ေစ်းသည္ၾကီး

ဒီႏုိင္ငံကိုေရာက္ကတဲကနယ္ကိုမေၿပာင္းေရႊ့ဘဲၿမိဳ့ေတာ္မွာေနလာတာ၇ႏွစ္
ရွိပါၿပီ။
၇ႏွစ္အတြင္းမ၀ယ္ဘူး၊မ၀ယ္ဘူးနဲ့ပစၥည္းၾကီးေတြေရာတိုလီမုတ္စေတြပါတတိတိ
နဲ့၀ယ္လာေၿပာင္းရေတာ့မယ္ဆိုမွ၀ယ္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြကဟိုေခ်ာင္ကထြက္လာ
ဒီၾကားကထြက္လာနဲ့မနဲမေနာပါဘဲ။
ဒါေတြအကုန္လံုးသယ္သြားဖို့မၿဖစ္ႏိုင္ပါ။
တကယ္အသံုးလိုတဲ့ပစၥည္း ေတြဘဲခ်န္ထားၿပီးက်န္တာေတြေရာင္းတန္တာေရာင္း
အလကားေပးတန္ေပးရပါတယ္။
ပရိေဘာဂဆိုင္ေတြကပစၥည္း၀ယ္ရင္အိမ္တိုင္ရာေရာက္ကားနဲ့အခမဲ့ပို့ေပးတဲ့အၿပင္
၁၂လေပး၊၂၄လေပးအေၾကြးေရာင္းေတာ့ေရခဲေသတၱာ၊ဆိုဖာစက္တီ၊မွန္တင္ခံုစတဲ့
ပစၥည္းေဟာင္းေတြေရာင္းရတာမလြယ္ပါ။
၁၀၀၀ေလာက္တန္တဲ့ပစၥည္းကိုေခါက္ခ်ိဳးမက၃၀၀၊၄၀၀ေလာက္နဲ့ေလ်ွာ့ေရာင္း ရ
ပါတယ္။
အားလံုးထဲမွာတရုတ္ေတြေရာင္းရတာအဆင္ေၿပဆံုးပါ။
၀ယ္မဲ့ပစၥည္းၾကည့္၊ၾကိဳက္ရင္ေစ်းဆစ္၊ေစ်းဆစ္တဲ့အခါလည္းမတရားမဆစ္ပါ။
ေရာင္းသူေလ်ွာ့ႏိုင္မဲ့ေစ်းအနည္းအက်ဥ္ေလ်ွာ့ခိုင္းတာေလာက္ပါ။
ေစ်းတဲ့ရင္ခ်က္ခ်င္းေငြေခ်၊ပစၥည္းယူသြားတာမို့စိတ္မရွဳတ္ရပါ။
ကုလားေတြက်ေတာ့အလြန္ေစ့စပ္ပါတယ္။
၀ယ္မဲ့ပစၥည္းကိုအၿမီးၿပန္ေခါင္းၿပန္အထပ္ထပ္ၾကည့္ပါတယ္။
ေက်နပ္ၿပီဆိုမွေစ်းဆစ္ပါတယ္။ေခၚေစ်းထက္ေခါက္ခ်ိဳးမကမတရားဆစ္ပါတယ္။
မတည့္ရင္ၿပန္သြားပါတယ္။ေနာက္ေန့လာၿပီးေစ်းနဲနဲတိုးေပးၿပီးဆစ္ၿပန္ပါတယ္။
မရရင္ၿပန္ေနာက္ေန့ထပ္လာထပ္ဆစ္ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ဒီပစၥည္းဒီေစ်းနဲ့
တန္တယ္ဆိုတာလူလည္ေတြမို့သိပါတယ္။ဒါေပမဲ့သူတို့ကအလကားေလာက္နီးနီး
လိုခ်င္တာပါ။၃ခါေလာက္လာၿပီးတအိအိေစ်းနွဲ့ေနရင္စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲသူတို့ဆစ္
တဲ့ေစ်းနဲ့ေရာင္းလိုက္မွဇာတ္လမ္းၿပတ္ပါတယ္။
အမည္းေတြေစ်း၀ယ္ပံုကေတာ့တမ်ိဳးပါ။
ကိုယ္ေရာင္း မဲ့ပစၥည္းထဲမွာသူတို့လိုခ်င္တာပါရင္၀ယ္မယ္ခ်န္ထားပါေၿပာပါတယ္။
တခ်ိဳ့ကမိတ္ေဆြေတြကတဆင့္ဖံုးဆက္ၿပီးခ်န္ထားခိုင္းပါတယ္။
ပစၥည္းလဲလာမၾကည့္၊ေစ်းလည္းမဆစ္၊စရံလည္းေပးမထားပါ။
တပတ္ေလာက္ေပၚမလာလို့ေမးေတာ့ပိုက္ဆံမရွိေသးလို့ပါ ။မနက္ဖန္လာမယ္၊
သဘက္ခါလာမယ္ဆိုၿပီးေန့ေရႊ့ညေရႊ့လုပ္ပါတယ္။
စကားမတည္၊အခ်ိန္မတိက်တဲ့သူတို့ကိုေစာင့္မေနႏိုင္ဘဲ၀ယ္သူရွိလို့ေရာင္းလိုက္
ၿပီး၄၊၅၊၁၀ရက္ေနမွဘယ္မွာလဲပစၥည္းလုပ္ပါတယ္။
ေရာင္းလိုက္ၿပီဆိုရင္သူတို့ယူမယ္ဆိုၿပီးေၿပာထားရဲ့နဲ့ေရာင္းလိုက္ရမလားဆိုၿပီး
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးရန္ေတြ့တာခံရပါတယ္။
အခ်ိန္နဲ့အလုပ္လုပ္ရတာမို့စရံေပးမထားတဲ့ပစၥည္းကိုယူမယ္မယူမယ္မေသခ်ာ
ဘဲသူတို့ပိုက္ဆံရွိတဲ့အခ်ိန္ထိေစာင့္ဖို့မၿဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေၿပာလည္းနားမလည္ပါ။
အမည္းေတြဟာပစၥည္းတခုကိုၾကိဳက္ရင္သိပ္စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ၾကည့္တာမဟုတ္
ပါ။ကက္ဆက္၀ယ္တာေတာင္ေကာင္းမေကာင္းဖြင့္မၾကည့္ပါ။
သူတို့မွာပိုက္ဆံရွိရင္ေစ်းမဆစ္ပဲတန္း၀ယ္တတ္ၾကပါတယ္။
ပိုက္ဆံမရွိရင္ေတာ့အေၾကြးရရင္ရ၊မရရင္ပါးစပ္နဲ့၀ယ္ၿပီးေတာေၿပာေတာင္ေၿပာ
ေၿပာတတ္ပါတယ္။သူတို့ကိုအေၾကြးေရာင္းလိုက္ရင္လည္းဘယ္ေတာ့မွအေၾကြး
ဆပ္ေလ့မရွိပါ။
ဘာပဲေၿပာေၿပာလူအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္အေထြေထြေစ်းေရာင္းရတဲ့အေတြ့အၾကံဳေတာ့ရလိုက္
ပါတယ္။
ေစ်းေရာင္းသူဟာမိတၱဗလေကာင္းၿပီးပါးနပ္ရပါတယ္။လူကဲခတ္က်ြမ္းၿပီးလည္လည္
ပတ္ပတ္ေၿပာဆိုတတ္ရပါတယ္။ႏွဳတ္ခ်ိဳတဲ့အၿပင္စိတ္ရွည္ဖို့လည္းလိုပါတယ္။
ဒီအရည္အခ်င္းေတြမၿပည့္စံုတဲ့ကြ်န္မေစ်းေရာင္းစားလို့မၿဖစ္တာေသခ်ာတာေပါ့ရွင္။

ဘယ္သြားေနလဲမေရႊဖဲ

စိတ္၏ေၿဖရာတို့ဘေလာ့လည္းမေရး၊g talkလည္းမတက္တာ၂လ
ေလာက္ရွိၿပီမို့မိတ္ေဆြမ်ားကဘယ္ေရာက္ေနလည္းေမးၾကပါတယ္။
ဘယ္မွမေရာက္ပါ။အာဖရိကမွာဘဲရွိပါတယ္။
မေပၚလာအေတာ္ၾကာတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ၿမိဳ့ေတာ္နဲ့ကီလိုမီတာ၁၀၀ေလာက္
ေ၀းတဲ့နယ္ၿမိဳ့ေလးကိုေၿပာင္းရလို့ပါ။
ကြ်န္မတာ၀န္ယူထားရတဲ့ဌာနတစ္ခုလံုးေၿပာင္းရမွာမို့အိမ္ေၿပာင္းဖို့သိမ္းရတာက
တမ်ိဳး၊ဌာနေၿပာင္းဖို့စီစဥ္ရတာတမ်ိဳးနဲ့အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဌာနမွာအႏွစ္ႏွစ္အလလသိမ္းထားတဲ့ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားကစာရြက္စာတန္း
ေတြ၊ဖိုင္ေတြဆြဲထုတ္၊မလိုတာေတြလႊတ္ၿပစ္၊လိုတာေတြထုတ္ပိုးကတ္ပံုးေတြထဲထည့္
တေန့တေန့ဖံုေတြၾကားထဲမွာႏွာေတြေခ်၊ေခ်ာင္းေတြဆိုးရင္ေတြၾကပ္နဲ့။
ေအာက္တိုဘာ၁ရက္ေန့ေၿပာင္းဖို့အမိန့္ထုတ္ထားတာပါ။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ေၿပာင္းရမဲ့ၿမိဳ့မွာက်ြန္မေနရမဲ့အိမ္ကအဆင္သင့္ၿဖစ္ေပမဲ့
ဌာနကအဆင္သင့္မၿဖစ္ေသးပါဘူး။
သူတို့ရဲ့ေၿဖးေၿဖးေပါ့ထံုးစံအရေအာက္တိုဘာ၂၈ရက္က်မွေၿပာင္းေရႊ့ဖို့နယ္က
ကားလႊတ္ေပးပါတယ္။
အိမ္အသစ္ေရာက္ၿပန္ေတာ့ရွင္းရလင္းရပစၥည္းေတြေနရာခ်ရနဲ့မနားရပါဘူး။
အားလံုးေနသားက်မွအင္တာနက္တပ္ဖို့လွဳပ္ရွားရပါတယ္။
ဖံုးလိုင္းခ်ိတ္ဖို့သူတို့ၿမိဳ့ရဲ့ဖံုးဌာနကိုအၾကိမ္ၾကိမ္သြားရပါတယ္။အိမ္ေဘးဖံုးတိုင္ကေနလိုင္း
ခ်ိတ္ေပးဖို့လိုင္းမင္း(သူတို့အေခၚtechnician)ကိုတေန့၂ခါေလာက္ဖံုးဆက္ေခၚရပါတယ္။
ဒီေန့လာမယ္နက္ဖန္လာမယ္နဲ့ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကနက္ဖန္သို့မဟုတ္ဘယ္ေသာခါ
လုပ္ေနတာ၁၀ရက္ေလာက္ၾကာပါတယ္။ဖံုးတပ္ၿပီးၿပန္ေတာ့modemကိုၿမိဳ့ေတာ္က
မွာရတာမို့၂ရက္ေလာက္ထပ္ေစာင့္ရပါတယ္။
အခုေတာ့အင္တာနက္လည္းရပါၿပီ။ေနရာအသစ္မွာလည္းေနသားတက်ၿဖစ္ပါၿပီ။
နယ္ရဲ့အေတြ့အၾကံဳ၊နယ္ဓေလ့ေတြအေၾကာင္းအလ်င္းသင့္ရင္တင္ၿပပါအုန္းမယ္။

ၿမစ္မွေခ်ာင္း၊ေခ်ာင္းမွေၿမာင္းမၿဖစ္ေစခ်င္

ဒီႏိုင္ငံမွာဆိုင္းပုတ္ၾကီးေတြနဲ့ဘာriver၊ညာriverေရးထားၿပီး။ၾကည့္လိုက္ရင္သူတို့
riverဆိုတာေတြဟာေရစီးေၾကာင္းေလးေတြဘဲေတြ့ရတာပါ။တခ်ိဳ့riverဆိုတာေတြ
ကေတာ့ေရမရွိဘဲေၿမာင္းေလးေတြဘဲေတြ့ရေတာ့ဘယ္လိုၾကီးပါလိမ့္။
သူတို့ႏိုင္ငံဟာၿမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြနည္းပါးလို့ေရစီးေၾကာင္းေလးကိုေတာင္river
ေခၚတယ္ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ကိုယ့္ႏိုင္ငံကဧရာ၀တီၿမစ္တို့ခ်င္းတြင္းၿမစ္တို့ၿပၿပီးဒါမွၿမစ္လို့
ေခၚတယ္ဆိုၿပီးၿပခ်င္စိတ္ၿဖစ္မိပါတယ္။
ေနာက္မွေဒသခံေတြေမးေတာ့မွဒီေရစီးေၾကာင္းေလးေတြ၊ေရမရွိတဲ့ေၿမာင္းေတြဟာ
လြန္ခဲ့တဲ့၄၊၅၊၁၀ႏွစ္ကေရေတြအမ်ားၾကီးနဲ့ၿမစ္ၾကီးေတြၿဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္တဲ့၊
ေတာင္ေပၚမွာပိတ္ၿပီးဆည္ေတြေဆာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းေရေတြတၿဖည္းၿဖည္းနည္းလာၿပီးတခ်ိဳ့ကေတာ့လံုး၀ေရမရွိေတာ့ဘဲေကာသြားတယ္ေၿပာပါတယ္။
သူတို့ႏိုင္ငံကလည္းေတာင္ေပၚမွာဆည္ေတြေတာ္ေတာ္ေဆာက္တဲ့ႏိုင္ငံေလ။
က်ြန္မတို့ဧရာ၀တီၿမစ္ၾကီးကိုလည္းၿမစ္ဆံုေရကာတာတည္ေဆာက္လိုက္ရင္ဒီလိုဘဲ
ေရေတြတၿဖည္းၿဖည္းနည္းလာၿပီးတိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္မွာစိုးရိမ္မိပါတယ္။
ကြ်န္မတို့ရဲ့ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုၿမန္မာႏိုင္ငံေၿမာက္ဖက္စြန္းကေတာင္ဖက္စြန္းကိုစီးဆင္းတဲ့ၿပည္သူေတြအသက္ေသြးေၾကာဧရာ၀တီၿမစ္ၾကီးအေၾကာင္းကို
ပံုၿပင္ေၿပာသလိုၿပန္ေၿပာၿပၾကရေတာ့မွာလား၊
ဧရာ၀တီၿမစ္ၾကီးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရင္ဒီၿမစ္ၾကီးကိုမွီတင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ၿပည္သူေတြရဲ့
စိုက္ပ်ိုဳးေရး၊ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္သြားလာေရး၊စီးပြားေရးအစစပ်က္စီးဆံုးရံွဳးရံုမက
သဘာ၀အရင္းအၿမစ္ေတြ၊မ်ိဳးကဲြဗီဇသတၱ၀ါေတြပါေပ်ာက္ကြယ္ရမဲ့အေၿခအေနပါ။
ဧရာ၀တီကိုဘယ္လိုအက်ိဳးအၿမတ္နဲ့မွမလဲသင့္ပါဘူး။
ဒီဆည္ၾကီးေဆာက္လိုက္လို့ၿပည္သူလူထုမွာဘာအက်ိဳးစီးပြားမွမၿဖစ္ထြန္းဘဲအစစ
ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးမွဳေတြဘဲၾကံဳေတြ့ၾကရမွာမို့ၿပည္ခ်စ္ၿမန္မာမ်ားအားလံုး
ၿမစ္ဆံုေရကာတာတည္ေဆာက္တာကိုကန့္ကြက္ၿပီးဧရာ၀တီကိုကယ္တင္ၾကပါစို့။

ႏွင္းေတာင္မ်ားဆီသို့

ေတာင္ေစာင္းေပၚမွတည္းခိုအိမ္မ်ားနဲ့စားေသာက္ဆိုင္


လူငယ္ေတြလည္းေပ်ာ္ၾကတယ္




ကေလးေတြလည္းေပ်ာ္ၾကတယ္




ေရာက္ပါၿပီ..ႏွင္းေလ်ွာစီးတဲ့ေနရာ


စခန္းသို့အ၀င္


ႏွင္းေတြနဲ့ေတာင္


ႏွင္းေတြနဲ့ေတာင္ေပၚလမ္း




ေတာင္ေၿခမ ွOX BOW LODGE


ၿမဴေတြလား..ႏွင္းေတြလား

ႏွင္းေတာင္တန္းမ်ားဆီသို့


ေတာင္ေပၚအတက္လမ္း


ေတာနဲ့ေတာင္တန္း


ေတာင္ေပၚသို့

ၾသဂုတ္လ၇ရက္ေန့ကမိတ္ေဆြမ်ားနဲ့အတူေရခဲေတာင္ေတြဆီခရီးထြက္ၿဖစ္ပါတယ္။
ႏွင္းေတြၿမင္ခ်င္လို့Ox Bowလို့ေခၚတဲ့ႏွင္းေလွွ်ာစီးတဲ့ေနရာကိုအလည္ထြက္ခဲ့ၾကတာပါ။
ၿမိဳ့ေတာ္ကေနကားနဲ့၃နာရီခဲြေလာက္သြားရပါတယ္။
ေပ၁ေသာင္းေက်ာ္အၿမင့္မွာဒယ္အိုးလိုခြက္ေနတဲ့ေနရာမွာနွင္းေလ်ွာစီးစခန္းကို
တည္ထားတာပါ။
စခန္းကေနေကဘယ္ၾကိဳးေတြနဲ့ဆြဲၿပီးေတာင္ေပၚကိုတင္ေပးပါတယ္။
ေတာင္ထိပ္ကမွေလ်ွာစီးၾကတာပါ။အၿခားႏိုင္ငံကႏွင္းေလ်ွာစီးစခန္းေတြေလာက္
မၾကီးမားမရွည္လ်ားေပမဲ့အာဖရိကရဲ့တစ္ခုတည္းေသာႏွင္းေလ်ွာစီးတဲ့ေနရာမို့
အာဖရိကတခြင္ကလူေတြလာလည္ၾကပါတယ္။
က်ြန္မတို့အားလံုးဒီေနရာကိုတခါမွမေရာက္ဘူးၾကပါ။
အေရးထဲကားေမာင္းတဲ့ကိုလူမည္းကေရာက္ဖူးတယ္ဆိုၿပီးဟုတ္ၿပီဟုတ္ရက္နဲ့
ေတာင္ေၿခကစခန္းမွာကားရပ္ၿပီးေရာက္ၿပီဆိုပါတယ္။
ေဘးဘီၾကည့္ေတာ့လည္းေတာင္နံရံမွာႏွင္းေတြကကြက္တိကြက္ၾကား၊ႏွင္းေလ်ွာစီးဖိူ့ေနေနသာသာေက်ာက္တံုးေတြနဲ့ေခ်ာ္မလဲေအာင္
ေတာင္မနည္းလမ္းေလ်ွာက္ရမွာပါ။
ႏွင္းေတြမ်ားေပ်ာ္ကုန္လို့လား...မဟုတ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီးစခန္းကဧည့္ၾကိဳေနရာမွာေမးမွွဆက္သြားရအုန္းမယ္ဆိုတာသိရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္ေလာက္ႏွင္းေတာင္ေတြတေတာင္ၿပီးတေတာင္ေက်ာ္ၿပီးမွ
ႏွင္းေလ်ွာစီးစခန္းကိုဒယ္အိုးခြက္ထဲမွာဘြားကနဲေတြ့ရပါတယ္။
ထူးဆန္းတာကအမည္းႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ႏွင္းေလ်ွာစီးစခန္းမွာအမည္းမေတြ့ရဘဲ
အၿဖဴေတြခ်ည္းဘဲေတြ့ရတာပါ။
ဒီႏိုင္ငံသားလူမည္းေတြေမးၾကည့္ေတာ့လည္းလမ္းေဘးကသာၿဖတ္သြားဘူးၾကတာ၊
စခန္းထဲအထိမေရာက္ဘူးၾကပါ။
လူၿဖဴေတြရဲ့ကိုလိုနီဘ၀မွာဖိႏွိပ္ခံ၊ခဲြၿခားဆက္ဆံခံလာၾကရေတာ့လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့လည္းအၿဖဴေတာကိုမတိုးရဲတဲ့အငုံစိတ္ကရိွေနၾကတုန္းမို့လူၿဖဴေတြအမ်ားစုလာေလ့ရွိတဲ့
ေနရာေတြကိုသူတို့လာရဲၾကဟန္မတူပါဘူး။
ႏွင္းေလ်ွာစီးမတတ္ေသးတဲ့သူေတြအတြက္ကြက္လပ္ေလးမွာၾကိဳးေတြနဲ့ေလ့က်င့္တဲ့
ski schoolလည္းရွိပါတယ္။
ကေလးေတြကပလတ္စတစ္ဖင္ထိုင္ခံုေလးေတြနဲ့သိပ္မၿမင့္တဲ့ကြင္းအေသးမွာ
စီးၾကပါတယ္။
ႏွင္းေလွွ်ာစီးက်ြမ္းက်င္တဲ့သူေတြနဲ့ski schoolမွာက်င့္ၿပီးသူေတြကေတာ့ေကဘယ္ၾကိဳးေတြနဲ့
ဲ့ေတာင္ထိပ္တက္ၿပီးစီးခ်ပါတယ္။စီးတတ္သူေတြကေတာ့လွလွပပစီးလို့၊
မက်ြမ္းက်င္သူေတြကေတာ့တဘိုင္းဘိုင္းလဲၾက။ၿပန္ထစီးၾကနဲ့။
က်ြန္မတို့အားလံုးskiမစီးတတ္ၾကတာမို့ႏွင္းေတာထဲမွာဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၿပီး
ၿပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အာဖရိကဆိုတာရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုလြင္တီးေခါင္ေခါင္ပူၿပင္းေခ်ာက္ေသြ့တဲ့
သဲကႏၱာရေတြရွိသလိုအင္မတန္ေအးၿပီးႏွင္းေတြေ၀တဲ့ေနရာေတြလည္းရွိေၾကာင္း
တင္ၿပလိုက္ရပါတယ္။

လည္လည္သြားခဲ့တယ္

ကြ်န္မတို့ရဲ့ေရႊၿပည္ၾကီးမွာၿပည္တြင္းၿပည္ပအပန္းေၿဖခရီးသြားလာတာေတြမ်ား
လာေတာ့ဟိုတယ္နဲ့ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြဖြံ့ၿဖိဳးတိုးတက္လာပါတယ္။
အထူးသၿဖင့္ကေလးေတြေက်ာင္းပိတ္တဲ့ေႏြရာသီ၊သၾကၤန္ရက္ေတြမွာ
ခရီးသြားေအဂ်င္စီေတြသတင္းစာထဲမွာၿပည္တြင္းနဲ့ၿပည္ပခရီးစဥ္ေတြ
၀န္ေဆာင္မွဳအၿပိဳင္အဆိုင္ေပးၿပီးခရီးသြားေတြကိုဆဲြေဆာင္ၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ့ကေၾကၿငာထားတဲ့အတိုင္း၀န္ေဆာင္မွဳေပးေပမဲ့တခ်ိဳ့ကေတာ့
၀န္ေဆာင္မွဳညံ့ဖ်င္းၿပီးဆက္ဆံေရးၾကဲတာေတြေၾကာင့္အေပ်ာ္ခရီးမွာ
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ၾကရပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့မတ္လမွာေခ်ာင္းသာနဲ့မံုရြာကိုအလည္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

မတ္လဒုတိယပတ္မွာေခ်ာင္းသာကို၂ညအိပ္၃ရက္အလည္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကားအသြားအၿပန္ေရာဟိုတယ္တည္းဖို့ေရာခရီးသြားေအဂ်င္စီကစီစဥ္ေပးတာပါ။
ကားအ၀င္အထြက္အခ်ိန္မွန္ၿပီးတည္းတဲ့ဟိုတယ္ကလည္း၀န္ေဆာင္မွဳေကာင္းပါတယ္။
ရန္ကုန္ကည၁၀နာရီတြက္ၿပီးေခ်ာင္းသာကိုမနက္၃နာရီခဲြေလာက္ေရာက္ပါတယ္။
ဟိုတယ္၀မွာကားဆိုက္တာနဲ့receptionကကေလးေတြကဂိတ္၀မွာလာၾကိဳပါတယ္။
ပစၥည္းေတြသယ္ေပးၿပီးတည္းမဲ့အခန္းထိလိုက္ပို့ေပးပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္မီးစက္နဲ့မို့TV/aircondဖြင့္ဖို့မီးေပးမဲ့အခ်ိန္၊မီးၿဖတ္မဲ့အခ်ိန္ကိုပါေၿပာသြား
ပါတယ္။
၀န္ထမ္းအမ်ားစုဟာလူငယ္ေတြၿဖစ္ၿပီးသြက္လက္ၿပီးဆက္ဆံေရးေၿပၿပစ္ပါတယ္။
ေန့စဥ္မနက္တိုင္းအိပ္ခန္းနဲ့ေရခ်ိဳးခန္းေတြသန့္ရွင္းေရးလုပ္ပါ္တယ္။
ေခ်ာင္းသာမွာအပန္းေၿဖခဲ့တဲ့၃ရက္ဟာ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ဆက္ဆံေရးေၿပၿပစ္မွဳ၊ဧည့္၀တ္
ေၾကမွဳ၊ေႏြးေထြးပ်ဴငွာမွဳေတြေၾကာင့္မေမ့ႏိုင္စရာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ခရီးၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ၿမန္မာၿပည္မွာေနစဥ္ရန္ကုန္ကလဲြလို့ဘယ္မွခရီးမထြက္ၿဖစ္ေပမဲ့
ဘုရားပုထိုးေစတီမရွိတဲ့အရပ္ကိုေရာက္လာေတာ့မံုရြာကမိုးညွင္းသံဗုေဒၵနဲ့ရပ္ေတာ္မူ
ဘုရားဖူးခ်င္တာက်ြန္မရဲ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြၿဖစ္လာပါတယ္။
ဒီအိမ္မက္ေတြအေကာင္အထည္ေဖၚဖို့မတ္လတတိယပတ္မွာ၄ညအိပ္၅ရက္
မံုရြာကိုအလည္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
မံုရြာကအမ်ိဳးေတြကသူတို့အိမ္မွာတည္းဖို့ေခၚၾကေပမဲ့လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တာ
ရယ္။ကိုယ့္အတြက္၀န္ထုတ္၀န္ပိုးၿဖစ္မွာစိုးတာရယ္ေၾကာင့္မံုရြာဟိုတယ္မွာbooking
လုပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ေက်ာင္းပိတ္ရက္ခရီးသြားမ်ားတဲ့ရာသီမို့မံုရြာေဟာ္တယ္ကအခန္း
လြတ္မရွိေတာ့ပါ။
ၿမိဳ့လည္မွာရွိတဲ့သြားေရးလာေရးလြယ္တဲ့ပုဂၢလိကေဟာ္တယ္ကိုမလာမီတစ္ပတ္အလိုမွာ
အမ်ိဳးေတြကိုဘဲbookingလုပ္ခိုင္းထားပါတယ္။
မနက္၃နာရီေလာက္မံုရြာေရာက္ေတာ့ကားဂိတ္ကေနဟိုတယ္ကိုသံုးဘီးနဲ့သြားပါတယ္။
ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ဂိတ္တံခါးေသာ့ခတ္ထားလို့ေတာ္ေတာ္ႏွဳိးယူရပါတယ္။
ကိုယ္ကအခ်ိန္မေတာ္ေရာက္သြားလို့ၿဖစ္မွာေပါ့လို့ေတြးမိပါတယ္။
ဟိုတယ္ထဲေရာက္ေတာ့မန္ေနဂ်ာကအိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ့အခန္းမရွိဘူးေၿပာပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္ကbookingလုပါထားတာပါဆိုမွမွတ္ပံုတင္ေတြကိုေဆာင့္ေဆာင့္
ေအာင့္ေအာင့္ယူရင္းbookingလုပ္ထားတဲ့အခန္းကညကမွဧည္သည္ထြက္သြားတာမို့
သန့္ရွင္းေရးမလုပ္ရေသးပါတဲ့။
ေခ်ာင္းသာဟိုတယ္မွာက်ြန္မတို့check outလုပ္တာနဲ့ခ်က္ခ်င္းအခန္းသန့္ရွင္းေရးလာ
လုပ္တဲ့ကေလးမေလးကိုသတိရလိုက္မိပါတယ္။
အပန္းေၿဖဟိုတယ္လုပ္ငန္းသက္သက္၀န္ေဆာင္မွဳနဲ့စီးပြားေရးၿမိဳ့ေတာ္က
ဟိုတယ္၀န္ေဆာင္မွဳမတူဘူးထင္ပါရဲ့၊
မနက္၈နာရီမွအခန္းသန့္ရွင္းေရးလုပ္ႏိုင္မွာမို့ေလာေလာဆယ္ဆယ္အခန္းလြတ္တခုမွာ
ခဏနားေနဖို့စီစဥ္ေပးပါတယ္။တစ္ညလံုးကားစီးလာရလို့ကြ်န္မတို့ေတာ္ေတာ္
ေညာင္းၿပီးပင္ပန္းေနပါၿပီ။ဒုတိယထပ္မွာရွိတဲ့အခန္းတခုကိုဟိုတယ္က၀န္ထမ္း
တစ္ေယာက္ကလိုက္ပို့ေပးပါတယ္။
အဲဒီအခန္းကလည္းဧည့္သည္ထြက္သြားတာမၾကာေသးဘူးထင္ပါရဲ့။
ၿခံဳၿပီးသားေစာင္ေတြကအိပ္ရာေပၚမွာအေထြးလိုက္၊ေသာက္ၿပီးထားခဲ့တဲ့အေအးပုလင္းနဲ့
ဖန္ခြက္ေတြကစားပဲြေပၚမွာပိုးလိုးပက္လက္၊သၤုးၿပီးၿပစ္ထားတဲ့တစ္ရွဳးေပပါေတြက
ၾကမ္းေပၚမွာဟိုတစဒီတစ၊ဘယ္လိုမွႏွစ္ၿမိဳ့ႏိွုင္စရာမရွိပါ။
သန့္ရွင္းေရးမလုပ္ရေသးတဲ့ကုတင္ေပၚမွာသူမ်ားၿခံဳၿပီးသားေစာင္ေတြနဲ့အိပ္ဖို့
စိတ္မသန့္ပါ။
အားနာနာနဲ့မနက္၄နာရီမွာအမ်ိဳးေတြဖံုးဆက္ေခၚေတာ့ေရာက္လာၿပီးသူတို့အိမ္မွာဘဲ
တည္းဖို့အတင္းေခၚပါတယ္။တကယ္ကသူတို့အိမ္မွာ၈နာရီေလာက္ထိနားၿပီး
ဒီဟိုတယ္ၿပန္လာတည္းဖို့စိတ္ကူးတာပါ။ဒါေပမဲ့ေဟာ္တယ္ကအထြက္မွတ္ပံုတင္ၿပန္ယူေတာ့မန္ေနဂ်ာကခင္ဗ်ားတို့ၿပန္လာမွာလား၊
မလာဘူးလားဆိုၿပီးမ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္း
ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ေမးေတာ့နဂိုကမွအခန္းအဆင္မေၿပလို့
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေနေတာ့မလာဘူး၊ဘယ္ေတာ့မွၿပန္မလာဘူးလို့ၿပန္ေၿပာၿပီး
အမ်ိဳးေတြအိမ္မွာဘဲတည္းေတာ့မယ္လို့ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အေနနဲ့အခန္းခအနည္းအမ်ားထက္ဟိုတယ္ရဲ့၀န္ေဆာင္မွဳ၊
၀န္ထမ္းေတြရဲ့ပ်ဳငွာေႏြးေထြးတဲ့ဆက္ဆံမွဳကိုအေလးထားၾကတာပါ။

ဘယ္လိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ဟိုတယ္အဆင္မေၿပတာကလဲြရင္အမ်ိဳးေတြရဲ့လိုေလေသးမရွိေအာင္
ဧည္၀တ္ေၾကမွဳ၊သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ဂရုစိုက္မွဳေတြေၾကာင့္မံုရြာမွာရွိတဲ့ဘုရားစံုဖူးရရံုမက
အေလာင္းေတာ္ကသပကိုပါသြားေရာက္ဖူးခဲ့ရေၾကာင္းပါ။

အေၾကြ

ၿမန္မာၿပည္မွာအေသးသံုးေငြအေၾကြ၅က်ပ္တန္၊၁၀တန္၊၂၀တန္၊၅၀တန္၊၁၀၀တန္၊
၂၀၀တန္ေတြရွားပါးပစၥည္းၿဖစ္ေနပါၿပီ။၁၀၀တန္၊၂၀၀တန္ေတြကညစ္ပတ္စုတ္ၿပတ္ၿပီး
အဖာအေထးပလပြနဲ့ကိုင္လိုက္ရင္ၿပဲက်မဲ့အေၿခအေနအေနပါ။
အခ်ိဳ့၁၀၀တန္၊၂၀၀တန္ေတြဆိုရင္ကိုင္လို့ေတာင္မရလို့ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးထဲထည့္ထားရပါတယ္။
ေရာက္စကစတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ၂၀၀တန္အစုတ္ၾကီးအမ္းလို့ၿပန္လဲခိုင္းမလို့လုပ္ေတာ့တူမၿဖစ္သူကလက္ကုတ္ပါတယ္။
ဆိုင္ၿပင္ေရာက္မွအင္မတန္သေဘာေကာင္းတဲ့ဆိုင္မို့အေၾကြၿပန္အမ္းတာပါတဲ့။တစ္သွ်ဳးထုတ္၊သၾကားလံုးၿပန္မအမ္းတာေက်းဇူးတင္ဖို့္နဲ့၂၀၀တန္အားလံုးဒီလိုအစုတ္ေတြဘဲမို့
ၿပန္လဲခိုင္းရန္စိတ္မကူးဖို့ပညာေပးပါတယ္။
ဒီအစုတ္ေတြၿပန္သံုးရင္ဘယ္သူကၿပန္ယူမွာလဲလို့ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ကြ်န္မက
ေစာဒကတက္ေတာ့တူမေလးကၿပန္သံုးလို့မရမွာမစိုးရိမ္ပါနဲ့တႏုိင္ငံလံုးဒီအစုတ္ေတြဘဲ
သံုးေနၾကတာတဲ့။
တကယ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။
ေစ်းဆိုင္၊စတိုးဆိုင္၊စူပါမားကက္ၾကီးေတြမွာအေၾကြအစားသၾကားလံုးေတြ၊
တစ္သွ်ဴးထုတ္ေတြခ်ည္းခဏခဏအမ္းခံရေတာ့မွအေၾကြအမ္းလိုက္ရင္ဘဲ
မဟာကံထူးရွင္ၾကီးလိုအေၾကြအစုတ္ကို၀မ္းသာအားရယူတတ္လာပါၿပီ။
ေငြအစုတ္ၾကီးကိုလဲရဲရဲ၀ံ့၀ံ့သူမ်ားကိုၿပန္ေပးရဲလာပါၿပီ။
ဒီေနရာမွာအခ်ိဳ့ဆိုင္ေတြကတကယ္အေၾကြမရွိလို့အစားထိုးပစၥည္းေတြအမ္းတာၿဖစ္ေပမဲ့အခ်ိဳဆိုင္ေတြကေတာ့အေၾကြရွားပါးတာကိုအခြင့္အေရးတစ္ရပ္အၿဖစ္အသံုးခ်
အၿမတ္ထုတ္ေနတယ္လို့ခံစားမိပါတယ္။
တစ္သ်ွဴးထုတ္တစ္ထုတ္ကိုရန္ကုန္မွာ၁၀၀နဲ့တန္ဖိုးၿဖတ္ေပမဲ့နယ္မွာ၂၀၀လို့သတ္မွတ္
ပါတယ္။
သၾကားလံုးေတြကတံဆိပ္စံုအမ်ိဳးစားစံုပါ။ေစ်းႏွံဳးေတြကေစ်းဆိုင္ကသတ္မွတ္တာပါ။
၂၀တန္၊၃၀တန္၊၅၀တန္အမ်ိဳးမ်ိဳးပါ။သၾကားလံုးမၾကိဳက္တဲ့က်ြန္မကဘယ္သၾကားလံုး
ဘယ္ေစ်းရွိလဲမသိပါ။သူတို့သတ္မွတ္တဲ့ေစ်းနဲ့သၾကားလံုးေတြလိုလိုမလိုလိုယူလာရတာပါ။
မယူရင္လည္းအေၾကြမရွိဆိုတဲ့ဆင္ေၿခနဲ့ပိုေငြၿပန္မရရံုရွိမွာပါ။
တခါကစူပါမားကက္ၾကီးတစ္ခုမွာ၂၀၀တန္မရွိလို့ဆိုၿပီးတစ္သ်ဴးတစ္ထုတ္၁၀၀နဲ့
သၾကားလံုးတစ္လံုး၅၀နဲ့၂လံုးေအာင့္သက္သက္နဲ့ယူခဲ့ရဖူးပါတယ္။
စားသံုးသူတစ္ဦးအေနနဲ့တန္သည္ၿဖစ္ေစမတန္သည္ၿဖစ္ေစ၊လိုသည္ၿဖစ္ေစ
မလိုသည္ၿဖစ္ေစေပးတာယူခဲ့ရတာပါ။အေၾကြရွားပါးတာကိုေခါင္းစဥ္တတ္ၿပီး
၁၀တန္ပစၥည္းကို၃၀၊၃၀တန္ပစၥည္းကို၅၀သူတို့ဟာသူတို့မတန္တဆတန္ဖိုးၿဖတ္ၿပီး
စားသံုးသူေတြအေပၚအၿမတ္ထုတ္တာမ်ိဳးေတာ့မၿဖစ္သင့္ပါ။
ၿမန္မာၿပည္ကၿပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္ကဘေလာ့တစ္ခုမွာ
အစိုးရကအေသးသံုးေငြအေၾကြေတြသန္းေပါင္းမ်ားစြာရိုက္ထုတ္ေပးၿပီးဆိုင္ေတြ
ေငြအေၾကြအစားပစၥည္းေတြၿပန္မအမ္းဖို့ညႊန္ၾကားတယ္လို့ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ဒီသတင္းမွန္ခဲ့ရင္၀မ္းသာၾကိဳဆိုပါတယ္။
အေသးသံုးေငြဟာၿပည္သူေတြေန့စဥ္သံုးစဲြေနၾကရတာမို့အသစ္မဟုတ္ေတာင္
ကိုင္ေဆာင္သံုးစဲြလို့ရေလာက္ေအာင္ေတာ့အေၿခေနရွိသင့္ပါတယ္။
အေၾကြေပါလာရင္ဆိုင္ေတြကအေၾကြမရွိလို့အသံုးမလိုတဲ့ပစၥည္းေတြၿပန္အမ္းတဲ့
ၿပသနာလည္းအလိုလိုအဆင္ေၿပသြားမယ္ထင္ပါတယ္။

၂၀၀တန္ကားၾကီးစီးၾကမလား

ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေတာ့ပထမဦးဆံုးၿပသနာကသြားေရးလာေရးပါ။
ကားေတြကမ်ားဟိုၾကား၀င္၊ဒီၾကားထြက္၊ကပ္ရပ္ကပ္ေက်ာ္၊
လိုင္းကားေတြကလည္းအလုအယက္၊အၿပိဳင္အဆိုင္ေမာင္းၾကေက်ာ္ၾက။
နဂိုကမွတံုခ်ိခ်ိနဲ့ကားေမာင္းမကြ်မ္းတဲ့ကြ်န္မ၊သူမ်ားေမာင္းတဲ့ကားလိုက္စီး
တာေတာင္ဘုရားတေနတာကားဘယ္ေမာင္းရဲလိမ့္မလဲ။
ကိစၥမရွိပါ။အမ်ားၿပည္သူစီးဖို့လိုင္းကားေတြရွိေနတာဘဲ။အရင္လိုရင္တက္စီ
ငွားစီးရံုေပါ့။
ကြ်န္မၿမန္မာၿပည္ကမထြက္ခင္ကသီးသန့္ကားဘယ္စီးစီး၂၀၊ၾကားကား၅၀၊
၁၀၀ပါ။အခုေတာ့ရိုးရိုးလိုင္းကားခက၅၀။၁၀၀ပါ။အထူး၊သီးသန့္ေရႊဧည့္သည္၊
ပါရမီအဓိပတိဘယ္စီးစီး၂၀၀က်ပ္ပါ။သီးသန့္အထူးဆိုတဲ့အတိုင္းထိုင္ခံုၿပည့္
မတ္တပ္အတြယ္မတင္။မွတ္တိုင္မွာအၾကာၾကီးရပ္ၿပီးလူေစာင့္မေခၚစတဲ့
၀န္ေဆာင္မွဳေတြေပးမယ္ဆိုပါတယ္။ေငြ၂၀၀ေပးၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာနဲ့
ၿမိဳ့ထဲၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္ေရာက္ႏိုင္တာမို့ေကာင္းေလစြေပါ့။
က်ြန္မသြားၿဖစ္တာရံုးတက္ရံုးဆင္းခ်ိန္ေတြမို့၅၀တန္၊၁၀၀တန္ကားေတြက
က်ပ္ညပ္ၿပီးကားတစ္စီးလာတိုင္းထန္းလ်က္ပုရြက္ဆိတ္ခဲသလိုစုၿပံဳအံုခဲ
ေနတာမို့တက္ဖို့မလြယ္ပါ။
ဒီေတာ့အဓိပတိကားသာအားကိုးရာေပါ့။

က်ြန္မေနတာပါရမီမွာမို့အိမ္ကေနဂိတ္စကိုလမ္းေလ်ွာက္။ဂိတ္စကေန
ေတာင္ဥကၠလာနႏၵ၀န္ေစ်း၊ကံဘဲ့။ရန္ကင္း။တာေမြ။ယုဇနပလာဇာကေနၿမိဳ့ထဲ
သြားတဲ့အဓိပတိအနီကားစီးတာမ်ားပါတယ္။
၂၀၀ေပးစီးတဲ့အဓိပတိကားေတြကေရာ..
ဂိတ္စမွာလူေခ်ာင္ေပမဲ့နႏၵ၀န္ေစ်းေလာက္ရရင္လူၿပည့္လာပါၿပီ။
ရန္ကင္းေရာက္ရင္မတ္တပ္ရပ္သူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားၿပီးက်ပ္လာပါၿပီ။
မွတ္တိုင္ၾကီးေတြမွာလည္းရိုးရိုးလိုင္းကားေတြလိုဘဲလူေစာင့္ေခၚတာပါဘဲ။
သတ္မွတ္ထားတဲ့မွတ္တိုင္ေတြမွာသူတို့ယာဥ္လိုင္းကၾကီးၾကပ္သူေတြရွိပါတယ္။
အခ်ိန္မွတ္ၿပီးေစာင့္ေနၾကပံုရပါတယ္။
မင္းတို့ကား၁၀မိနစ္ေနာက္က်ေနၿပီ။မတ္တပ္ေတြမ်ားတယ္ေနာ္စသၿဖင့္ေၿပာ
သံဆိုသံၾကားလိုက္ေတာ့ကြ်န္မကဒီကားစည္းကမ္းေဖါက္လို့သက္ဆိုင္သူေတြ
အေရးယူေတာ့မယ္ထင္လိုက္ပါတယ္။
စပယ္ယာလုပ္သူကကားေပၚကေၿပးဆင္းသြားၿပီးရယ္ၾကဲၾကဲနဲ့ရံုးခ်ိန္မို့ပါအာစရိရယ္
ဆိုၿပီး၂၀၀တန္တစ္ရြက္ၾကီးၾကပ္သူလက္ထဲထိုးထည့္လိုက္ေရာၾကီးၾကပ္သူၾကီးက
ဘာမွမၿမင္သလိုေအး..သြားသြားတဲ့။
ဒီလိုနဲ့သတ္မွတ္ေနရာတစ္ေနရာေရာက္လိုက္ၾကီးၾကပ္သူကို၂၀၀တန္တစ္ရြက္ေပးလိုက္
နဲ့ၿမိဳ့ထဲကိုမတ္တပ္ရပ္သူအၿပည့္အသိပ္နဲ့ေရာက္လာပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ေတြမွာစည္းကမ္းမလိုက္နာတဲ့ကားေတြကိုေၿပးဆဲြခြင့္၂ပတ္ပိတ္တယ္။၁လပိတ္တယ္။
ဘယ္သို့ဘယ္ပံုအေရးယူေနတယ္ဆိုေပမဲ့လက္ေတြ့မွာေတာ့ဒီတိုင္းပါဘဲ။
လူဦးရည္နဲ့ကားစီးေရမမွွ်တာေၾကာင့္ၿပည္သူေတြကလည္းေရြးခ်ယ္စရာမရွိပါ။
ရိုးရိုးကားေတြတက္မရေတာ့ရိုးရိုကားထက္နဲနဲပိုေခ်ာင္တဲ့အထူးသီးသန္ု့ကားေတြဘဲ
စီးရေတာ့တာပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့အထူးသီးသန့္ကားေတြဆိုတာပိုက္ဆံသာပိုေပးရၿပီးမထူးတဲ့အထူး၊
သီးသန့္မဟုတ္တဲ့သီးသန့္ကားေတြပါလားလို့သာနားလည္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခရီး

ခ်စ္လွစြာေသာသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားရွင္
ႏွစ္သစ္မွာအဆင္ေၿပေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေၿမ့ၾကပါေစလို့ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခရီးၿပီးဆံုးလို့အိမ္အလြမ္းေတြရင္မွာပိုက္လို့ၿပန္ခဲ့ရပါၿပီ။
က်ြန္မရဲ့ၿပည္ေတာ္ၿပန္ခရီးကေတာ့အစစအဆင္ေၿပေခ်ာေမြ့ၿပီးေပ်ာ္စရာမေမ့ႏိုင္စရာပါ။

မတ္လ၇ရက္ေန့မွာ၆ႏွစ္ေက်ာ္ခဲြခြါခဲ့ရတဲ့အမိေၿမကိုအလည္ၿပန္ခဲ့ပါတယ္။
transit၂ခု၊ေလယာဥ္စီးခ်ိန္၁၅နာရီ၊ေလယာဥ္ခေဒၚလာ၂၀၀၀နီးပါးက်တာမို့
စိတ္ရိွတိုင္းအိမ္ကိုအလည္မၿပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
က်ြန္မေနတဲ့ႏိုင္ငံက၂၉ေယာက္စီးေလယာဥ္အေသးေလးနဲ့ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံ
ဂ်ိဳးဟင္းနက္စ္ဘတ္ၿမိဳ့ကိုမနက္ရနာရီမွာထြက္ခဲ့ပါတယ္။
မနက္၈နာရီ၁၀မိနစ္မွာဂ်ိဳဟင္းနက္စ္ဘတ္ကိုေရာက္ၿပီးစကၤာပူေလေၾကာင္းနဲ့စကၤာပူ
နိဳင္ငံကိုထြက္ခြါဖို့ေစာင့္ရပါတယ္။
ေန့လည္၂နာရီမွေလယာဥ္ထြက္မွာမို့မုန့္စားလိုက္ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ဆိုင္ေတြဟိုၾကည့္
ဒီၾကည့္နဲ့အခ်ိန္ၿဖဳန္းရပါတယ္။
စကၤာပူကိုေလယာဥ္ပ်ံသန္းခ်ိန္၁၀နာရီခဲြၾကာပါတယ္။
ေတာင္အာဖရိကေလယာဥ္မယ္ေတြအၿဖဴေတြေရာအမဲေတြေရာအရပ္ၿမင့္ၿမင့္၊ခႏၱာကိုယ္
ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ပါ။စကၤာပူေလယာဥ္မယ္ေလးေတြကေတာ့ၿဖဴၿဖဴေသးေသး
ပိန္ပိန္ပါးပါးေလးေတြမို့ကိုယ့့္မ်က္စိထဲမွာပိုၾကည့္ေကာင္းေနသလိုပါဘဲ။
ေလယာဥ္ကေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္ပါတယ္။၃ေယာက္ခံုတန္းမွာက်ြန္မတစ္ေယာက္ထဲမို့
ေၿခဆန့္ၿပီးလွဲအိပ္လို့ရပါတယ္။ခရီးသြားရင္မအိပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္သက္ေတာင့္
သက္သာအိပ္ဖို့အေၿခအေနေပးေပမဲ့အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊
ဂိမ္းေဆာ့လိုက္နဲ့အာဖရိကစံေတာ္ခ်ိန္၁၂နာရီေလာက္လည္းေရာက္ေရာ
အိပ္ခ်င္လာပါၿပီ။အိပ္ဖို့လည္းၿပင္ေရာစကၤာပူေရာက္ပါၿပီ။
စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္မနက္၆နာရီပါ။
အခ်ိန္ကြာၿခားမွဳေၾကာင့္မအိပ္လိုက္ရဘဲၾကားထဲမွာတစ္ညေပ်ာက္သြားပါတယ္။
စကၤာပူမွာေတာ့သိပ္မေစာင့္ရပါ။မနက္၉နာရီ၄၅မိနစ္ၿပန္ထြက္ပါတယ္။
သၾကၤန္နီးၿပီမို့ေလယာဥ္တစ္စီးလံုးအၿပည့္ပါ။ႏိုင္ငံၿခားသားအနည္းငယ္ကလဲြလို့
ေလယာဥ္တစ္စီးလံုးခြင့္ၿပန္တဲ့ၿမန္မာေတြခ်ည္းမို့ၿမန္မာစကားသံေတြေ၀စီဆူညံ
ၿပီးအားလံုးကႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပဲြအတြက္တက္ၾကြေပ်ာ္ရြင္ေနၾကပါတယ္။
ေန့လည္၁၂နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွာအမိေၿမကိုေရာက္ပါတယ္။
ေလယာဥ္ၾကီးၿမန္မာ့ေၿမေပၚ၀ဲၿပီဆိုကထဲကဘုရားပုထိုးေစတီေတြကိုဖူးရပါၿပီ။
က်ြန္မအလုပ္လုပ္တဲ့ႏိုင္ငံကိုစေရာက္ခါစကၿမိဳ့ပတ္လည္ကေတာင္ေတြေပၚမွာ
ေစတီပုထိုးေလးေတြေတြ့ႏိုးႏိုးေယာင္မွားရွာမိပါတယ္။ေနာက္မွဒါငါ့ႏိုင္ငံမွမဟုတ္
တာဆိုတာသတိရၿပီး၀မ္းနည္းပက္လက္ၿဖစ္မိပါတယ္။
ၿမန္မာ့ေၿမကိုေၿခခ်ရပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့၆ႏွစ္ကနဲ့စာရင္အထပ္ၿမင့္အေဆာက္အဦးေတြ၊ကိုယ္ပိုင္တိုက္အၾကီးၾကီးေတြ၊
ခန္းနားထည္၀ါတဲ့စူပါမားကက္ၾကီးေတြ၊ကားေတြပိုမ်ားလာပါတယ္။
ကိုယ့္ေၿမေပၚမွာေၿခခ်ရတာအားရွိလွပါတယ္။ေႏြးေထြးလံုၿခံဳမွဳရွိပါတယ္။
အေၿခအေနအရပ္ရပ္၊အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ဘယ္ေနရာမွာဘဲေနၾကေနၾက
အေ၀းကေနၿပီးအေမ့အိမ္ကငါးပိရည္ေလးကိုအၿမဲတမ္းတမက္ေမာလြမ္းဆြတ္ေနၾက
တာဘဲမဟုတ္ပါလား။

ခြင့္ပန္ၿခင္း

မတ္လပထမပတ္မွာအမိေၿမကိုခြင့္ၿပန္ပါမယ္။
ဧၿပည္လကုန္ခါနီးမွာၿပန္လာမွာပါ။
၆ႏွစ္ေက်ာ္ေ၀းေနခဲ့ရတဲ့ေမြးရပ္ေၿမကိုၿပန္ရမွာမို့အရမ္းေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။
ၿပန္လာရင္ခရိီးအေတြ့အၾကဳံေလးေတြနဲ့အလြမ္းေၿပဓါတ္ပံုေတြတင္ေပးပါမယ္။
အခုေတာ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမစားရတဲ့ၿမန္မာအစားအစာေတြစားဖို့၊အညာနဲ့ေခ်ာင္းသာ
ကိုခရီးထြက္ဖို့၊အမ်ိဳးေတြခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ၿပန္ေတြ့
ဖို့စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီးအိပ္လို့ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာ္ပါ။
blogသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းက်ြန္မရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြမွ်ေ၀ခံစားႏွဳိင္ၾကပါေစ။
မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာအရာရာတိုးတက္ေအာင္ၿမင္ၿပီးစိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္က်န္းမာ
ရိွၾကပါေစလို့ၾကိဳတင္ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ေရဒုကၡ

ၿပီးခဲ့တဲ့တနဂၤေႏြေန့ညေန၆နာရီေလာက္ကစၿပီးေရမလာေတာ့တာပါ။
အရင္ကလည္းေႏြရာသီဆိုရင္ေရၿပတ္တတ္ပါတယ္။တမနက္၊တညေန၊အလြန္ဆံုး
တစ္ရက္ေလာက္သာၾကာတာပါ။ေရဘူး၁၀ဘူးေလာက္ေရအၿမဲၿဖည့္ထားတာမို့
တရက္ေလာက္ေရမလာလည္းပူစရာမလိုပါ။
တနလၤာေန့မနက္ကြ်န္မတို့တိုက္ခန္းအားလံုးကိုHousingကတနလၤာေန့က
ၾကာသပေတးေန့အထိတၿမဳ့ိလံုးကိုေရၿဖတ္မဲ့အေၾကာင္းစာပို့ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့တနဂၤေႏြညေနထဲကတီဗြီနဲ့ေရဒီယိုမွာသူတို့ဘာသာနဲ့ေၾကညာသြားတာ
ကြ်န္မတို့မသိတာပါ။
မၾကံဳစဖူးဒီႏုိင္ငံမွာေႏြရာသီမွာမိုးတအားမ်ားတာေၾကာင့္ေရလွွ်ံၿပီးေရလႊတ္ေပးတဲ့
စက္ခန္းေတြထဲေရ၀င္၊စက္ေတြပ်က္ကုန္တယ္ေၿပာတာပဲ။
တနလၤာေန့မွာတေနကုန္မိုးရြာတာေၾကာင့္အလုပ္ကအိမ္ကိုၿပန္ေၿပးေရတံေလ်ွာက္က
က်တဲ့ေရေတြေရပံုးနဲ့ခံၿပီးေရစုရပါေတာ့တယ္။
တၿခားတိုက္ခန္းကလူေတြလည္းကေလးပါမက်န္ေရတံေလ်ွာက္ကက်တဲ့ေရေတြ
ရွိသမ်ွခြက္ေတြပံုးေတြနဲ့မိုးေရထဲမွာအေၿပးအလႊားအလုအယက္ေရခံၾကတာပဲြေတာ္ၾကီးအလားပါ။
အဂၤါေန့မနက္က်ေတာ့ေရကၿပန္လာေနပါတယ္။
ပင္ပင္ပမ္းပမ္းတညေနလံုးဆဲြတင္ထားတဲ့ေရေတြအရင္သံုးလိုက္ပါမယ္ေလဆိုၿပီး
ပိုက္ေရမသံုးဘဲခပ္ထားတ့ဲေရေတြပဲသံုးပါတယ္။ေရလည္းတ၀က္က်ိဳးညေနေစာင္း
လည္းေရာက္ေရာေရမလာေတာ့ၿပန္ပါဘူး။
လာတုန္းစုမထားမိတာကိုယ့္အၿပစ္ပါေလ။
တေန့လာႏိုးနဲ့ၾကာသပေတးေန့သာေရာက္ေရာေရရမဲ့ပံုမရွိ၊မိုးကလည္းေရမလာဘူးဆိုကာမွလံ့ုး၀ကိုမရြာေတာ့၊
တၿမိဳ့လံုးေရမရတာမို့ဘယ္မွာမွလည္းရွာမရ၊
တိုက္ကကုလားတခိ်ဳ့ကေတာ့သူတို့လူမ်ိဳးတဦးအိမ္မွာအ၀ီဇိတြင္းရွိတယ္ဆိုၿပီး
ကားေပၚေရပံုးေတြတင္ၿပီးသြားသယ္ၾကပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ရွိတဲ့ေရကိုပဲေခြ်တာသံုးရပါတယ္။
ေရအိမ္သံုးဖို့အဓိကမို့ေရလည္းမခ်ိဳးရပါ။ခ်က္ၿပဳတ္ေဆးေၾကာဖို့ေရလည္းမရွိလို့ပါမုန့္၊
ဘီစကစ္၊အေၿခာက္အၿခမ္းနဲ့ၿပီးရပါတယ္။
ေသာက္ေရနဲ့မ်က္ႏွာသစ္ဖို့၅လီတာေရသန့္ဘူးေတြ၀ယ္ရပါတယ္။အားလံုးေရသန့္ဘူးပဲအားကိုးရေတာ့လက္က်န္ၿပတ္ၿပီးအသစ္တင္တဲ့ေရသန့္ဘူးကို၂ေဒၚလာကေန၃ေဒၚလာနဲ့
ေစ်းတင္ေရာင္းပါတယ္။
စီးပြားေရးသမားေတြမ်ားတၿမိဳ့လံုးေရမရလို့လူေတြဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးအၿမတ္ထုတ္တတ္ၾကပါေပတယ္။
စေနေန့မွာေတာ့သံုးေရပါမရွိေတာ့လို့မိတ္ေဆြေတြနဲ့အတူေရပံုးေတြကားေပၚတင္ၿပီး
ၿမိဳ့အႏံ့ွေရရွာထြက္ရပါတယ္။
ဟိုေမးဒီေမးနဲ့ေနာက္ဆံုးၿမိဳ့ၿပင္မွာေရကန္ၾကီးတကန္သြားေတြ့ပါတယ္။
ကမ္းစပ္မွာကားရပ္ၿပီးေရလာခပ္ၾကသူေတြတရုန္းရုန္းနဲ့အင္းယားကန္ေစာင္းကသၾကၤန္ကိုလြမ္းမိပါေသးတယ္။
ကန္ေရေနာက္ေနာက္ဟာခ်က္ၿပဳတ္ေဆးေၾကာေသာက္သံုးဖို့မသင့္ေပမဲ့ေရအိမ္သံုးႏိုင္တာမို့ပံုးၾကီး၂ပံုးခပ္ယူခဲ့ပါတယ္။
တနဂၤေႏြေန့မနက္ရနာရီမွာေတာ့ေရၿပန္လာပါၿပီ။
၀မ္းသာအားရမိတ္ေဆြေတြကိုအေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။
အ၀တ္ေတြေလ်ွာ္၊အိမ္သန့္ရွင္းေရးလုပ္၊တပတ္လံုးေရမခ်ိဳးရလို့ေရခ်ိဳးေခါင္းေလ်ွာ္
ေခ်းခ်ြတ္ရပါတယ္။
အလုပ္အားလံုးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့အိမ္ေရာလူပါသန့္ရွင္းေတာက္ေၿပာင္လန္းဆန္းသြားပါၿပီ။ဲ့ ဒီတခါေတာ့အရင္လိုမၿဖစ္ရေအာင္ရွိသမွွ်ပံုးေတြ၊အိုးခြက္ေတြသာမကေရခ်ိဳးကန္အၿပည့္
ပါေရၿဖည့္ထာပါတယ္။
ခုတပတ္နီးပါးရွိေပမဲ့ေရကေတာ့လာေနတုန္းပါဘဲ။
က်ြန္မကေတာ့ေရေတြသြန္မၿပစ္ရက္ပဲေရၿပတ္ႏိုးနဲ့အသင့္ေစာင့္ေနဆဲပါ။