Friday, August 7, 2009

ခ်ဥ္ေပါင္ ဒုကၡ

ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္အလြန္ၾကိဳက္တဲ့ကြ်န္မခ်ဥ္ေပါင္ပင္လံုး၀မရွိတဲ့အရပ္မွာေနရတာ
ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။မွ်စ္၇ယ္၊ပုဇြန္ဆိပ္ေလးေရာၿပီးေက်ာ္ထားတဲ့ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္
ဟာကြ်န္မအနွစ္သက္ဆံုးစားစရာတမ်ိုုဳးပါ။
ခ်ဥ္ေပါင္မ်ိဳးေစ့ေတြကိုတကူးတကလူၾကံဳနဲံ့မွာၿပီးအိမ္ေရွ ့၀ရံတာမွာအိုးေတြနဲ့ပ်ိဳးထား
ပါတယ္။အထပ္တိုင္းမွာ၀ရံတာကေတာက္ေလ်ွာက္ပါ။သီးသန့္၀ရံတာမဟုတ္ပါဘုူး။
ကြ်န္မေနတဲ့အထပ္က၁၂ခန္းလံုးလဲ၀ရံတာေတာက္ေလ်ွာက္ပါ။
ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးေတြထြက္လာေတာ့ေပ်ာ္လိုက္ရတာ..သတိရတိုင္းေရခဏခဏ
ေလာင္းလို့အပင္ေတြေရေၿမာမွာေတာင္စိုးရပါ္တယ္။အရြက္ေလးေတြေ၀ေ၀ဆာဆာ
ၿဖစ္လာပါၿပီ။စားဖို့စိုက္ထားတဲ့အပင္ေတြကိုမစားရက္မခူးရက္နွေၿမာေနပါတယ္။
တစ္ေန့မွာေတာ့...
"အမေလး..ဘုရားဘုရား...ကုန္ပါၿပီေတာ္၊အပင္ေလးေတြကိုရက္ရက္စက္စက္
ဘယ္သူမ်ားလုပ္သြားတာပါလိမ့္"
အဖူးေတြအရြက္နုေလးေတြ၀ရံတာမွာၿပန့္က်ဲလို့
"အေပၚထပ္ကကုလားအိမ္ကေမ်ာက္မူးလဲကုလားမေလးလက္ခ်က္ပဲၿဖစ္မွာ..."
အေပၚထပ္ကကုလားအိမ္မွာကေလးေတြ၄၊၅ေယာက္ေလာက္ရွိပါတယ္။ဘုစုခရု
ေတြပါ။အဲဒီထဲက၅နွစ္၆နွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ကေလးမေလးကအဆိုးဆံုးပါ။အလြန္ေဆာ့
အလြန္ဆိုးပါတယ္။
အရင္ကလဲမ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ၿမန္မာအိမ္ကေဂၚဖီပြင့္သနပ္လုပ္မလို့ေဂၚဖီပြင့္နဲမုန္လာဥနီ
ေတြေရေဆးလွီးခ်ြတ္ၿပီးဗန္းနဲ့၀ရံတာမွာေနပူလွမ္းထားတာကိုေဆာ့ၿပီးလႊတ္ၿပစ္လို့အဲဒီ
အိမ္ကအစ္မၾကီးေဒါသထြက္ၿပီးေအာ္ထုက္ဖူးပါတယ္။အခုေတာ့က်ြန္မအလွည့္ေပါ့။
သက္သက္လာေဆာ့ၿပီးဖ်က္ဆီးၿပစ္တာ။ဒီကုလားမေလးလုပ္တာသိေနေပမဲ့လက္
ဆုတ္လက္ကိုင္မမိေတာ့ခက္ေနပါတယ္။အဲဒီမွာက်ြန္မရဲ့ခ်ဥ္ေပါင္ဒုကၡစပါေတာ့တယ္။
အလုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္အိမ္မွာလူမရွိေတာ့အပင္ေတြမ်ားလာလုပ္မလားလို့အလုပ္မွာ
စိတ္ကမေၿဖာင့္၊ထမင္းစားခ်ိန္ၿပန္လာေတာ့လည္းခါတိုင္းလိုထမင္းစားၿပီးအနားမယူ
နိုင္ပဲဧည့္ခန္းမွာငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီးေစာင့္ရပါတယ္။၀ရံတာကေၿခသံတရွပ္ရွပ္ၾကားၿပီး
အိမ္ေရွ့နားမွာရပ္သြားရင္ကမန္းကတန္းေၿပးၿပီးတံခါးဖြင့္ၾကည့္ရပါတယ္။လက္သည္
ကေတာ့မေပၚေသးပါ။တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတဲအထိအပင္ေလးေတြခူးၿပီးဆက္ေခ်ြခံရ
ဆဲပါ။အလုပ္ကညေနေမာေမာနဲၿပန္လာရင္၀ရံတာမွာၿပန့္ၾကဲေနတဲ့အရြက္ေလးေတြၾကည့္
ရင္းနွေၿမာလိုက္၊ေဒါသၿဖစ္လိုက္နဲ့...
တစ္ေန့မွာေတာ့အပင္ေပါက္ကိုနုတ္၊အရြက္နဲ့အဖူးေတြခူးၿပီးေဆာ့ေနတဲ့ကုလားမေလး
ကိုပက္ပင္းမိပါတယ္။က်ြန္မလဲေဒါသၿဖစ္ၿဖစ္နဲ့ေတြ ့တဲ့တုတ္တစ္ေခ်ာင္းဆြဲၿပီးလိုက္တာ
ဖိနပ္ေတာင္မပါပါ။ကုလားမေလးလဲအေပၚထပ္ကိုေၿပးလိုက္တာတန္းေနတာပဲ။သူ့အိမ္ထဲ
၀င္ေၿပးၿပီးတံခါးပိတ္ထားပါတယ္။လက္မတင္ေလးလြတ္သြားလို့ေဒါသၿဖစ္ၿဖစ္န့ဲအိမ္က္ိုၿပန္
လာၿပီးအေမာေၿဖရပါတယ္။ေသြးေအးၿပီးေဒါသေၿပသြားမွစဥ္းစားၿပီးကို့ကိုယ္ကို
ရွက္လာပါတယ္။"ငါ့နွယ္ေနာ္...လူၾကီးၿဖစ္ေနၿပီးမသိနားမလည္တဲ့ကေလးေလးနဲ့ဖက္ၿပီး
ရန္ၿဖစ္ရတယ္လို့၊ဘာမဟုတ္တဲ့ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေလးကိုငါ့အပင္ဆိုတဲ့အတၱနဲ့ေလာဘေတြဖက္၊
ေဒါသေတြထြက္ၿပီးပူေလာင္လိုက္ရတာ...အိပ္ေကာင္းခ်င္းမအိပ္ရ၊စားေကာင္းခ်င္းမစားရ၊
ေနေကာင္းခ်င္းမေနရ။ဘာမွမရိွတာပဲေကာင္းတယ္။ဘာမွမရိွရင္ဘာမွမပူရေတာ့ဘူးေပါ့"
အခုေတာ့ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေၾကာ္စားဖို့လက္ေလ်ွာ့လိုက္ပါၿပီ။
ဒီနွစ္ေႏြရာသီမွာေတာ့ခ်ဥ္ေပါင္ပင္မစိုက္ေတာ့ပါ။ပန္းအိုးေတြလည္းသူမ်ားေပးလိုက္ပါၿပီ။
ကုလားမေလးလည္းေဆာ့စရာမရွိေတာ့အိမ္ေရွ့ကိုမလာေတာ့ပါဘူး။
အခုမွက်ြန္မလည္းအေနွာက္အရွက္ကင္းစြာစိတ္ေအးခ်မ္းသာေနနိုင္သြားပါၿပီ။
့ို့္္္္ီ့္္ို့ု့ို္္

5 comments:

  1. ရွိပူရေသး ကုန္မွေအးေပါ့ေလ ဟီးဟီး

    ReplyDelete
  2. ညီမက ဘယ္အရပ္ကတုန္း။ခ်ည္ေပါင္မရွိဆိုလို႕..။
    ေပးလိုက္ေတာ့ အပူကင္းတာေပါ့ညီမရယ္။ ကုလားမေလးက လာေဆာ့တာထင္ဘူး သူလဲ ခ်ည္ေပါင္ခေရဇီလားမွ မသိတာ။:Pေပ်ာ္ပါေစ။

    ReplyDelete
  3. စိတ္မေကာင္းစရာ
    ဟုတ္ပ အမရယ္ ဖတ္ပီး စိတ္မေကာင္းေတာင္ျဖစ္သြားတယ္
    ဒီမွာလဲ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ရွားတယ္ ရွိေတာ့ ရွိတယ္ ရွားတယ္ေလ
    ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္မ်ားေတြ႕ရင္ အမ်ဳိးေတြ႕သလုိပဲ အရမ္းကုိေပ်ာ္တာေလ :P
    ေနာက္ထပ္ တိတ္တိတ္ေလး ထပ္စုိက္ထားပါလား မမရ ဟိဟိ

    ReplyDelete
  4. အိမ္ထဲမွာ ထပ္စိုက္ထားလိုက္။ မငံုလဲ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေလး ၾကိဳက္တယ္။

    ReplyDelete
  5. ဒီတခါ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေကြ်းမယ္ေနာ္..။
    ဒါေပမယ့္ ဒီကခ်ဥ္ေပါင္ေတြကလည္း
    ေက်ာက္ေခတ္တုန္းက စိုက္ထားတာေတြလားတိပါ၀ူး..
    ရင့္ေထာ္ေနတာ..။
    မွ်စ္ေလးပါထည့္ျပဳတ္ျပီး ေၾကာ္ေပးမယ္ေနာ္ ..:)

    ReplyDelete