ဓာတ္ဆီဆိုင္မွာ

ကားထဲမွာဆီနဲေနလို့ဆီသြားၿဖည့္ပါတယ္။ဒီကဓာတ္ဆီဆိုင္၀န္ထမ္းေတြကလဲေခသူေတြ
မဟုတ္ၾကပါ။နည္းမ်ိဳးစံုနဲ့အၾကံအဖန္လုပ္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆီသြားၿဖည့္တာဆီတိုင္ကီအဖံုးဖြင့္ေပး၁၀၀ဖိုးေၿပာၿပီးခ်က္ခ်င္းကားေပၚက
ဆင္းၿပီးပန့္ကိုၾကည့္ေတာ့၆၀ေရာက္ေနပါၿပီ။
သံုညကမစဘဲအရင္ကားၿဖည့္ၿပီးသြားတဲ့၅၀ကစၿဖည့္တာပါ။ခ်က္ခ်င္း၆၀တန္းေရာက္
သြားတာမၿဖစ္ႏုိင္မွန္းသိလို့ေၿပာေပမဲ့မ်က္ၿမင္သက္ေသမရွိေတာ့ဘယ္လိုမွေၿပာမရဘဲ
ေငြ၅၀အလကားေပးလိုက္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္က်ြန္မလဲဆီတိုင္ကီအဖံုးဖြင့္ကားေပၚကဆင္း၊ဆီပန့္ခလုတ္ဖိၿပီးသံုညကစမစ
ၿပဴးၿပဲၾကည့္ေတာ့ဆီၿဖည့္တဲ့အမဲေကာင္ကမေနသာဘဲခလုတ္ဖိၿပီးသံုညကစပါတယ္။
က်ြန္မကတိုင္ကီအၿပည့္ၿဖည့္ခိုင္းေတာ့ဆီၿဖည့္ရင္းသူတရုတ္စာအလြန္ၾကိဳက္ေၾကာင္း၊
သူ့ကိုေန့လည္စာေကြ်းပါလို့ေၿပာပါတယ္။
က်ြန္မလဲတရုတ္မဟုတ္ဘူးေၿပာေတာ့ထံုးစံအတိုင္းဘာလူမ်ိဳးလဲဆိုၿပီးရွာရွည္ၿပန္ပါတယ္။
ၿမန္မာလို့ေၿပာလဲသိပံုမရပါဘူး၊က်ြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္တိုေနပါၿပီ။
၁၉၆ မာလိုတီေရာက္ေတာ့ရပ္လိုက္ပါတယ္။တစ္ခါကားမွန္ေဆးရင္းၿမန္မာအစားအစာ
ကိုသူၿမည္းစမ္းၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္း။ေန့လည္စာစားဖို့သူ့ကိုလာေခၚပါေၿပာၿပန္ပါတယ္။
က်ြန္မလဲစိတ္ထဲကပိတ္တီးခ်င္ေနေပမဲ့ဆိုင္မွာလည္းအမဲေတြခ်ည္းပဲမို့ေအးေအးဆိုၿပီး
ၿမန္ၿမန္စကားၿဖတ္ရပါတယ္။၂၀၀တန္ေပးတာၿပန္မအမ္းခ်င္လို့စကားေရာေဖါေရာ
လုပ္ေနတာက်ြန္မရိပ္မိပါတယ္။
က်ြန္မလဲၿမန္ၿမန္သြားခ်င္ေနလို့ၿပန္အမ္းေငြ၄မာလိုတီကိုမယူေတာ့ဘဲထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
သူတို့ေငြ၄မာလိုတီဟာေဒၚလာ၀က္သာတန္လို့တန္ဖိုးမရိွလွေပမဲ့ကိုယ္ကၾကည္
ၾကည္ၿဖဴၿဖဴေပးခဲ့တာမဟုတ္ဘဲမလိမ့္တပတ္လုပ္ယူတယ္ခံစားရလို့ခံၿပင္းမိပါတယ္။
ႏိုင္ငံၿခားသားမိန္းခေလးတစ္ေယာက္ထဲမို့အႏိုင္က်င့္တယ္ထင္လို့စိတ္ထဲမွာ
ခိုးလိုးခုလုလဲၿဖစ္မိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့...ကိုယ္မလိုတဲ့ၿပကၡဒိန္ကိုေစ်းမတန္တဆနဲ့၀ယ္ခိုင္းတာတို့၊သဒၵါမေပါက္တဲ့
ဘာရံပံုေငြ၊ညာရံပံုေငြေတြထည့္ခိုင္းတာနဲ့စာရင္အမ်ားၾကီးေတာ္ပါေသးတယ္ဆိုၿပီး
စိတ္ေၿဖလိုက္ရပါတယ္။