲ့တိုက္ခန္းနားမွာေဘာ္လံုးကြင္းအၾကီးၾကီးရွိပါတယ္။
တလမွာ၂ၾကိမ္၊၃ၾကိမ္ေလာက္စေနတနဂၤေႏြေန့ေတြမွာသူတို့ရိုးရာပဲြေတြ၊
အလွကုန္၊ဖံုးစတဲ့ကုပၼဏီေတြကလုပ္တဲ့ပရုိမိုးရွင္းပဲြေတြ၊စေတ့ရွဳိးေတြ၊အလွဴေငြရွာတဲ့
ပဲြေတြက်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။
သူတို့ဓေလ့အရစင္ေတြေဆာက္ရြက္ဖ်င္တဲေတြထိုးၿပီးေဆာင္းေဗါက္ၾကီးေတြနဲ့
သီခ်င္းေတြမနက္၂နာရီ၊၃နာရီထိအသံကုန္ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။
တဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းနဲ့အိမ္လို့မရ၊ရင္ေတြတုန္ေခါင္းေတြကိုက္ရတာခဏခဏပါ။
ၿမိဳ့ၿပရဲ့အရသာေတြပါ။

နယ္ကိုေရာက္ပါၿပီ။
က်ြန္မရတဲ့အိမ္ဟာၿခံ၀င္းအသင့္အတင့္ရွိတဲ့လံုးခ်င္းအိမ္ေလးပါ။
ေဘးမွာလံုးခ်င္းတအိမ္နဲ့၂ခန္းတဲြတအိမ္ရွိပါတယ္။
အိမ္ေရွ့မွာေတာ့၄ခန္းတဲြ၃အိမ္ရွိပါတယ္။အားလံုးက၀န္ထမ္းအိမ္ရာေတြပါ။
ေဘးအိမ္ေတြမွာကေလးမရွိပါဘူး၊ေရွ့၄ခန္းတဲြအခန္းေတြမွာေတာ့ကေလးေတြရွိပါတယ္။
ကေလးသဘာ၀ေဆာ့တာေအာ္ဟစ္တာရွိေပမဲ့နားမခံသာေအာင္ေသာင္းၾကမ္း
တာေတာ့မရွိပါ။
မနက္ေစာေစာေဘးအိမ္ကေမြးထားတဲ့ၾကက္ဖၾကီးရဲ့ေအာက္အီးအီးအြတ္ေအာ္သံကလြဲ
လို့ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာပါ။ကားသံလူသံမၾကားရလို့မနက္
၇နာရီေက်ာ္မွႏိုးၿပီးကမန္းကတန္းအလုပ္သြားဖို့ၿပင္ရတာမၾကာခဏပါ။
ညေနဖက္ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္တာနဲ့ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္၀င္အသံေတြတိတ္ဆိတ္၊လမ္းမေပၚမွာ
လူေရာကားေရာမရွိေတာ့။
အနီးအနားပြဲလမ္းသဘင္က်င္းပဖို့ဘာေဘာ္လံုးကြင္းမွမရွိ၊နားေအးပါးေအးရွိလွပါတယ္။

တခုပဲရွိပါတယ္။ဒီၿမိဳ့မွာၿမန္မာတစ္ေယာက္မွမရွိတာမို့ၿမိဳ့မွာတံုးကလိုတပတ္တခါ
တအိမ္အိမ္မွာစုၾက၊ခ်က္ၿပဳတ္စားၾက၊စကားေၿပာၾကတာေတြ၊အစားေကာင္းေလးမ်ား
ခ်က္ရင္ၿမိဳမက်ဘဲတအိမ္နဲ့တအိမ္အၿပန္အလွန္ပို့ၾကစတဲ့အခြင့္အေရးေတြေတာ့
ဆံုးရွဳံးရပါတယ္။
၊ေနမေကာင္းထိုင္မသာရွိရင္အေၿပးအလႊားေရာက္လာသတင္းေမးၾက
ဆန္ၿပဳတ္ေလး၊ေခါက္ဆြဲၿပဳတ္ေလးကအစပို့ေပးၾကတဲ့ၿမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားရဲ့
ေႏြးေထြးၾကင္နာမွဳေတြကိုေတာ့အေ၀းကေနတမ္းတေနမိပါေတာ့တယ္။