ဖုန္းေလးဆက္တာဘယ္သူလဲ

စေနအလုပ္ပိတ္ရက္ကလဲၿဖစ္၊ေဆာင္းတြင္းကလဲေအးမို့ခ်မ္းခ်မ္းနဲ့ေစာင္ၿခံဳထဲမွာဇိမ္နဲ့
ေကြးၿပီးေနၿမင့္မွအိပ္ယာထမယ္လို့အားခဲထားေပမဲ့မိုးေတာင္မလင္းေသးဖုန္းၿမည္သံ
ေၾကာင့္လန့္ႏိုးလာပါတယ္။
နာရီၾကည့္ေတာ့မနက္၅နာရီ..ဘုရားဘုရားရန္ကုန္ကမိဘေဆြမ်ိဳးေတြဘာမ်ားၿဖစ္လို့ပါလိမ့္။
စိတ္ပူၿပီးကတုန္ကရီနဲ့ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့တဘက္ႏိုင္ငံကနံပတ္ပါ။အမ်ိဳးသမီးအသံနဲ့
စီဆိုသိုလိုေၿပာပါတယ္။က်ြန္မကသူတို့လူမဲစီဆိုသိုဘာသာစကားကိုထမင္းစား
ေရေသာက္သာတတ္တာမို့ဘာေတြေၿပာေနမွန္းမသိပါ။
က်ြန္မကအဂၤလိပ္လိုေမးသူကစီဆိုသိုလိုေၿပာနဲ့လံုးၿခာပတ္ၿခာလည္ရင္းေနာက္ဆံုး
ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
တနဂၤေႏြမနက္၅နာရီခဲြေလာက္မွာအဲဒီအမ်ိဳးသမီးအသံနဲ့ထပ္ဆက္ၿပန္ပါတယ္။
ဒီတခါေတာ့ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေၿပာမေနေတာ့ဘဲဖုန္းမွားေနေၾကာင္းေၿပာၿပီး
ခ်လိုက္ပါတယ္။
တပတ္လံုးဖုန္းမလာေတာ့လို့ဖုန္းမွားတဲံ့ကိစၥၿပီးၿပီထင္ေပမဲ့မၿပီးၿပန္ပါဘူး။
ေနာက္စေနေန့မနက္၅နာရီခဲြေလာက္ဖုန္းေခၚၿပန္ပါတယ္။
က်ြန္မအသံၾကားရင္အမဲလိုေၿပာၿပန္ပါတယ္။မွားေနပါတယ္ေၿပာလဲဖုန္းခ်သြားၿပီး
နာရီ၀က္တခါတမနက္လံုးေခၚေနတာမို့ေကာင္းေကာင္းလည္းမအိပ္ရလို့ေဒါသထြက္မိပါတယ္။
၅ခါေၿမာက္ေခၚတဲ့အခါမွာေတာ့ဖုန္းမွားေၾကာင္းစိတ္တိုတိုနဲံ့ေအာ္ၿပီးခ်လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေန့သူထပ္မဆက္ေတာ့ငါေအာ္လိုက္လို့ေၾကာက္ၿပီးမဆက္ေတာ့ဘူးလို့ထင္ခဲံ့မိေပမဲ့
တနဂၤေႏြမနက္၆နာရီေလာက္ဖုန္းသံၾကားေတာ့မွလက္မေလ်ွာ့ေသးဘူးလို့
သိရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့က်ြန္မအသံၾကားတာနဲ့ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။
အင္း..ဖုန္းမွားေနပါတယ္ဆိုလည္းမရ၊အလုပ္ကိစၥေတြကရွိေနလို့ဖုန္းပိတ္ထားလည္း
မရ။
သူပိုက္ဆံကုန္ရင္ရပ္သြားမွာဘဲဆိုၿပီး၃၊၄နာရီၿခားတစ္ခါလာေနတဲ့သူ့ဖုန္းကို
ဘာမွေၿပာမေနေတာ့ဘဲကိုင္လိုက္ၿပန္ခ်လိုက္လုပ္ရင္းည၁၀နာရီမွရပ္သြားပါေတာ့တယ္။
ရံုးဖြင့္ရက္မအားတဲ့ၾကားကဖုန္းရံုးကိုဒီနံပတ္ကိုပိတ္ေပးဖို့သြားေၿပာရပါအုန္းမယ္။
ဒီအမ်ိဳးသမီးဘာေၾကာင့္က်ြန္မနဲ့လဲမသိဘဲက်ားကုတ္က်ားခဲဆက္ေနလဲ
နားမလည္ႏိုင္ပါ။
ဖုန္းသူရဲဆိုရေအာင္ကလဲဘာသာစကားလည္းနားမလည္၊သူ့ၾကည့္ရတာလည္း
အေပ်ာ္အပ်က္ေနာက္ေၿပာင္ေနပံုမရ။ကိစၥတခုခုရွိလို့ဆက္ေနပံုရပါတယ္။
တနလၤာမနက္အလုပ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၃ခါေၿမာက္ဆက္ၿပီးပါၿပီ။
အၾကံတစ္ခုရတာေၾကာင့္အလုပ္အတူလုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုအက်ိုဳးအေၾကာင္းေၿပာၿပၿပီး
အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။
၄ခါေၿမာက္ဖုန္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့နေဘးမွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုဖုန္းေပးလိုက္ပါတယ္။
သူတို့ခ်င္းသူတို့ဘာသာစကားနဲ့အခ်ီအခ်၁၀မိနစ္ေလာက္ေၿပာၾကပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကေၿပာပါတယ္။
ဒီအမ်ိုဳးသမီးဟာခေလး၃ေယာက္နဲ့မုဆိုးမၿဖစ္ၿပီးေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလည္းမရွိပါ။
ခေလး၃ေယာက္ကိုအသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီမွာအပ္ၿပီးတဘက္ႏိုင္ငံကိုအလုပ္သြား
လုပ္ေနတာပါ။သူ့အသိေပးတဲ့ဆက္သြယ္ရမဲ့ဖုန္းနံပတ္ဟာက်ြန္မဖုန္းနံပတ္
ၿဖစ္ေနပါတယ္။
တဘက္ႏိုင္ငံကိုထြက္လာၿပီး၁ပတ္ေနေတာ့ခေလးေတြကိုဆက္သြယ္ဖို့အမ်ိဳးမ်ိုဳးၾကိဳးစား
ေပမဲ့မရပါ။ဘယ္ရပါ့မလည္းေလ၊က်ြန္မဆီဘဲဖုန္းက၀င္ေနတာကိုး။
သူ့စိတ္ထဲမွာက်ြန္မေၿပာတာလည္းနားမလည္၊သူ့ကိုခေလးေတြနဲ့ဖုန္းေပးမေၿပာခ်င္လို့
တၿခားတေယာက္ကိုဖုန္းေပးၿပီးေၿပာခိုင္းတယ္ထင္ေနတာပါ။ဖုန္းနံပတ္အမွားၾကီး
ေပးတယ္လို့သူမစဥ္းစားမိဘူးတဲ့ေလ။
သူငယ္ခ်င္းကသူတို့လူမ်ိဳးေတြဟာထင္မိထင္ရာကိုစဲြၿပီးၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတာေတြကို
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းမေတြးတတ္ေၾကာင္း၊တခါတရံအလြန္ရိုးအၿပီးဒံုးေ၀းေၾကာင္းေၿပာၿပပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကအေၾကာင္းစံုရွင္းၿပၿပီးဖုန္းမွားေနလို့ေနာက္ထပ္ဆက္ၿပီးက်ြန္မကို
မေႏွာက္ရွက္ဖို့ေၿပာေတာ့မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ခေလးေတြကိုစိတ္ပူၿပီးဘာမွမဆိုင္တဲ့သူ
တေယာက္ကိုေႏွာက္ရွက္မိလို့သူငယ္ခ်င္းမွတဆင့္ေတာင္းပန္ၿပီးေနာက္လည္း
မေႏွာက္ရွက္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးက်ြန္မဆီကိုသူ့ထံမွဖုန္းမလာေတာ့ပါ။
သူ့အသိဆိုသူဟာဖုန္းနံပတ္ကိုရုိးသားစြာမွားေပးတာလား၊တမင္တလဲြေပးတာလား
မသိပါ။
သူ့ခေလးေတြကိုတကယ္ဘဲဂရုတစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ထားလား၊တၿခားမွာေရာင္းစား
လိုက္လား၊သူ့အေမနဲ့ခေလးေတြေရာၿပန္ေတြ့ၾကလားက်ြန္မမသိပါ။
သူတို့မိသားစုအႏၱရယ္ကင္းေဘးရွင္းစြာၿပန္လည္ေတြ့ဆံုႏိုင္ၾကပါေစလို့သာဆုေတာင္း
ေပးမိပါေတာ့တယ္။