ေရြးေကာက္ပြဲ

ဒီႏိုင္ငံဟာ၁၉၆၆ခုႏွစ္မွာၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီအၿဖစ္မွလြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာပါ။
၅ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ေရြးေကာက္ပဲြလုပ္ၿပီးအရပ္သားအစိုးရကအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၆မွာစစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ၁၉၉၃ထိပါ။
၉၃မွာအရပ္သားအစိုးရကအာဏာၿပန္လႊဲေပးၿပီး၅ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ေရြးေကာက္ပဲြ
ၿပန္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၇မွာလက္ရွိပါတီအာဏာရၿပီးအခု၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဒီကေန့ထိတိုင္၁၅ႏွစ္ၾကာ
အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာပါ။
ေမလ၂၆ ၇က္ေန့မွာ၅ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ၿပဳလုပ္တဲ့ေရြးေကာက္ပဲြက်င္းပေတာ့မွာၿဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္မအတြက္ကေတာ့ဒါဟာဒုတိယအၾကိမ္ၾကံဳရတဲ့ဒီႏိုင္ငံရဲ့ေရြးေကာက္ပဲြပါ။
၁၉၉၇ေရြးေကာက္ပဲြကိုမၾကံဳလိုက္ရေပမဲ့ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးၿပည္သူေတြမေၾကနပ္
လို့ဆူၾကပူၾကရာကတဆင့္ကားေတြမီးရွဳိ့၊ဆိုင္ေတြဖ်က္ဆီး၊လမ္းမေတြေပၚကားတာယာ
ေတြမီးရွဳိ့၊ဆိုင္ေတြ၀င္ၿပီးလုၾကနဲ့အစြမ္းကုန္ေသာင္းၾကမ္းၾကလို့ၿမန္မာေတြေရာတၿခား
ႏိုင္ငံၿခားသားေတြပါတဖက္ႏိုင္ငံကိုထြက္ေၿပးၾကရေၾကာင္းၾကားဖူးထားတာေၾကာင့္
၂၀၀၈ေရြးေကာက္ပြဲမွာကိုယ့္ဘက္ကအသင့္ၿပင္ထားခဲ့ပါတယ္။
လမ္းေတြပိတ္ၿပီးေၿပးမရရင္အိမ္ထဲမွာဘဲေနၿပီးၿဖစ္သမွ်ရင္ဆိုင္ရမွာမို့ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊
ေခါက္ဆြဲထုတ္စတဲ့အေၿခာက္အခ်မ္းေတြ၀ယ္၊မီးၿပတ္ခဲ့ရင္သံုးဖို့ဖေယာင္းတိုင္၊ဓာတ္မီး
အသင့္ၿပင္၊ေရၿပတ္ရင္သံုးဖို့ေရက်က္ေအးနဲ့ေရေတြစုေဆာင္း၊ကားထဲဆီအၿပည့္ၿဖည့္၊
အေရးၾကံဳရင္အလြယ္တကူဆဲြေၿပးလို့ရေအာင္အ၀တ္အစားအခ်ိဳ့နဲ့အေရးၾကီးစာရြက္
စာတန္းေတြပိုက္ဆံေတြအိတ္တအိတ္ထဲထည့္ၿပီးအထိတ္ထိတ္အလန့္လန့္နဲံေစာင့္ခဲ့
ရတဲ့အေတြ့အၾကံဳကိုမေမ့ေသးပါဘူး၊
၉၇အၾကမ္းဖက္မွဳကိုအေတြ့အၾကံဳရွိခဲ့တဲ့အစိုးရကေနာက္တစ္ၾကိမ္ဆူပူတာကို
အၿဖစ္မခံေတာ့ပါဘူး။ေတာင္အာဖရိကနဲ့ေဘာ့ဆြားနားကစစ္တပ္ေတြအကူအညီ
ေခၚခဲ့တာမို့့ေရြးေကာက္ပဲြမတိုင္ခင္၄၊၅ရက္အလိုမွာစစ္သားအၿပည့္နဲ့စစ္ကားေတြ
တင့္ကားေတြကုန္းလမ္းက၀င္လာသလိုစစ္ရဟတ္ယာဥ္ေတြကလည္းေကာင္းကင္မွာ
တ၀ီ၀ီမို့စိတ္ဘဲေအးရမလို၊စိတ္ဘဲပူရမလိုတထင့္ထင့္နဲ့ေနရေပမဲ့ကံေကာင္းေထာက္မ
စြာဘာမွမၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
လက္ရိွပါတီဘဲအာဏာၿပန္ရတာကိုမေၾကနပ္တဲ့အတိုက္အခံပါတီေတြနဲ့သူတို့ပါတီ
ကိုေထာက္ခံတဲ့ၿပည္သူအခ်ိဳ့ကအာဏာရပါတီကိုမဲလိမ္တယ္၊မဲခိုးတယ္ဆိုၿပီးမေက်နပ္
တဲ့အသံေတြထြက္လာခဲ့ေပမဲ့ဆူပူမွဳေတာ့မၿဖစ္ခဲ့ပါ။
အခု၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဟာပညာတတ္အရပ္သား၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ေပမဲ့၁၅ႏွစ္ႏိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္
ခဲ့တာႏိုင္ငံဖြံ့ၿဖိဳးတိုးတက္မလာဘဲအာဏာသက္ရွည္လာတာနဲ့အမွ်ေနရာတိုင္းမွာ
အက်င့္ပ်က္ၿခစားမွဳေတြ၊လပ္ေပးလပ္ယူမွဳေတြနဲ့နံမည္ပ်က္ေနပါတယ္။
ပါတီကႏွစ္ၿခမ္းကဲြေနၿပီးလာမဲ့ေရြးေကာက္ပဲြမွာပါတီ၂ခုအေနနဲ့ၿပန္အေရြးခံမွာပါ။
ပါတီေပါင္း၂၀နီးပါးအေရြးခံမဲ့ဒီေရြးေကာက္ပဲြမွာစစ္တပ္ေနာက္ခံရွိတဲ့လက္ရိွပါတီႏိုင္မလား၊
အင္အားအသင့္အတင့္ရိွတဲ့အတိုက္အခံပါတီေတြႏိုင္မလားမေၿပာႏိုင္ပါဘူး၊
ပါတီေတြကေတာ့မစားရ၀ါးခမန္းေတြေၿပာၿပီးေရဒီယို၊တီဗီြသာမကၿမိဳ့ေရာနယ္ပါဆင္းၿပီး
အၿပိဳင္အဆိုင္မဲဆြယ္စည္းရံုးေရးဆင္းေနၾကပါတယ္။
ၿပည္သူေတြကေတာ့သူတို့ရဲ့အေတြ့အၾကံဳအရစစ္တပ္ေရာ၊ပါတီေတြကိုပါအယံုအၾကည္
မရိွၾကေတာ့ပါ။အာဏာမရခင္ၿပည္သူလူထုကိုဘာလုပ္ေပးမယ္၊ညာလုပ္ေပးမယ္၊
တိုင္းၿပည္တိုးတက္ဖြ့ံၿဖိဳးေအာင္ဘာေတြဘယ္လိုလုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီးကတိေတြအထပ္ထပ္
ေပးခဲ့ေပမဲ့အာဏာရလာတာနဲ့တိုင္းၿပည္နဲ့ၿပည္သူလူထုအတြက္ဘာမွလုပ္မေပးဘဲ
ရသမ်ွအိတ္ထဲထည့္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ့အေၿပာေတြကိုလည္းစိတ္ပ်က္ေနပါၿပီ။
ေနရာတိုင္းအက်င့္ပ်က္ၿခစားေနတဲ့လက္ရိွအစိုးရကိုလည္းမၾကိဳက္၊အေၿပာေကာင္းတဲ့
အတိုက္အခံပါတီေတြကိုလည္းစိတ္တိုင္းမက်၊မယံုရဲနဲ့ေမးလိုက္တိုင္းဘယ္သူ့ကို
မဲေပးရမလဲမဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ေသးတဲ့သူကခပ္မ်ားမ်ား ။
ဘယ္ပါတီဘယ္သူ့ကိုမွမၾကိဳက္ဘူးေၿပာတဲ့သူရွိသလို၊ဟိုပါတီတက္လာရင္ေကာင္းႏိုးႏိုး၊
ဒီပါတီတက္လာရင္အေၿပာင္းအလဲၿဖစ္ႏိုးႏိုးဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္ေနတဲ့သူေတြလည္းရိွပါတယ္။
သူတို့ႏိုင္ငံသားလည္းမဟုတ္၊မဲေမးရမဲ့သူလည္းမဟုတ္၊သူတို့ႏိုင္ငံေရးနဲ့သူတို့ႏိုင္ငံေရး
သမားအေၾကာင္းေတြလည္းေသခ်ာမသိတဲ့က်ြန္မကေတာ့အရင္ေရြးေကာက္ပဲြတုန္းက
လိုဘဲအစားအေသာက္ေတြစု၊အေၿခအေနမေကာင္းရင္ေၿပးဖို့အထုတ္ၿပင္ေနပါၿပီ။

ၿပည္သူၿပည္သားတိုင္းဟာဘယ္အစိုးရဘဲတက္တက္၊ဘယ္ပါတီဘဲႏိုင္ႏိုင္ ႏိုင္ငံကို
တကယ္ခ်စ္ၿပီးၿပည္သူေတြအတြက္စဥ္းစားငဲ့ညွာၿပီးကိုယ္ၾကိဳးမဖက္တိုင္းၿပည္အတြက္
အားၾကိဳးမာန္တက္လုပ္ေဆာင္ေပးမဲ့ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကိုေမ်ွာ္လင့္ေတာင့္တၾကတာ
ဘဲမဟုတ္ပါလား။

ကြ်န္မႏွင့္အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ( ၂ )

က်ြန္မဘယ္ဘက္အိမ္ကအမည္းမကေတာ့မိတ္ကတ္ေတြလူး၊အလွေတြၿပင္၊ဂတံုးဆံပင္ေပါက္ကိုဆံပင္တုေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးစြပ္ၿပီးအလုပ္သြားလို့ေဒၚပဲလို့သူ့ကိုနာမည္
ေပးထားပါတယ္။
သူ့ေဘးအိမ္ကေတာ့အသက္၆၀နီးပါးေသြးတိုးေရာဆီးခ်ိဳပါကန္ထရိုက္ယူထားတဲ့ေဆးရံုကသူနာၿပဳဆရာမၾကီးပါ။၀၀လံုးလံုးမို့ေဒၚလံုးလို့ေခၚပါတယ္။
ေဒၚပဲကသားတစ္ေယာက္၊ေဒၚလံုးကသားတစ္ေယာက္သမီးတစ္ေယာက္ရိွတဲ့single motherေတြပါ။ေဒၚပဲကေဒၚလံုးထက္၄၊၅ႏွစ္ေလာက္ငယ္ေပမဲ့ဘ၀တူခ်င္းမို့
သူတို့ႏွစ္ေယာက္အၿမဲတဲြၾကပါတယ္။
ကြ်န္မဒီရပ္ကြက္ထဲေရာက္တာ၄လေလာက္ရွိပါၿပီ။
အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ့ေမးထူးေခၚေၿပာႏွဳတ္ဆက္ရင္းေတာ္ေတာ္မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့လကေဒၚလံုးနဲ့ေဒၚပဲတို့ႏွစ္ေယာက္ကြ်န္မအိမ္ကိုလာလည္ပါတယ္။
ေနာက္လည္းလာလည္အုန္းမယ္ဆိုပါတယ္။သူတို့အိမ္ကိုလာလည္ဖို့ေတာ့ဖိတ္မသြားပါ။
တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ေဒၚပဲကၿခံတံခါး၀ကေနေနာက္တပတ္စေနဘယ္သြားစရာ
ရွိလည္းေမးပါတယ္။ဘယ္မွမသြားေၾကာင္းေၿပာေတာ့သူကက်ြန္မကိုsurpriseလုပ္ခ်င္
လို့ပါတ့ဲ။ဘာsurpriseလုပ္မွာလည္းစဥ္းစားမရပါ။
စေနေန့ညေနေစာင္းမွာေတာ့ေဒၚပဲ၊ေဒၚလံုးနဲ့ပြင့္တို့၀တ္ေကာင္းစားလွ
ေတာက္ေတာက္ေၿပာင္ ေၿပာင္ေတြ၀တ္၊အထုတ္ေတြဆြဲၿပီးေရာက္လာပါတယ္။
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ၿဖစ္ေနတဲ့က်ွြန္မကိုေဒၚပဲကဒီေန့သူ့ေမြးေန့မို့ကွွြ်န္မကိုsurprise
လုပ္ရင္းသူ့ေမြးေန့ကိုကြ်န္မအိမ္မွာလုပ္မလို့ဆိုၿပီးအိမ္ထဲ၀င္ခ်လာၿပီး
အထုတ္ထဲကအေအးနဲ့ကိတ္မွဳန့္ေတြထုတ္ပါတယ္။
ေဒၚလံုးနဲ့ပြင့္ကလည္းထပ္ခ်ပ္မကြာ၀င္လိုက္လာပါတယ္။
ကွြ်န္မလည္းအိမ္မွာရိွတဲ့ဘယာေၾကာ္၊ပါပလာနဲ့ဘီစကြတ္မွုန့္ေတြခ်ေၾကြးရင္း
ေဒၚပဲရဲ့surpriseပါတီပဲြၾကီးကိုေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ့ပါ၀င္ဆင္ႏြဲရ
ပါေတာ့တယ္။
(မဆင္ႏဲြလို့ကလဲမရဧည့္သည္ေတြကအိမ္ထဲေရာက္ေနၿပီေလ။)
ဆီးခ်ိဳေသြးတိုးရွိတဲ့ေဒၚလံုးကအိမ္ေရာက္မွေဆးေသာက္မယ္တဖြဖြေၿပာရင္း
creamထူလၿပစ္နဲ့ကိတ္မုန့္ေတြတခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္စားပါတယ္။
သူတို့၃ေယာက္က်ြန္မဘက္လွည့္ၿပီးေၿပာလိုက္၊သူတို့ခ်င္းအမည္းလိုေၿပာလိုက္၊
မုန့္စားလိုက္၊အေအးေသာက္လိုက္၊သီခ်င္းဆိုလိုက္၊ထကလိုက္နဲ့သူတို့ကိုၾကည့္ရင္း
ေခါင္းေတြေတာင္မူးလာပါတယ္။
၂နာရီေလာက္ၾကာမွၿပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီးပုဂံထဲကက်န္တဲ့ဘယာေၾကာ္၊ပါပလာေၾကာ္
နဲ့ဘီစကစ္ေတြကိုတစ္သ်ွဴးေတြနဲ့ထုတ္ၿပီးယူၾကပါတယ္။
က်န္တဲ့ကိတ္မုန္ေတြေရာထားခဲ့ရအုန္းမလားေမးေတာ့ အိမ္မွာစားမဲ့သူမရွိလို့
အကုန္သာၿပန္ယူသြားၾကပါေတာ့အမတို့ရယ္ဆိုေတာ့လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ့ကိတ္မုန့္
ဗူးၾကီးၿပန္သယ္သြားၾကပါတယ္။
ေဒၚပဲရဲ့ေမြးေန့ပဲြၾကီးအၿပီးမွာေတာ့ပြေနတဲ့ဧည့္ခန္းမွာေဆးစရာပုဂံတထပ္နဲ့က်ြန္မ
က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ၿပန္ခါနီးေဒၚပဲကေက်းွဇူးတင္စကားေၿပာသြားပါေသးတယ္။
ေမြးေန့ကိုတကယ္ကငါ့အိမ္မွာလုပ္ရမွာ။ဒါေပမဲ့ငါ့အိမ္ကရွဳတ္ပြေနၿပီးသန့္ရွင္းေရး
မလုပ္ရေသးလို့နင့္အိမ္မွာလာလုပ္ရတာတဲ့။
သူ့မ်က္ႏွာၾကည့္ေတာ့လည္းေၾကာေတာေမာေတာပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲရိုးရိုးသားသား
ခင္ခင္မင္မင္ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လို့လာလုပ္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးမို့က်ွြန္မမွာငိုရအခက္ရယ္ရအခက္
စိတ္ဆိုးရအခက္ပါ။
ေတာ္ပါေသးရဲ့တရပ္ကြက္လုံးေခၚလာၿပီးမဆင္ႏဲြတာ..
ကိုယ္နဲ့အရမ္းၾကီးမရင္းႏွီးတဲ့လူမ်ိဳးၿခားအိမ္ကိုမေၿပာမဆိုဧည့္သည္ေတြေခၚလာၿပီး
ပါတီပြဲလုပ္တာအိမ္ရွင္အတြက္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္မလား၊အဆင္ေၿပမလား၊
ဆိုတာစဥ္းစားတတ္ပံုမရပါဘူး၊ပြင့္လင္းတာလား၊ရိုးအတာလားမေၿပာတတ္ပါ။

ဓေလ့စရိုက္၊ယဥ္ေက်းမွဳခ်င္းမတူတာမို့အလိုက္မသိတတ္တာ၊နားမလည္တာေတြ
ေၾကာင့္ကသိကေအာင့္ၿဖစ္ရတာကလြဲရင္သီးမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့အေႏွာက္
အယွက္မေပးၾကတဲ့အိမ္နီးခ်င္းေတြလို့သာေၿပာခ်င္ပါေတာ့တယ္။

က်ြန္မနွင့္အိမ္နီးခ်င္းမ်ား(၁)

ၿမိဳ့ေတာ္မွာေနစဥ္ကကြ်န္မရဲ့အိမ္နီးခ်င္းေတြဟာကုလားနဲ့တရုတ္ေတြပါ။
ဌာေနအမည္းေတြနဲ့အိမ္နီးခ်င္းမၿဖစ္ခဲ့ဘူးသလိုသူတို့ရဲ့အိမ္ကိုလည္းတခါမွ
အလည္မသြားခဲ့ပါ။
ကုလားတရုတ္ေတြကေတာ့သူတို့ရဲ့အခါၾကီးရက္ၾကီးပဲြလမ္းသဘင္ေန့ေတြမွာ
က်ြန္မအိမ္ကိုမုန့္လာပို့တတ္ၿပီးတခါတရံလည္းအိမ္ကိုဖိတ္ၿပီးေကြ်းၾကပါတယ္။
သၾကၤန္၊ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္၊သီတင္းက်ြတ္မွာေတာ့ကြ်န္မအိမ္မွာမုန့္လုပ္ၿပီး
အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုေ၀ေလ့ရွိပါတယ္။အာရွသားခ်င္းမို့အစားအေသာက္ေတြ
ဆင္တဲ့အၿပင္ယဥ္ေက်းမွဳဓေလ့ထံုးစံေတြဟာနီးစပ္ၾကပါတယ္။
က်ြန္မအိမ္ကိုလုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္အမည္းေတြတခါတရံလာလည္ၾကေပမဲ့
သူတို့အိမ္ကိုလာလည္ဖို့ေတာ့ဘယ္ေတာ့မွမဖိတ္ေခၚၾကပါဘူး။
လာလည္ရင္ဧည္ခံသမ်ွအေအးေကာ္ဖီသာမကပုဂံထဲကမုန့္ပါမက်န္
အကုန္ေၿပာင္ေအာင္စားၾကပါတယ္။သူတို့အေၿပာအရနဲနဲဘဲစားၿပီခ်န္ထား
ရင္အိမ္ရွင္ကသူဧည့္ခံတာမၾကိဳက္လို့၊သေဘာမက်လို့ထင္တတ္တာေၾကာင့္
ေကြ်းသမ်ွကုန္ေအာင္စားရတယ္ဆိုပါတယ္။ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့
မသိပါ။
နယ္ကိုေရာက္ေတာ့ႏိုင္ငံၿခားသားရွားပါတဲ့ဒီၿမိဳ့ေလးမွာကြ်န္မရဲ့အိမ္နီးခ်င္း
ေတြဟာအမည္းေတြၿဖစ္လာပါတယ္။
စိတ္ထားေကာင္းၿပီးကူညီတတ္တဲ့အမည္းေတြရွိေပမဲ့အမ်ားစုကေတာ့
သူတို့ကဘာေပးရမလဲဆိုတာထက္သူမ်ားဆီကဘာယူရမလဲစဥ္းစားတတ္
ၾကသူေတြၿဖစ္ပါတယ္။ရင္းႏွီးလာရင္ပိုက္ဆံေခ်းပါတယ္။ေခ်းလိုက္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွၿပန္မရပါ။ကြ်န္မတို့သံုးတဲ့အသံုးေဆာင္ပစၥည္းအေသးအမႊားက
အစအၾကီးအမားအထိေတာင္းပါတယ္။ရရင္အၿမတ္၊မရရင္အရင္းမို့မေပးရင္
လည္းစိတ္မဆိုးပါ။တခုခုမ်ားေပးမယ္ဆိုၿပီးၿပီးစလြယ္ေၿပာလိုက္လို့ကေတာ့
အဲဒီပစၥညး္ကိုကိုယ္ကဘဲသူ့ဆီကယူထားသလိုေတြ့တိုင္းအေၾကြးေတာင္း
သလိုေတာင္းတတ္ပါတယ္။ေပးမယ္ဆိုၿပီးpromiseလုပ္ထားတယ္ေလဆိုၿပီး
ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီးကလည္းလုပ္တတ္သမို့သူတ့ိုနဲ့ေတြ့ရင္စကားေၿပာမလြယ္ဖို့
အင္မတန္သတိထားရပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္အမည္းေတြၾကားထဲမွာေနရတဲ့ကြ်န္မ၊အိမ္နီးခ်င္းအမည္းေတြကို
လမ္းေတြ့ရင္ႏွဳတ္ဆက္ရံု၊ဟိုဘက္ၿခံဒီဘက္ၿခံေမးထူးေခၚေၿပာရံုထက္မပိုတဲ့
ရင္းႏွီးမွဳမ်ိဳးနဲ့မပူးမခြာအလိုက္သင့္ေနရပါတယ္။

က်ြန္မရဲ့အိမ္ေရွ့မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္ကအမည္းမကမ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္း
လမ္းေတြ့ရင္ဘယ္ေတာ့မွႏွဳတ္မဆက္တတ္သူမို့က်ြန္မကအေၾကာတင္းမ
လို့ေခၚပါတယ္။သူကပိုက္ဆံရွိပံုရပါတယ္။သူ့့အိမ္မွာကား၂စီးရွိၿပီး၃၊၄ရက္
တခါကားေဆးတတ္ပါတယ္။သူကားေဆးရင္ကားတံခါးအားလံုးဖြင့္၊ကားထဲ
ကကက္ဆက္ကိုအသံကုန္ဖြင့္တာမို့၃၊၄ရက္တခါနားဒုကၡေပးတဲ့အိမ္နီးခ်င္းပါ။
သူ့ေဘးအိမ္ကမိန္းမကေတာ့ေတာ္ေတာ္ကို၀လို့ပြင့္လို့နံမည္ေပးထားပါတယ္။
ဘယ္မွသိပ္သြားတာမေတြ့ေပမဲ့သူ့မွာတပတ္တခါေတာင္စက္မႏွဳိးတဲ့ကားတစီး
ရွိပါတယ္။၂ပတ္၊၃ပတ္ေလာက္မွအေၾကာင္းရွိလို့သြားမယ္ၾကံရင္သူ့ကားက
ဘက္ထရီေဒါင္းၿပီစက္ႏွဳိးမရတာနဲ့၊ဘီးေလမရွိဘဲၿပားေနတာနဲ့၊ဘက္ထရီ
လာငွားလိုက္၊ဂ်ိဳက္လာငွားလိုက္နဲ့အငွားအရမ္းထူတဲ့အိမ္နီးခ်င္းပါ။
အေၾကာတင္းမနဲ့ပြင့္တို့ရဲ့ေယာက်ၤားေတြဟာတဖက္နဳိင္ငံမွာအလုပ္သြားလုပ္
တာမို့ခရစ္စမတ္နဲ့အီစတာစတဲ့ရုံးပိတ္ရက္ရွည္ေတြမွာသာၿပန္လာၾကတာ
မို့အိမ္မွာသူတို့နဲ့ခေလးေတြဘဲရွိပါတယ္။
ကြ်န္မညာဘက္အိမ္မွာေတာ့မ်က္ႏွာခိ်ဳၿပီးသေဘာေကာင္းတဲ့မုဆိုးမေဒၚခ်ိဳၿပံဳးနဲ့
လူပ်ဳ္ိေပါက္သား၂ေယာက္ရွိပါတယ္။ေရဒီယိုကသူတို့ဘာသာနဲ့ေၾကၿငာတဲ့
မီးၿပတ္မဲ့ရက္ေရၿဖတ္မဲ့ရက္ေတြလည္းအၿမဲလာအသိေပးပါတယ္။သူတို့မိသားစု
ကေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ၿပီးပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းအေႏွာက္အယွက္မေပး
ပါ။ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတဲ့အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းေတြပါ။
ကြ်န္မေရွ့တည့္တည့္အိမ္ကေတာ့ခေလး၂ေယာက္ရွိတဲ့မိသားစုပါ။
ေယာက်ၤားလုပ္သူကကိုယ္ပိုင္တကၠစီေမာင္းပါတယ္။ူသူတို့ကဖာသိဖာသာ
ေနၾကေပမဲ့သူတို့ရဲ့အက်ီၤအ၀တ္အစား၊ေစာင္ေတြကြ်န္မရဲ့ၿခံစည္းရိုးနဲ့၀င္းတံခါး
ဂိတ္မွာေန့စဥ္လာလွမ္းတာၿပသနာပါ။
ဒီကအိမ္တိုင္းမွာအ၀တ္လွမ္းတဲ့ၾကိဳးတန္းေတြခိုင္ခိုင္ခန့္ခန့္ေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္ရွိပါတယ္။သူတို့တင္မကပြင့္တို့အိမ္ကအ၀တ္ေတြလည္းသူမ်ားၿခံစည္းရိုး
ေတြမွာလွမ္းတာေတြ့ပါတယ္။သူတို့ရဲ့ ၿခံစည္းရိုးနဲ့အ၀တ္တန္းေတြမွာမလွမ္းဘဲ
သူမ်ားၿခံစည္းရိုးနဲ့၀င္းတံခါးမွာဘာေၾကာင့္လွမ္းၾကတာလဲစဥ္းစားလို့မရပါ။
အိမ္ေရွ့မွာအ၀တ္ေတြတို့လို့တဲြေလာင္းနဲ့ၾကည့္မေကာင္းတာကတေၾကာင္း၊၀င္းတံခါး
ဖြင့္ခ်င္ရင္သူတို့အ၀တ္ေတြရုတ္ခိုင္းရတာတေၾကာင္းမို့အ၀တ္မလွမ္းဖို့ေၿပာလည္း
ေၿပာတုန္းခဏပါ၊တရက္ႏွစ္ရက္ေနရင္ၿပန္လွမ္းၿပန္တာပါဘဲ။
ေၿပာမရတဲ့အဆံုးငါ့ၿခံစည္းရိုးနဲ့၀င္းတံခါးမွာငါ့တိုင္းၿပည္ကေခၚလာတဲ့နတ္ေတြရွိတယ္။
နင္တို့အ၀တ္ေတြသူတို့ေစာင့္တဲ့ေနရာမွာလွမ္းရင္စိတ္ဆိုးၿပီးနင္တို့ကိုဒုကၡေပးလိမ့္မယ္
ဆိုေတာ့ဘာဒုကၡေပးမွာလဲေမးၿပန္ပါတယ္။ကြ်န္မကသူတို့ကနင့္ကိုစိတ္ညစ္ေအာင္
လုပ္မယ္္၊ေနမေကာင္းၿဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္၊နင့္ေယာက်ၤာကားေမာင္းရင္ပိုက္ဆံမရေအာင္
လုပ္မယ္၊ေနာက္ဆံုးနင့္ကိုၿပစ္ၿပီးေနာက္မိန္းမယူသြားေအာင္လုပ္မယ္ဟာဆိုၿပီး
စိတ္ထဲရွိတာေလ်ွာက္ေၿပာေတာ့ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကဟတ္ထိသြားပံုရပါတယ္။
ွတကယ္လားဆိုၿပီးမ်က္လံုးၿပဴးမ်က္ဆံၿပဴးနဲ့အ၀တ္ေတြကမန္းကတန္းရုတ္သြားပါတယ္။
ႏိုင္ငံရပ္ၿခားကေခၚလာတဲ့ဘာမွန္းမသိတဲ့နတ္ကိုအေတာ္ေၾကာက္သြားပံုရပါတယ္။
အဲဒီေန့ကစၿပီးက်ြန္မရဲ့ၿခံစည္းရိုးနဲ့၀င္းတံခါးမွာရွင္းလင္းၿပီးေဒၚခ်ိဳၿပံဳးတို့ၿခံ၀င္းတံခါးမွာ
သူတို့ရဲ့အ၀တ္ေတြလွမ္း ထားတာေတြ့ရပါတယ္။
ဆက္ပါအုန္းမယ္။

ေဆးရံု၊ဆရာ၀န္ႏွင့္မဗိုက္တို့အေၾကာင္း

waiting motherအိမ္ေလးေတြမွာေမြးဖြားဖို့လာေစာင့္ၾကတဲ့မိခင္ေလာင္းေတြဟာ
အေဖၚမပါတေယာက္ထဲလာၾကရသူေတြပါ။
သူတို့ရဲ့အိမ္သားေတြ၊မိသားစုေတြကသြားလာေရးခက္ခဲၿပီးခရီးေ၀းတာကတေၾကာင္း၊
ခရီးစရိတ္မတတ္ႏိုင္တာကတေၾကာင္းမို့တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေနလို့တခါလာမေတြ့ႏိုင္
ၾကပါ။အိမ္မွာစုေနၾကတဲ့ဗိုက္ဗိုက္အခ်ငး္ခ်င္းကူညီေစာင့္ေရွာက္ရင္းေနၾကရတာပါ။
ေမြးဖြားၿပီးေဆးရံုကဆင္းမွအိမ္ကလူေတြလာေခၚ၊ခေလးပိုက္ၿပီးၿပန္ၾကရပါတယ္။

waiting motherအိမ္ေလးေတြဟာေဆးရံု၀င္းထဲမွာသားဖြားေဆာင္အနီးမွာ
ေဆာက္ထားတာမို့ရိုးရိုးေမြးမဲ့လူနာဗိုက္နာလာရင္ေမြးလူနာေဆာင္သြားေမြးလိုက္သလို
ခဲြရမဲ့လူနာကလည္းအခ်ိန္တန္ရင္တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ဆရာမေတြကခဲြစိတ္ေမြးေပးလိုက္
ၾကတာပါဘဲ။
ဗိုက္ဗိုက္အားလံုးကိုေဆးရံုကဆရာ၀န္ဆရာမေတြကၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္
ေပးၾကပါတယ္။
အစိုးရေဆးရံုကဆရာ၀န္ေတြရတဲ့လခဟာအမ်ားၾကီးမဟုတ္ေပမဲ့သူ့့မိသားစု
စား၀တ္ေနေရးအတြက္လံုေလာက္ေအာင္ေပးထားတာမို့အၿပင္မွာေဆးခန္းမထိုင္ၾကပါဘူး၊
သူတို့ကိုဘယ္လူနာကမွသီးသန့္အပ္ထားတာတို့၊ကန္ေတာ့ထားတာတို့မရွိတာမို့
သူတို့အတြက္လူနာအားလံုးဟာအတူတူပါဘဲ။
ဘယ္သူ့ကိုမွပိုဂရုစိုက္တာမ်က္ႏွာသာေပးတာမရွိပါ။
ဗိုက္ဗိုက္တို့ဖက္ကလည္းပညာမတတ္၊ရိုးသားၿပီးေတာကလာၾကသူမို့အထူးကုတို့၊ရိုးရိုး
ဆရာ၀န္တို့ဆိုတာေတြနားမလည္ၾကပါ။သူတို့အတြက္ဆရာ၀န္ဆိုတာအတူတူခ်ည္းပါ၊

တၿခားေရာဂါေၾကာင့္ေဆးရံုတက္တဲ့လူနာေတြေရာwaiting motherမွာေနတဲ့မဗိုက္ေတြ
ေရာသူတို့ေနတဲ့ရက္ေတြအတြက္တစ္ေန့ကိုသူတို့ေငြနဲ့၁၅မာလိုတီ(၂ေဒၚလာ၀န္းက်င္)
ေပးရပါတယ္။ဒီေငြဟာေနစရိတ္အၿပင္တစ္ေန့၃နပ္စားစရိတ္လည္းပါပါတယ္။
သူတို့စားရတာေတြကေတာ့
မနက္စာကိုပါမုန၊့္ၾကက္ဥၿပဳတ္တလံုး၊ဆန္ၿပဳတ္၊လဘက္ရည္(သို့မဟုတ္)ေကာ္ဖီနဲ့အသီး
တမ်ိဳးမ်ိဳးပါ။
ေန့လည္နဲ့ညစာကေတာ့ပါပါးလို့ေခၚတဲ့ေၿပာင္းဖူးမဳွန့္ကိုၾကိဳထားတာ(ထမင္းအစားစားတဲ့
သူတို့ရဲ့အစာ)၊အသား(သို့မဟုတ္)ငါး၊အသီးအရြက္ေၾကာ္၊ပဲတမ်ိဳးမ်ိဳး၊ခရမ္းခ်ဥ္သီးဟင္းနဲ့
အသီးတမ်ိဳးမ်ိဳးပါ။
လူနာေတြအတြက္ေဆးရံုမီးဖိုေဆာင္ကက်က်နနခ်က္ေကြ်းပါတယ္။
ေကာင္းတာတခုကလူုနာေကြ်းမဲ့အစာကိုေလ့်ွာ၀ယ္ၿပီးအိတ္ထဲထည့္တာတို့၊၀ယ္ထားတဲ့သားငါးေတြအိမ္သယ္ၿပီးလူနာကိုနည္းနည္းဘဲေကြ်းတာတို့၊လူနာအတြက္
ခ်က္ထားတာကိုမီးဖိုေဆာင္နဲ့ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြကယူစားတာတို့မရွိတာပါဘဲ။
၀န္ထမ္းအမ်ားစုဟာရိုးသားၾကပါတယ္။
လူနာေပးတဲ့ေငြကိုအစိုးရကထပ္ေဆာင္းေပးၿပီးလူနာေတြလံုလံုေလာက္ေလာက္
ၿပည့္ၿပည့္၀၀စားရတာေတာ့ပီတိၿဖစ္စရာပါဘဲ၊

၁၅မာလိုတီေနစားရိတ္စားစရိတ္အၿပင္ရိုးရိုေမြးလူနာက၃၀၊ခဲြေမြးတဲ့လူနာက
၁၅၀မာလိုတီေမြးဖြားေပးတဲ့၀န္ေဆာင္စရိတ္ေဆးရံုကိုေပးရပါတယ္။ဒီေငြဟာဆရာ၀န္ဆရာမၾကည့္ရွဳေမြးဖြား
ခ၊ေမြးဖြားစဥ္သံုးတဲ့ေဆး၊ခဲြခန္းခ၊ခဲြခနး္သံုးေဆးပစၥည္းခေတြအၿပင္
ေဆးရံုဆင္းရင္အိမ္မွာေသာက္ဖို့အနာသက္သာေဆး၊အနာက်က္ေဆးတပတ္စာပါ ပါပါတယ္။
လူနာေတြဟာဂြမ္း၊ပတ္တီး၊အပ္၀ယ္ရတာတို့ေဆးေၿပး၀ယ္ရတာစတဲ့ဒုကၡေတြမရိွပါ၊
ေဆးရံုအဆင္းေပးကမ္းရတာ၊အလွဴေငြထည့္ရတာေတြလည္းမရွိပါ။

ဒီနိုင္ငံဟာဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံၿဖစ္တာေၾကာင့္ႏိုင္ငံတကာအလွဴေငြနဲ့ရပ္တည္ေနရတာပါ၊
ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာၿဖစ္ေလ့ရွိတဲ့အတိုင္းအလွဴေငြေတြရဲ့တခ်ိဳ့တ၀က္သာၿပည္သူလူထု
ဆီကိုေရာက္တာပါ။သူတို့ဆီကက်န္းမာေရးစရိတ္စကဟာသက္သာတယ္ဆိုေပမဲ့့
ၿပည္သူအမ်ားစုဟာအလြန္ဆင္းရဲၿပီးအလုပ္လက္မဲ့ကမ်ား၊single motherကမ်ားတာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေဆးကုသမွဳစားရိတ္ေတာင္မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးပါ။
စနစ္ထက္လူေတြရဲ့ရိုးသားမွဳကပိုအေရးၾကီးတယ္လို့ထင္မိပါတယ္။
စနစ္ေကာင္းရံုသာမကအထက္မွေအာက္၀န္ထမ္းအဆင့္ဆင့္အက်င့္ပ်က္ခ်စားမွဳ
ကင္းမွသာၿပည္သူလူထုအားလံုးလက္လွမ္းမွီၿပီးဆင္းရဲတဲ့လူေတြအတြက္လည္း
အဆမတန္၀န္ထုတ္၀န္ပိုးမၿဖစ္တဲ့က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳကိုၿပည္သူၿပည္သား
အားလံုးရၾကမွာပါ။

Waiting Mothers ( 2 )

ၿမိဳ့မွာကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ေတြဟာဗိုက္နာၿပီးေမြးခါနီးမွေဆးရံုကိုလာၾကတာမို့
မီးဖြားေဆာင္ကလဲြလို့မေမြးခင္မိခင္ေလာင္းေတြေနဖို့သီးၿခားအေဆာင္မရိွပါ။
နယ္ကေဆးရံုတိုင္းမွာေ၀းလံၿပီးသြားလာေရးခက္ခဲတဲ့ေတာင္ေပၚေဒသကမိခင္ေလာင္း
ေတြမေမြးခင္ေနဖို့Waiting Mothersလို့ေခၚတဲ့သူတို့ရိုးရာအိမ္ေလးေတြေဆးရံု၀င္းထဲ
မွာေဆာက္ထားေပးပါတယ္။
ရြာကက်န္းမာေရးဆရာမေတြလႊဲတဲ့ေသြးတိုး၊ဆီးခ်ိဳရွိတဲ့မိခင္ေလာင္းေတြ၊ကေလးအေန
အထားမမွန္တဲ့မိခင္ေတြ၊အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ဗိုက္ခဲြေမြးရမဲ့မိခင္ေတြသာမက
ကိုယ့္ဆႏၵအရေဆးရံုမွာေမြးခ်င္တဲ့မိခင္ေတြအားလံုးwaitingmothersလို့ေခၚတဲ့
အိမ္ေလးေတြမွာ၄၊၅ေယာက္အိမ္တစ္လံုးစုေနၾကရတာပါ။
သူတို့အမ်ားစုဟာပညာမတတ္၊ဘာမွလည္းနားမလည္ၾကပါ။ဆင္းရဲၿပီးအလြန္ရိုးသားၾက
ပါတယ္။
အခ်ိဳ့ဆိုကိုယ္၀န္ဘယ္တံုးကရွိတယ္၊အခုကိုယ္၀န္ဘယ္ႏွစ္လရွိၿပီဆိုတာေတာင္မသိၾကပါ။
ဆရာ၀န္ဆရာမေတြစမ္းသပ္ခ်က္အရခန့္မွန္းေခ်ေမြးဖို့တလေလာက္အလိုကေန
ေန့ေစ့လေစ့အထိလာေရာက္ေနထိုင္ၿပီးေမြးဖို့ေစာင့္ၾကရတာပါ။

မိုးမရြာတဲ့ညေနခင္းေတြမွာကြ်န္မလမ္းေလ်ွာက္ထြက္ပါတယ္။
လမ္းေလ်ွာက္ထြက္တိုင္း ေဆးရံု၀င္းထဲကကစားကြင္းမွာေၿပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့
မဗိုက္တို့နဲ့အၿမဲဆံုပါတယ္။
က်ြန္မတို့ႏိုင္ငံကဗိုက္ဗိုက္ေတြကေတာ့အသြားအလာေႏွး၊အထိုင္အထေလးနဲ့၊
ေမြးခါနီးေလဗိုက္ကေလးတမမရွိေလပါ။ဇိုးကနဲဇတ္ကနဲထိုင္ရင္ထရင္၊လမ္းသြက္သြက္
ေလ်ွာက္ရင္လူၾကီးမိဘေတြကေၿဖးေၿဖးေၿဖးေၿဖးဆိုၿပီးတဟဲ့ဟဲ့နဲ့ေအာ္ၾကပါတယ္။
ဒီကမဂ်မ္းေတာဗိုက္ဗိုက္တို့ကေတာ့ာေနတို္င္းေဘာ္လံုးကစားၾက၊ၾကိဳးခုန္ၾက၊
အေၿပးၿပိဳင္ၾက၊စိမ္ေၿပးတမ္းကစားၾကနဲ့ပါ။အေမေတြဒီေလာက္ခုန္ေပါက္ကစားေနတာ
ေတြ့ရေတာ့အမည္းေတြဒါေၾကာင့္မ်ားအားကစားေတာ္ေလသလားလို့ေတြးမိပါတယ္။
ေန့ေစ့လေစ့ဗိုက္ၾကီးတကားကားနဲ့ေၿပးလႊားေဆာ့ကစားေနတာၾကည့့့္ၿပီးကေလးထြက္က်ရင္ဒုကၡလို့စိုးရိမ္ၿပီး
ရင္တမမၿဖစ္ေနတဲ့က်ြန္မကိုသူတို့ကၿပန္ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။
ေၿပးလႊားကစားလို့ပ်က္က်တာတခါမွမရွိပါဘူး။ဒီလိုေၿပးလႊားခုန္ေပါက္ကစားတာေမြးဖြား
ရပိုလြယ္ကူေစပါတယ္တဲ့ေလ။
သူတို့ေဒသ။သူတို့အယူအဆ၊သူတို့ဗိုက္နဲ့ကေတာ့ဟုတ္ေနတာပါပဲ။

ဗိုက္ဗိုက္တို့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာခုန္ေပါက္ေၿပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ပံုေလးေတြ
waiting Mother ( 1 )မွာတင္ထားပါတယ္။

Waiting Mothers ( 1 )

                                     waiting Mothers အိမ္ေရွ့မွမိခင္ေလာင္းမ်ား

                                        ေဆာ့တဲ့သူကေဆာ့၊ေမာတဲ့သူကထိုင္

                                            ေဘာလံုးၿပစ္ဖို့ဟန္ေတြၿပင္

                                                      အေၿပးၿပိဳင္ၾကမယ္

                                             ၾကိဳးခုန္ေနတဲ့ဗိုက္ဗိုက္မ်ား

                                              ေၿဖးေၿဖးခုန္ပါအမေရ

                                                       အားရပါးရခုန္

     

                                               

                                                   ဒန္းစီးေနတဲ့မဗိုက္ဲဲဲ

                                              သတိထား..လိမ့္က်မယ္

                                            ေလ်ွာလည္းစီးၾကပါတယ္

ၿမိဳ့နဲ့နယ္

ဒီကလူေတြကေရႊၿပည္ၾကီးကလူေတြလိုဘဲနယ္ေၿပာင္းရမွာအန္မတန္ေၾကာက္
ၾကပါတယ္။
အမည္းေတြကေတာ့အေပ်ာ္အပါးအလြန္မက္ၾကတာမို့ပဲြလမ္းသဘင္ေပါတဲ့
ၿမိဳ့မွာသာေနခ်င္ၾကတာပါ။ႏိုင္ငံၿခားသားေတြကေတာ့ဗီဇာသက္တမ္းတိုးတာ၊
ကားလိုင္စင္၀င္တာကအစဘဏ္ေငြလြဲတာအဆံုး၊ရံုးကိစၥေတြအားလံုးဟာၿမိဳ့မွာ
သာလုပ္ႏိုင္တာမို့အလွမ္းေ၀းတဲ့နယ္ကိုမေၿပာင္းခ်င္တာပါ။ေနာက္ၿပီးေက်ာင္းေနတဲ့
အရြယ္ကေလးရွိတဲ့သူေတြကလည္းInternational Schoolကၿမိဳ့ေတာ္မွာဘဲရွိတာပါ။
localေက်ာင္းေတြဟာေစ်းသက္သာေပမဲ့အမည္းလိုသင္တာမ်ားၿပီးလံုၿခံဳေရးကအစ
အဆင္မေၿပတာေၾကာင့္ႏိုင္ငံၿခားသားကေလးေတြအားလံုးေစ်းၾကီးတဲ့International
Schoolမွာဘဲထားၾကတာပါ။ကေလးေတြပညာေရးအတြက္နယ္မေၿပာင္းခ်င္ၾကပါဘူး။
က်ြန္မအတြက္ကေတာ့ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ကေလးလည္းမရွိ၊ပြဲလမ္းသဘင္လည္း
သြားတာမဟုတ္ေတာ့ရံုးကိစၥေတြလုပ္ဖို့အလွမ္းေ၀းတာကလဲြလို့ၿမိဳ့မွာေနေနေတာ
မွာေနေနသိပ္မထူးပါ။
အလုပ္ရွဳပ္တဲ့ၿမိဳမွာေနရတာထက္နယ္မွာေနရတာခပ္ေကာင္းေကာင္းထင္မိပါတယ္။

ၿမိဳ့မွာက်ြန္မေနတာအခန္း၄၀ေက်ာ္ပါတဲ့၄ထပ္တိုက္ခန္းမို့မနက္၆နာရီေလာက္ကစၿပီး
ေက်ာင္းသြား၊အလုပ္သြားဖို့ၿပင္ၾက၊ေအာ္ၾကေခၚၾက၊ခ်က္ၾကၿပဳတ္ၾက၊ကားေတြ၀င္ၾက
ထြက္ၾကနဲ့ဆူညံေနတာပါ။အထပ္တိုင္းမွာ၀ရံတာေတြကတဆက္ထဲမို့ေလွကား
အတက္အဆင္းကိုယ့္အိမ္ေရွ့ကၿဖတ္ေတာ့ေၿခသံေတြစကားသံေတြနဲ့မနက္တိုင္းႏိုးလာရတာပါ။
တရုတ္ေတြဟာအလြန္အသံက်ယ္ပါတယ္။ သူတို့တခါတရံစကားေၿပာတာ
က်ယ္လြန္းလို့ရန္ၿဖစ္ေနသလားလို့အလန့္တၾကားထၾကည့္ေတာ့မွရန္ၿဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ
စကားေၿပာေနတာေတြ့ရပါတယ္။
ညေန၄နာရီေလာက္ကစၿပီး၁၁နာရီ၊၁၂နာရီေလာက္အထိအလုပ္ကၿပန္လာတအိမ္နဲ့
တအိမ္၀င္ၾက၊ထြက္ၾက၊၀ရံတာမွာစကားေတြေၿပာၾက၊ကေလးေတြေဆာ့ၾက၊ေအာ္ၾက
ဟစ္ၾက၊ကားေတြ၀င္ၾကထြက္ၾကနဲ့မ်က္စိရွဳတ္၊နားရွဳတ္နဲ့ပါ။
တခါတခါအေပၚထပ္နဲ့ေအာက္ထပ္ကုလားမ၂ေယာက္ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္
ရန္ၿဖစ္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ဒီဆူညံသံေတြတင္မကပါ။
က်ြန္မေနတဲ့တိုက္ခန္းနားမွာေဘာ္လံုးကြင္းအၾကီးၾကီးရွိပါတယ္။
တလမွာ၂ၾကိမ္၊၃ၾကိမ္ေလာက္စေနတနဂၤေႏြေန့ေတြမွာသူတို့ရိုးရာပဲြေတြ၊
အလွကုန္၊ဖံုးစတဲ့ကုပၼဏီေတြကလုပ္တဲ့ပရုိမိုးရွင္းပဲြေတြ၊စေတ့ရွဳိးေတြ၊အလွဴေငြရွာတဲ့
ပဲြေတြက်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။
သူတို့ဓေလ့အရစင္ေတြေဆာက္ရြက္ဖ်င္တဲေတြထိုးၿပီးေဆာင္းေဗါက္ၾကီးေတြနဲ့
သီခ်င္းေတြမနက္၂နာရီ၊၃နာရီထိအသံကုန္ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။
တဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းနဲ့အိမ္လို့မရ၊ရင္ေတြတုန္ေခါင္းေတြကိုက္ရတာခဏခဏပါ။
ၿမိဳ့ၿပရဲ့အရသာေတြပါ။

နယ္ကိုေရာက္ပါၿပီ။
က်ြန္မရတဲ့အိမ္ဟာၿခံ၀င္းအသင့္အတင့္ရွိတဲ့လံုးခ်င္းအိမ္ေလးပါ။
ေဘးမွာလံုးခ်င္းတအိမ္နဲ့၂ခန္းတဲြတအိမ္ရွိပါတယ္။
အိမ္ေရွ့မွာေတာ့၄ခန္းတဲြ၃အိမ္ရွိပါတယ္။အားလံုးက၀န္ထမ္းအိမ္ရာေတြပါ။
ေဘးအိမ္ေတြမွာကေလးမရွိပါဘူး၊ေရွ့၄ခန္းတဲြအခန္းေတြမွာေတာ့ကေလးေတြရွိပါတယ္။
ကေလးသဘာ၀ေဆာ့တာေအာ္ဟစ္တာရွိေပမဲ့နားမခံသာေအာင္ေသာင္းၾကမ္း
တာေတာ့မရွိပါ။
မနက္ေစာေစာေဘးအိမ္ကေမြးထားတဲ့ၾကက္ဖၾကီးရဲ့ေအာက္အီးအီးအြတ္ေအာ္သံကလြဲ
လို့ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာပါ။ကားသံလူသံမၾကားရလို့မနက္
၇နာရီေက်ာ္မွႏိုးၿပီးကမန္းကတန္းအလုပ္သြားဖို့ၿပင္ရတာမၾကာခဏပါ။
ညေနဖက္ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္တာနဲ့ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္၀င္အသံေတြတိတ္ဆိတ္၊လမ္းမေပၚမွာ
လူေရာကားေရာမရွိေတာ့။
အနီးအနားပြဲလမ္းသဘင္က်င္းပဖို့ဘာေဘာ္လံုးကြင္းမွမရွိ၊နားေအးပါးေအးရွိလွပါတယ္။

တခုပဲရွိပါတယ္။ဒီၿမိဳ့မွာၿမန္မာတစ္ေယာက္မွမရွိတာမို့ၿမိဳ့မွာတံုးကလိုတပတ္တခါ
တအိမ္အိမ္မွာစုၾက၊ခ်က္ၿပဳတ္စားၾက၊စကားေၿပာၾကတာေတြ၊အစားေကာင္းေလးမ်ား
ခ်က္ရင္ၿမိဳမက်ဘဲတအိမ္နဲ့တအိမ္အၿပန္အလွန္ပို့ၾကစတဲ့အခြင့္အေရးေတြေတာ့
ဆံုးရွဳံးရပါတယ္။
၊ေနမေကာင္းထိုင္မသာရွိရင္အေၿပးအလႊားေရာက္လာသတင္းေမးၾက
ဆန္ၿပဳတ္ေလး၊ေခါက္ဆြဲၿပဳတ္ေလးကအစပို့ေပးၾကတဲ့ၿမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားရဲ့
ေႏြးေထြးၾကင္နာမွဳေတြကိုေတာ့အေ၀းကေနတမ္းတေနမိပါေတာ့တယ္။