Saturday, September 12, 2009

အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ကြယ္...

့ၿမိဳ့ေတာ္ကေနတစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကားနဲ့သြားရတဲ့နယ္ၿမိဳ့ေလးတၿမိဳ့ရဲ့ေဆးရုံမွာ
ၿမန္မာဆရာ၀န္မိသားစု၃စုရိွပါတယ္။သူတို့ကအလည္ေခၚလို့ၿမိဳ့ေတာ္မွာေနတဲ့ၿမန္မာေတြ
စုၿပီးအဲဒီၿမိဳ့ေလးကိုတစ္ညအိပ္ခရီးထြက္ၿဖစ္ၾကပါတယ္။
စေနေန့ေန့လည္ထဲကအဲဒီၿမိဳ့မွာအားလံုးဆံုၾကပါတယ္။စေနေန့ညစာကို
ၿမိဳ့ခံဆရာ၀န္မမလွအိမ္မွာအသားကင္စားၾကပါတယ္။
မမလွအိမ္ဟာေဆးရုံ၀င္းထဲမွာၿဖစ္ၿပီးၿခံက်ယ္ၾကီးမို့အိမ္မၾကီးၤနဲ့ကိုက္သံုးေလးဆယ္
ေလာက္ေ၀းတဲ့ကားဂိုေဒါင္ေရွ့မွာညေနကထဲကမီးေမႊးၿပီးအသားကင္စားၾကပါတယ္။
ညေမွာင္ရီပ်ိုဳးခ်ိန္မွာေတာ့စားေသာက္ၿပီးပါၿပီ။
အားလံုးအိမ္ထဲ၀င္စကားေၿပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာကြ်န္မ၊မီးငယ္၊မမၿမ၊မသီတာ၊
မိုးေလး ၅ေယာက္သားမီးပံုေရွ့မွာအိုးခြက္ေတြသိမ္းဆည္းရင္းေလေပါေနၾကပါတယ္။
အိမ္ရွင္မမလွကေတာ့မီးဖိုထဲမွာပုဂံေဆးေနပါတယ္။
ၿခံထဲမွာေရာဂိုေဒါင္မွာပါမီးမရွိဘဲမီးဖိုေခ်ာင္အ၀မွာသာမီးရွိလို့က်ြန္မတို့အသားကင္တဲ့
ေနရာကေမွာင္မဲေနပါတယ္။မီးဖိုကမီးလက္က်န္ကလဲေရနဲ့ေလာင္းၿပီးၿငိမ္းထားလိုက္ၿပီေလ။
စကားေတြေပါက္ေပါက္ေဖါက္သလိုေၿပာေနရင္းမိုးေလးက
"အမေရ..ဒီကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ဟိုမွာၿမင္ေနရတာရင္ခဲြရုံေလ၊ေဆးရုံကလူနာ
ေတြေသရင္အေလာင္းေတြကိုဒီအိမ္ေရွ့ကၿဖတ္ၿပီးရင္ခြဲရုံကိုသယ္တာ "
တကယ္ေတာ့ကြ်န္မတို့၅ေယာက္စလံုးကသတၱိခဲေတြပါ။သူခိုး၊ဓားၿပ၊သရဲ၊တေစၧ၊
အမဲ အကုန္ေၾကာက္ပါတယ္။သရဲကားေတာင္ၾကည့္ရဲသူေတြမဟုတ္ပါ။
မမၿမက"သူတို့ကဗုဒၵဘာသာမဟုတ္ေတာ့အမ်ွေ၀လဲသာဓုေခၚနိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့
ကြ်တ္မွာမဟုတ္ဘူး။"
မိုးေလးက"ဟင္..ဒါဆိုဒီ၀င္းထဲမွာမက်ြတ္မလြတ္တဲ့သရဲေတြအမ်ားၾကီးရွိမွာေနာ္"
"ေအးေတာ့ဒို့ေတြကလဲၿခံထဲမွာသားစိမ္းငါးစိမ္းေတြကင္စားထားေတာ့..ဘုရား၊ဘုရား"
စားတုန္းကစားၿပီးအခုမွစားထားတာေတြဘဲအန္ထုတ္ရေတာ့မလို
မသီတာကမ်က္ေစ့ပ်က္မ်က္နွာပ်က္နဲ့အိုးၾကီးကိုကဗ်ာကရာမရင္း
"ေတာ္ၾကေတာ့ဟယ္..ေၾကာက္တယ္။အထဲ၀င္ၾကစို့"
မမၿမ၊မသီတာ၊တို့အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြမၿပီးထြက္သြားတာနဲ့က်ြန္မနဲ့
မီးငယ္လဲခံုေတြမၿပီးသူတို့ေနာက္လိုက္ဖို့ေၿခလွမ္းၿပင္လိုက္ပါတယ္။
ဥာဏ္ၾကီးရွင္မီးငယ္က
"အမေရ..ဒီကအမဲေတြသရဲၿဖစ္ရင္ၿဖဴၿဖဴၾကီးၿဖစ္မလား၊မဲမဲၾကီးၿဖစ္မလားမသိဘူးေနာ္"
"ဟယ္..ဒီကသရဲကၿဖဴမယ္မတင္ေပါင္၊မဲမဲၾကီးဘဲၿဖစ္မယ္ထင္...ထင္"
မိုးေလးကေၿပာရင္းရပ္သြားၿပီးမ်က္လံုးၾကီးၿပဴးၿပီးဂိုေဒါင္ေဘးကိုလက္ညိွဳးထိုးလို.လွမ္း
့့ၾကည့္လိုက္ေတာ့့့ဂိုေဒါင္ေဘးေမွာင္ရိပ္ထဲကအက်ၤ ီနီနီ၊ဂတံုးေၿပာင္ေၿပာင္နဲ့အမဲၾကီး
ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ့ထြက္လာတာေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။
မီးငယ္ကက်ြန္မလက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး
"အမေရ..လာၿပီ၊လာၿပီ။ ေၿပး..ေၿပး"
က်ြန္မတို့၃ေယာက္မထားတဲ့မီးေသြးအိပ္နဲ့ခံုေတြကိုၿပစ္ခ်ၿပီးေၿပးၾကပါတယ္။
ေရွ့က၂ေယာက္လဲေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲဘာလာမွန္းဘာၿဖစ္တာမွန္းမသိပဲ
သယ္လာတဲ့အိုးေတြနဲ့ပန္းကန္ေတြဂြမ္ကနဲလြႊတ္ခ်ၿပီးမီးဖိုဘက္ကိုေၿပးပါတယ္။
က်ြန္မလဲေၿပးေနရင္းေနာက္ဖက္ကိုၿဖတ္ကနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အမဲၾကီးက
ပါးစပ္ကဘာေတြမွန္းမသိေအာ္ၿပီးေၿခကားယားလက္ကားယားနဲ့က်ြန္မတို့ေနာက္
ကိုေၿပးလိုက္လာပါတယ္။
"လိုက္လာတယ္၊လိုက္လာတယ္။ၿမန္ၿမန္ေၿပး"
မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ေပါက္ေသးေသးေလးကိုအလုအယက္တိုး၀င္ေနလ့ိုတစ္ေနၾကပါ
ေသးတယ္။
ေအာ္သံဟစ္သံေတြေၾကာင့္မမလွမီးဖိုေခ်ာင္အ၀ေရာက္လာၿပီး
"ဟဲ့ဘာၿဖစ္ၾကတာလဲ"စိုးရိမ္တၾကီးေမးေတာ့က်ြန္မတို့လဲကယ္တင္ရွင္ေတြ ့ၿပီဆိုၿပီး
ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ့မီးဖိုေပါက္၀ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့.....
မီးဖိုေပါက္၀မီးေရာင္ေအာက္မွာအမဲၾကီး..ၿပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ့ရပ္လို့
မီးငယ္ကဂေယာင္ဂတန္းနဲ့"အယ္..သရဲမဟုတ္ဘူး၊လူအစစ္ေတာ့"
မမလွကသေဘာေပါက္္သြားပံုရပါတယ္၊
"ေအာ္..ညီမေလးတို့ကိုေၿပာဖို့ေမ့သြားလို့။သူ့မိန္းမကဒီေဆးရုံကသန့္ရွင္းေရးေလ။
သူကေဆးရုံလမ္းထိပ္မွာေစ်းေရာင္းတာ၊သူတို့လင္မယားကိုမမတို့ဂိုေဒါင္ေနာက္
ကအခန္းေလးမွာေပးေနတာ၊ညမိုးခ်ဳပ္မွသူတို့လင္မယားကၿပန္လာၾကတာ၊
ဟိုဘက္ၿခံအေပါက္က၀င္လာေတာ့သူတို့၀င္လာတာညီမေလးတို့မေတြ ့လိုက္ဘူးထင္တယ္။"
"ဟဲ့ဂြ်န္..ဘာၿဖစ္တာလဲ"မမလွေမးေတာ့
"မသိပါဘူး..ေဒါက္တာရယ္၊က်ြန္ေတာ္ကလူသံေတြၾကားလို့ထြက္လာတာ။သူတို့က
ကြ်န္ေတာ့ဘက္ကိုလက္ညွဳိးထိုးၿပီးထြက္ေၿပးၾကေတာ့က်ြန္ေတာ္လဲလန့္ၿပီးသူတို့ေနာက္
ကိုလိုက္တာ။ေစာင့္ပါအံုးလို့ေအာ္တာေတာင္မေစာင့္ဘူး..တကတဲေၿပးတာၿမန္လိုက္ၾကတာ
ကြ်န္ေတာ္ကသရဲအရမ္းေၾကာက္တတ္တာ"
သူကသူ ့ကိုေၾကာက္ၿပီးထြက္ေၿပးၾကတာသိပံုမရပါ။
ဒီေတာ့မွခုနက၀ရုန္းသံုးကားေအာ္ဟစ္ထြက္ေၿပးတာေတြးၿပီးရယ္နိုင္ပါေတာ့တယ္။
စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ့လႊတ္ခ်ခဲ့တဲ့ပနး္ကန္၃ခ်ပ္နဲ့ဖန္ခြက္၂လံုးကြဲၿပီးမဆင္မခ်င္ဂမူးရွဳးထိုး
န့ဲေၿပးဖို့သာအားသန္တဲ့က်ြန္မတို့အားလံုးအဆူခံရပါတယ္။
ေမွာင္နဲ့မဲမဲမွာအမဲၾကီးကိုသူခိုးထင္လို့ေၿပးမိတာလား၊သရဲထင္လို့ေၿပးမိတာလား၊
ဘာကိုေၾကာက္ၿပီးေၿပးမိၾကတာလဲမသိေတာ့ပါဘူး။သူခိုးၿဖစ္ၿဖစ္သရဲၿဖစ္ၿဖစ္
ၿပန္ခ်ဖို့သတၱိလဲမရွိတာမို့ေၿပးတာကအႏၱရာယ္အကင္းဆံုးမဟုတ္ပါလား။



6 comments:

  1. ဟားဟားရီရတယ္ဗ် ဟားဟား ဟုိလူၾကီးလဲသနားပါတယ္
    ဟဟ

    ReplyDelete
  2. အစ္မတို့က သတၱိနည္းလိုက္တာ..ခရမ္းဆိုရင္ အဲ့လိုျမင္တာနဲ့ shock ျဖစ္သြားျပီ...ဟီးးး

    ReplyDelete
  3. ၀ါးဟားဟား...လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီေဟ့ ....ရယ္လိုက္ရတာ ေမာေရာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ျဖစ္ရမယ္ ေနာက္တစ္ခါဆို ဒါ့ထက္နာမယ္မွတ္ ဟားဟား အဲ..ဒါေပမယ့္ အေတြ႕အၾကံဳေကာင္းေနာ္ ဟိဟိ

    ခင္မင္လွ်က္
    သမီးပ်ိဳ

    ReplyDelete
  4. ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလျခင္း..
    ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ..
    ေပ်ာ္ပါေစ

    ReplyDelete
  5. :) မ႔ေရ ေျပးသာေျပး ။။။

    ReplyDelete
  6. ညီမေရးေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြက စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတယ္။ေရာက္ေနတဲ့ ေတရာေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ညီမေရ။အဲဒီလိုမ်ိဳးေလးေတြ ဆက္သာေရး လာလာျပီးဖတ္မယ္။ဗဟုသုတေပါ့။

    ReplyDelete