သံရံုးမွာ

ကိစၥတစ္ခုရွိလို့အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံသို့သြားရန္ဗီဇာေလွွ်ာက္ပါတယ္။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံသံရုံးဟာက်ြန္မအိမ္နဲ့လမ္းတစ္ခုဘဲၿခားပါတယ္။
မနက္တိုင္းသံရံုးထဲ၀င္ဖို့တန္းစီေနတဲ့လူတန္းရွည္ၾကီးအိမ္ကလွမ္းၿမင္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္သံရံုးဖြင့္ခ်ိန္၈း၃၀မတိုင္ခင္ေစာေစာသြားတန္းစီမွဆိုၿပီး၇း၁၅ထဲကသံရံုးေရွ့
ကိုက်ြန္မေရာက္ေနပါၿပီ။
ဒါေတာင္ေရွ့မွာလူ၃ေယာက္ေရာက္ေနပါၿပီ။
၁နာရီေက်ာ္ေစာင့္ၿပီးသကာလသံရုံး၀င္ေဖါင္ၿဖည့္ၿပီး၀င္ဖို့တန္းစီၿပီးတစ္ဦးစီ၀င္ရပါတယ္။
အထဲေရာက္ၿပီး၁၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့သံရံုး၀န္ထမ္းတစ္ဦးကက်ြန္မပတ္စပို့နဲ့စာရြက္
စာတမ္းေတြစစ္ပါတယ္။တစ္ေခါက္ၿပန္ရမွာစိုးလို့လိုအပ္တာေတြအားလံုးလုပ္လာတာမို့
အထစ္အေငါ့မရွိစစ္ၿပီးသြားပါတယ္။
ၿမန္မာႏိုင္ငံဟာဗီဇာေၾကးေပးရတဲ့ႏိုင္ငံထဲမွာပါတာမို့ပိုက္ဆံသြင္းဖို့ေငြသြင္းေကာင္တာ
ကိုသြားရပါတယ္။
ေငြသြင္းေကာင္တာေရွ့မွာလူေတြအၿပည့္ပါ။ေကာင္တာထဲမွာေတာ့လူတစ္ေယာက္မွ
မေတြ့ပါ။ခဏေနေတာ့လူတစ္ေယာက္စာရြက္ေတြယူၿပီး၀င္လိုက္ထြက္လိုက္
လုပ္ေနပါတယ္။အဲဒီလူကိုသြားေမးေတာ့ေငြလက္ခံတဲ့သူမလာေသးဘူးေၿပာပါတယ္။
မနက္၉နာရီကထဲကေစာင့္လိုက္တာ၁၁း၄၅အထိကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရဲ့အရိပ္အေယာင္
ေတာင္မၿမင္ရေသးပါ။
အၿခား၀န္ထမ္းေတြေမးေတာ့လည္းမသိဘူး၊မေစာင့္ႏိုင္ရင္ေနာက္ေန့လာလို့ေၿပာ
ပါတယ္။
သံရံုး၀န္ထမ္းေတြရဲ့မ်က္ႏွာထားေတြကလည္းတင္းလိုက္ၾကတာ၊သူတို့ကိုယ္သူတို့
ဘာထင္ၿပီးဘ၀င္ၿမင့္ေနလဲမသိ၊က်ြန္မတို့ကိုသူတို့နဲ့တူတယ္တန္တယ္ေတာင္ထင္ပံု
မရပါဘူး။ေန့လည္၁၂နာရီထိုးဖို့၅မိနစ္မွကိုေတာ္ေခ်ာကေပၚလာပါတယ္။
၁၂း၁၅မွက်ြန္မရဲ့ေငြသြင္းၿခင္းကိစၥကၿပီးပါတယ္။အဲ..ေငြဘဲသြင္းၿပီးတာပါ။
ေငြလက္ခံၿဖတ္ပိုင္းကုန္ေနလို့စာရြက္အလြြတ္မွာေငြရရွိေၾကာင္းကိုက္ေတာ္ေခ်ာက
သူ့လက္မွတ္ထိုးၿပီးရံုးတံဆိပ္ႏွိပ္ေပးပါတယ္။
ေနာက္တေန့ေန့လည္၂နာရီေငြလက္ခံၿဖတ္ပိုင္းလာယူဖို့ေၿပာပါတယ္။
က်ြန္မလည္းေန့တ၀က္အလုပ္မသြားလိုက္ရပါ။
ေနာက္ေန့၂နာရီသြားေတာ့အေပါက္၀ကလံုၿခံဳေရးကိုကိုမ်ားက၂း၃၀မွေပး၀င္ပါတယ္။
အထဲကေကာင္တာမွာလူမရွိၿပန္ပါဘူး။ထံုးစံအတိုင္းေစာင့္ရၿပန္ပါတယ္။
၃နာရီေက်ာ္မွဗီဇာထုၿပီးရက္ခ်ိန္းေပးထားတဲ့ပတ္စပို့သမားေတြအရင္ေပးပါတယ္။
ၿပီးမွၿဖတ္ပိုင္းလာယူသူေတြကိုေပးပါတယ္။
ေငြလက္ခံၿဖတ္ပိုင္းကိုညေန၄နာရီမွာေအာင္ၿမင္စြာရရွိပါတယ္။
အဲဒီေန့ကလည္းညေနဖက္အလုပ္မသြားလိုက္ရပါ။
ေနာက္၂ပတ္ၾကာရင္ဗီဇာထုၿပီးပတ္စပို့ကိုညေန၃နာရီမွာသြားယူရပါအုန္းမယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေစာင့္ရအုန္းမလဲမသိပါ။
ေရတစ္ဘူးနဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့ယူသြားရပါမယ္။
့အဲဒီေန့ေနု့လည္မွာလည္းအလုပ္ပ်က္အုန္းမွာေသခ်ာပါတယ္။

ေမ်ွာ္လင့္ၿခင္းေကာင္းကင္

က်ြန္မကိုကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုစိတ္မခ်ဘဲအရာရာကိုဦးေဆာင္ၿပီးကာကြယ္
ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ခ်စ္သူကိုေမြးရပ္ေၿမမွာထားခဲ့ၿပီးအေ၀းတစ္ေနရာမွာရုန္းကန္ရင္း
ဘ၀သစ္စဖို့တစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာပါၿပီ။
ေလာကေၾကာင္းလဲမသိ၊လူေတြအေၾကာင္းလည္းနားမလည္၊ခပ္ထူထူခပ္အအနဲ့က်ြန္မ
ကိုခ်စ္သူစိတ္မခ်ေပမဲ့အေၿခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ဇြတ္မွိတ္ၿပီးလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုတာ
နားလည္ပါတယ္။
လူမ်ိဳးမတူ၊ဘာသာမတူ၊ယဥ္ေက်းမွုဳမတူသူေတြၾကားထဲမွာအႏွိမ္ခံရတိုင္း၊အႏုိင္အထက္
ၿပဳတယ္လို့ခံစားရတိုင္း၊အဆင္မေၿပမွဳေတြနဲ့ၾကံဳတိုင္းအခက္အခဲေတြ့ရင္ေရွ့ကမားမား
မတ္မတ္ရပ္ၿပီးအကာအကြယ္ေပးတတ္တဲ့ခ်စ္သူကိုတမ္းတမိပါတယ္။
စိတ္ဓါတ္က်ၿပီးတြယ္ရာမဲ့သလိုခံစားရတိုင္းလည္းခ်စ္သူရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ႏွစ္သိမ့္အားေပးမွဳ
ေတြသတိရလြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။လြမ္းမ်က္ရည္က်လို့သုတ္ေပးမဲ့သူမရွိခဲ့ပါဘူး၊၀မ္းနည္း
ရင္ငိုေၾကြးဖို့ပုခုန္းမရွိခဲ့ပါဘူး၊
ခ်စ္သူရဲ့အလုပ္ဟာအလားအလာေကာင္းၿပီးအ၀င္ခက္အထြက္ခက္တယ္ဆိုတာသိေပမဲ့
ေနာင္၂ႏွစ္ၾကာရင္အလုပ္ထြက္ၿပီးလိုက္လာခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ခ်စ္သူရဲ့ဂတိစကားေတြကို
ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ရင္းအားတင္းၿပီးေနခဲ့ရပါၿပီ။
၂ႏွစ္ၾကာအထည္းက်န္တဲ့ေန့ရက္ေတြၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီးအလုပ္ထြက္ခြင့္မရေၾကာင္းသိရခ်ိန္မွာေတာ့က်ြန္မစိတ္ဓါတ္ေတြ
ေတာ္ေတာ္က်ခဲ့ရပါတယ္။အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ခ်စ္သူရွိရာၿပန္မလာႏိုင္တဲ့က်ြန္မနဲ့ခ်စ္သူၿပန္လည္ဆံုႏိုင္ခြင့္မွ
ရွိပါေတာ့မလား။
ခ်စ္သူကေတာ့အားမေလ်ွာ့ဘဲထြက္ခြင့္ရေအာင္ဆက္လက္ၾကိဳးစားေနၿပီးက်ြန္မကို
လည္းစိတ္ဓါတ္မက်ဖို့အားေပးေနဆဲပါ။
အလုပ္မွာအစစအဆင္ေၿပေနပါရက္နဲ့က်ြန္မကိုခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုထဲနဲ့အားလံုးကိုစြန့္လႊတ္ၿပီးထြက္လာမဲ့ခ်စ္သူကို
မေရရာေပမဲ့မ၀ံ့မရဲနဲ့ဆက္လက္ေမ်ွာ္လင့္ေနဆဲပါ။
ခ်စ္သူရဲ့သစၥာတရားကိုလည္းယံုၾကည္ေနဆဲပါ။
ေနာက္၅ႏွစ္မွာ...
က်ြန္မဘက္ကခ်စ္သူကိုသစၥာရွိရိွေစာင့္ေနမွာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။
ခ်စ္သူကေရာက်ြန္မအေပၚသစၥာေစာင့္ၿပီးအရင္လိုခ်စ္ခင္ၿမတ္ႏိုးေနအုန္းမွာလား?
အေနေ၀းေနတဲ့က်ြန္မထက္ပိုၿပီးခ်စ္ရမဲ့သူေတြ့ၿပီးက်ြန္မကိုတေယာက္ထဲထားခဲ့မွာလား?
သူၾကိဳးစားခဲ့သလိုတကယ္အလုပ္ထြက္ခြင့္ရၿပီးက်ြန္မေနာက္ကိုလိုက္လာမွာလား?
အေၿဖမထြက္တဲ့ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ခါးသီးတဲ့ပူပန္မွဳေတြ၊မေရရာတဲ့ေမွွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ့အခ်ိန္ေတြကိုေက်ာ္ၿဖတ္ေနပါတယ္။
ကံၾကမၼာဆိုတာေနာက္၁စကၠန့္၊၁မိနစ္၊၁နာရီမွာေတာင္ဘာေတြၿဖစ္မလည္းဆိုတာ
မသိႏုိင္တာမို့က်ြန္မတို့ႏွစ္ေယာက္ၿပန္ဆံုႏိုင္မဆံုႏိုင္ကိုကံတရားကအဆံုးအၿဖတ္ေပးမွာပါ။
မိတ္ေဆြမ်ားလည္းက်ြန္မတို့ခ်စ္သူ၂ေယာက္ၿပန္လည္ဆံုဆည္းႏိုင္ေအာင္ဆုေတာင္း
ေပးၾကပါရွင္။


က်ြန္မကဗ်ာနဲ့အခ်စ္၀တၱဳေတြမေရးတတ္ပါဘူး၊ကိုဏီလင္းညိဳတဂ္ထားလို့ၾကိဳးစားေရး
လိုက္ပါတယ္။

သူတို့သိေစခ်င္ပါသည္

ကြ်န္မအလုပ္လုပ္တဲ့ဌာနဟာသူတို့လူမ်ိဳးေတြနဲ့စကားေၿပာဆက္ဆံရတဲ့ဌာနၿဖစ္ပါတယ္။
အာဖရိကတိုက္မွာရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာတႏိုင္ငံနဲ့တႏိုင္ငံစကားမတူၾကပါဘူး။တႏိုင္ငံထဲမွာ
ေတာင္အရပ္ေဒသလိုက္ၿပီးစကားမတူပါ။က်ြန္မတို့ႏိုင္ငံမွာတိုင္းရင္းသားစကားေတြ
ေဒသအလိုက္ကဲြၿပားသလိုမ်ိဳးေပါ့။
ဒီႏိုင္ငံသံုးဘာသာစကားဟာစီစိုသိုဘာသာစကားၿဖစ္ပါတယ္။
က်ြန္မဌာနမွာႏိုင္ငံၿခားသားေတြမ်ားပါတယ္။တရုတ္၊ကုလား၊ၿမန္မာလူမ်ိဳးစံုပါတယ္။
ေဒသခံသူတို့လူမ်ိဳး၃၊၄ေယာက္လဲအတူအလုပ္လုပ္ပါတယ္။
က်ြန္မတို့ႏုိင္ငံၿခားသားအားလံုးသူတို့ဘာသာစကားကိုထမင္းစားေရေသာက္အနည္း
အက်ဥ္းသာတတ္ပါတယ္။
ေတာဘက္နယ္ဘက္ကလူေတြဟာအဂၤလိပ္လိုလံုး၀မတတ္ၾကပါဘူး။သူတို့လူမ်ိဳး
၀န္ထမ္းေတြကူညီဘာသာၿပန္ေပးမွအလုပ္ကိုအဆင္ေၿပေၿပလုပ္နုိင္ပါတယ္။
ရိုးရိုးသားသားမတတ္လို့စကားၿပန္နဲ့အလုပ္လုပ္ရတာက်ြန္မတို့အဖို့အပန္းမၾကီးသလို
စိတ္အေႏွာက္အယွက္မၿဖစ္ပါ။ဒါေပမဲ့တခ်ိဳ့ကအဂၤလိပ္လိုတတ္ရဲ့သားနဲ့လံုး၀မေၿပာတာ
ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါတယ္။
တစ္ေန့မွာက်ြန္မနဲ့လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္တရုတ္ကေၿပာပါတယ္။
"ဒီအမဲမၾကီးငါ့ကိုစီစိုသိုေၿပာေနတာ၁၅မိနစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ငါနားမလည္ဘူး။
အဂၤလိပ္လိုေၿပာပါဆိုတာလည္းအူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတယ္။မဲ့စီးတီး
(က်ြန္မတို့ဌာနကအမဲမ၀န္ထမ္း)ေခၚၿပီးဘာသာၿပန္ခိုင္းေတာ့မွမမကအဂၤလိပ္လိုေၿပာတယ္။
သူအဂၤလိပ္လိုနားလည္တယ္။ေကာင္းေကာင္းလည္းေၿပာႏိုင္ရဲ့နဲ့ဘာလို့မ်ား
မတတ္ခ်င္ေယာင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာလဲမသိဘူးေနာ္။"
က်ြန္မသူ့လိုခဏခဏၾကံဳဖူးပါတယ္။
စလာကတဲကအဂၤလိပ္လိုတစ္လံုးမွမေၿပာဘဲအမဲလိုခ်ည္းေၿပာေနလို့နားမလည္ဘူးဆိုၿပီး
ေၿပာလည္းမရ၊စကားၿပန္ေခၚမွအဂၤလိပ္လိုေၿပာတဲ့သူေတြမၾကာခဏေတြ့ဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့သူတို့အဂၤလိပ္လိုမႊတ္ေနေအာင္ေၿပာနုိင္ၾကပါတယ္။တမင္မေၿပာတာပါ။
က်ြန္မတို့ေတြဟာနုိင္ငံၿခားသားေတြသူတို့စကားနားမလည္ဘူးဆိုတာသိရက္နဲ့၊အဂၤလိပ္
လိုလြယ္ကူစြာဆက္ဆံႏိုင္တာသိရက္နဲ့ဘာလို့ဒီလိုလုပ္ရတာလဲမစဥ္းစားတတ္ပါ။
သူတို့ဘာသေဘာနဲ့ဒီလိုလုပ္မွန္းေသခ်ာမသိေပမဲ့သူတို့ႏိုင္ငံမွာအလုပ္လုပ္ၿပီးသူတို့
ဘာသာစကားကိုမတတ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီးတမင္လုပ္ေနတာလို့က်ြန္မစိတ္ထဲမွာ
ထင္ေနမိပါတယ္။
ဒီအေသးအမႊားကိစၥေတြဟာေတ့ြဖန္ၾကံဳဖန္မ်ားလာေတာ့က်ြန္မတို့ရဲ့စိတ္ထဲမွာ
သူတို့ရဲ့ေသးသိမ္တဲ့စိတ္ေတြကိုအထင္ေသးစရာၿဖစ္လာတယ္ဆိုတာ
သူတို့သိေစခ်င္ပါတယ္။