Tuesday, September 22, 2009

အသြားမေတာ္တစ္လွမ္း

ဒီနုိင္ငံမွာက်ြန္မတို့နိုင္ငံမွာလိုအခ်ိန္မေရြးေနရာမေရြးသြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုသြားလို့မရမွန္း
ေရာက္ခါစကက်ြန္မမသိခဲ့ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္လဲေရာက္လို့မွ၃လမၿပည့္ခင္စိုစိနဲ့ေတြ ့ခဲ့
ရတာပါ။
ၿမိဳ့ထဲအ၀ိုင္းကလြန္ရင္အမဲေစ်း၊အမဲရပ္ကြက္ေတြရိွပါတယ္။လူအလြန္စည္ေပမဲ့
အမဲေတြသာမ်ားတာမို့ကြ်န္မတို့လံုး၀မသြားသင့္တဲ့ေနရာပါ။အမဲေတာထဲမွာလုခံရရင္
၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကရံုကလြဲၿပီးဘယ္သူမွလာကူမွာမဟုတ္ပါ။က်ြန္မတို့ကိုကူညီရင္သူတို့ကို
ရန္ရွာၿပီးွအႏၱရယ္ၿပဳတတ္လို့ကူညီခ်င္ေပမဲ့မကူရဲဘူးလို့အမဲမိတ္ေဆြတဦးကေၿပာဘူး
ပါတယ္။
တနဂၤေႏြညေနနဲ့အစိုးရရုံးပိတ္ရက္ေတြကေတာ့အၿပင္မထြက္သင့္တဲ့ေန့ေတြပါ။
လမ္းမေပၚလူသြားလူလာနည္းလို့အလုခံရနိုင္ပါတယ္။
ညေန၆နာရီေက်ာ္ေမွာင္လာရင္အၿပင္ထြက္္လို့မေကာင္းပါ။စိုစိကတမ်ိဳး
အမူးသမားကတမ်ိဳးမို့က်ြန္မတို့ၿမန္မာေတြေမွာင္လာရင္အၿပင္ထြက္ေလ့မရွိပါ။
က်ြန္မေနတဲ့တိုက္ခန္းကေနၿမိဳ့ထဲကshopping centreကိုသြားတဲ့အခါၿဖတ္လမ္းေလး
တခုရွိပါတယ္။
အဲဒီိၿဖတ္လမ္းဟာလမ္းၾကားေလးကတဆင့္ပန္းၿခံတခုရဲ့ေနာက္ဖက္လမ္းကမွလမ္းမၾကီး
ေပၚထြက္တာပါ။ပန္းၿခံေနာက္ကလမ္းဟာပန္းၿခံကြယ္ေနလို့အဲဒီလမ္းကိုၿဖတ္ေလ်ွာက္ရင္
လမ္းမကသဲသဲကဲြကဲြမၿမင္ရပါဘူး။
အဲဒီေန့ကအစိုးရရံုးပိတ္ရက္တရက္ၿဖစ္ၿပီးေန့လည္၁နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။
ေစ်း၀ယ္ၿပီးအၿပန္လမ္းမေပၚကလမ္းၾကားေလးကိုအကူးသူငယ္ခ်င္းဆီကဖံုးလာလို့ဖံုးေၿပာ
ၿပီးဖံုးကိုေဘာင္းဘီအိပ္ထဲထည့္လိုက္စဥ္အသက္၂၀ေလာက္ရွိမဲ့အမဲ၂ေယာက္က်ြန္မနဲ့
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကၿဖတ္ေလ်ွာက္သြားပါတယ္။လမ္းေပၚမွာလူတေယာက္မွမရွိပါ။
က်ြတ္က်ြတ္အိပ္ၾကီး၂လံုးဆဲြရင္းေအးေအးေဆးေဆးဘဲဆက္သြားေနပါတယ္။
အမဲ၂ေယာက္ဟာ၄။၅။၁၀လွမ္းေလာက္လြန္သြားမွၿပန္လွည့္လာပါတယ္။
က်ြန္မဖံုးေၿပာတာ၊အိတ္ထဲထည့္တာသူတို့ၿမင္ပံုရပါတယ္။
တေယာက္ကမလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ေနၿပီးေနာက္တေယာက္ကဓားေကာက္နဲ့က်ြန္မ
လည္ပင္းကိုေထာက္ၿပီးေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖံုးကိုနွွိဳက္ပါတယ္။
က်ြန္မလည္းေၾကာက္အားလန့္အားနဲ့သူ့ဓားကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုပုတ္ခ်၊ေၿခေထာက္နဲ့
လဲပိတ္ကန္၊ပါးစပ္ကလဲသူခိုး..သူခိုး၊ကယ္ၾကပါနဲ့ကေယာင္ကတန္းအဂၤလိပ္လိုေရာ။
ၿမန္မာလိုပါေအာ္ပါတယ္။
ေဘာင္းဘီကက်ပ္ေနေတာ့ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကဖံုးကိုဆဲြထုတ္လို့မရၿဖစ္ေနပါတယ္။
ရုန္းရင္းကန္ရင္းက်ြန္မေၿခေထာက္နဲ့ပိတ္ကန္ထည့္လိုက္တာအမဲေကာင္လည္းလမ္းမေပၚ
ကိုလဲက်သြားပါတယ္။ေၾကာက္ကန္ကန္တယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးကိုေခၚတာထင္ပါရဲ့။
ေအာ္ကလဲေအာ္ၿပန္ကလဲေဆာ္မို့အေၿခအေနမဟန္မွန္းသိၿပီးစိုစိ၂ေကာင္ခပ္သုတ္သုတ္
နဲ့တဖက္လမ္းကိုထြက္သြားပါတယ္။လမ္းေပၚၿပန့္က်ဲေနတဲ့ပစၥည္းေတြကိုကတုန္ကရီနဲ့
ဲက်ြတ္က်ြတ္အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ရင္းေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့က်ြန္မတို့ရုန္းရင္း
ဆန္ခတ္ၿဖစ္ေနတဲ့မနီးမေ၀းပန္းၿခံမ်က္ခင္းေပၚမွာအမဲမၾကီးတစ္ေယာက္ေၿခဆင္း
ထိုင္ရင္းက်ြန္မတို့ကိုၾကည့္ေနတယ္ရွင့္။
က်ြန္မတို့ကိုဗီဒီယိုရုိက္ေနတယ္မ်ားထင္ေနသလားမသိ။အကူအညီေပးမဲ့ပံုေတာ့လံုးလံုးမရွိ။
ေအာ္..အားရွိစရာေနာ္၊
မသြားသင့္တဲ့ေန့၊မသြားသင့္တဲ့အခ်ိန္၊မသြားသင့္တဲ့ေနရာကသြားမိေပတာကိုး။
ကိုယ္ၿဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့ေလ။
ေနာက္လဲဒီလမ္းၾကားေလးဟာနိုင္ငံၿခားသားေတြမၾကာခနအလုခံရတဲ့အႏၱရယ္လမ္းၾကား
ေလးၿဖစ္လာပါတယ္။ရဲစခန္းကိုခဏခဏတိုင္ၾကလြန္းလို့အခုေတာ့ပန္းၿခံထဲမွာ
အိမ္ေဆာက္ၿပီးရဲေတြ၂၄နာရီတာ၀န္ခ်ထားလို့လုယက္တာေတြမရွိေတာ့ပါ။
ဒါေပမဲ့က်ြန္မတို့အားလံုးကေတာ့ဒီေနရာကိုၿဖတ္သန္းသြားလာၿခင္းမၿပဳေတာ့ပါဘူး။

6 comments:

  1. ေနာက္ကိုမသြားနဲ ့ေတာ့ေနာ္ ........မမ..

    ReplyDelete
  2. မိုးစက္ကေတာ့ အျမဲတမ္း တစ္ပဲေနာ္ မန္႔ရင္။ အစ္မက ကရာေတးတတ္တယ္ထင္တယ္။ ကန္ထည့္လိုက္တာ။ အတြင္းအားေတြ ဘာေတြ ထုတ္မသံုးလိုက္ဘူးလား.. ဟီးဟီး.. ခင္လို႔ စတာ.. စိတ္ဆိုးနဲ႔...

    ReplyDelete
  3. အမေလးေနာ္ ..ေၾကာက္ခ်ာၾကီး ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး ...ဂယ္ပဲ...:)

    ReplyDelete
  4. မ႔ေရ..ေနာက္မသြားပါနဲ႔။ သတိထားေနာ့။

    ReplyDelete
  5. ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ သြားအလာသတိထားဗ်ာ
    လြယ္ဖူး
    ကြန္ဖူးေလးဘာေလးက်င္႔ထားဗ်ာ
    လင္းငယ္ဆုိတဲ ့ေကာင္ေလးက သုိင္းေျပာင္ျပန္ကၽြမ္းတယ္သိလား
    း) း)

    ReplyDelete
  6. အရင္က ဒီနီဂရိုးေတြကို အရမ္းသေဘာက်တာ။အဆိုေကာင္းတယ္။အားကစားမွာလဲ ေတာ္တယ္။အရာရာသူတို႔လူမ်ိဳးေတြက အျဖဴေတြကို ယွဥ္ႏိုင္တယ္ဆိုျပီး အခုေတာ့ ဒီဂ်န္းဂယ္ငမဲေတြနဲ႔ အလုပ္အတူတူလုပ္မွ အသံုးမက် စိတ္ၾကီးဝင္ေနတဲ့ ငဖ်င္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ အမ်ားစုကိုပါ။အားလံုးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ညီမစာေလး ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ေအာက္က်တဲ့ သူတို႔ကို သတိထားျပီးသြားလာေပါ့။ေဝါင္ေဝါင္သာေရွး ညီမေရ။

    ReplyDelete