မိတ္ေဆြမ်ားနဲ့စိုစိ

ကြ်န္မတစ္ေယာက္ထဲစိုစိနဲ့ေတြ ့ခဲ့ရတာမဟုတ္ပါ။က်ြန္မမိတ္ေဆြအမ်ားစုကလဲ
စိုစိနဲ့ေတြ ့ဖူးခဲ့ၾကသူေတြပါ။
တစ္ဦးကပန္းၿခံလမ္းၾကားထဲမွာဘဲစိုစိ၂ေယာက္လည္ပင္းညွစ္ၿပီးေငြရ၀ လုခံရဘူးပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ကားနဲ့သြားရင္းလုခံရတာပါ။
ကားမွန္အားလံုးပိတ္ထားေပမဲ့သတိေမ့ၿပီးlockမခ်မိတာေၾကာင့္မီးပိြဳင့္မိလို့ကားရပ္ထား
တုန္းဂီယာထိုးတဲ့ေနာက္ကေနရာေပၚတင္ထားတဲ့ဆဲလ္ဖံုးကိုကားတံခါးဖြင့္ယူၿပီး
ထြက္ေၿပးသြားတာပါ။
ေစ်းသြားရင္း၊ဘဏ္၊စာတိုက္သြားရင္းလဲလမ္းမေပၚပိုက္ဆံအိတ္၊ဖံုးေတြအလစ္လုခံရ
တတ္တာေၾကာင့္က်ြန္မတို့လမ္းသြားရင္ပိုက္ဆံအိတ္ဘယ္သူမွမကိုင္ပါ။
ၿမန္မာၿပည္မွာပိုက္ဆံအိတ္၊ပခုန္းလြယ္အိတ္ေလးေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုင္ခဲ့ၾကေပမဲ့
ဒီမွာေတာ့ပိုက္ဆံအိတ္နဲ့ကိုယ္ဟာလားလားမွမထိုက္ၿဖစ္ေနပါတယ္။
က်ြန္မတို့အားလံုးအၿပင္ထြက္ရင္ဆဲလ္ဖံုးေတြ၊ပိုက္ဆံေတြကိုအကၤ်ီ၊ေဘာင္းဘီ
အတြင္းအိတ္ေတြမွာဟိုဖြက္ဒီဖြက္ထည့္တတ္ၾကပါတယ္။
တခါတရံေစ်း၀ယ္ေကာင္တာေရာက္္မွေငြရွင္းမယ္ၾကံရင္အဖြက္လြန္ၿပီး
ဘယ္အိတ္ကပ္ထဲထည့္မိမွန္းမသိေတာ့လို့ဟိုႏွွဳိက္ဒီႏွဳိက္ဟိုရွာဒီရွာနဲ့သရုပ္ပ်က္
ရတာခဏခဏပါ။
့က်ြန္မမိတ္ေဆြကိုတူးနဲ့မိုးငယ္တို့၂ေယာက္သူတို့ရဲ့သားေလးေက်ာပိုးအိတ္
လိုလို့တနဂၤေႏြေန့ေန့လည္တခုမွာတက္စီကားနဲ့စတိုးဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကို
သြားခဲ့ပါတယ္။ရုံးပိတ္ရက္ထံုးစံအတိုင္းလမ္းမေပၚမွာလူသြားလူလာနည္း
ပါတယ္။တက္စီကစတိုးဆိုင္ေရွ့နားမွာရပ္ေပးပါတယ္။
ကားေပၚကဆင္းၿပီးစတိုးဆိုင္ဆီကိုအသြားပလက္ေဖါင္းေပၚမွာလူ၂ေယာက္
ရုတ္ကနဲေရာက္လာၿပီးကိုတူးကို၀ိုင္းဆဲြၾကပါတယ္။တေယာက္ကေနာက္က
ခ်ဳပ္ထားၿပီးေနာက္တေယာက္ကကိုတူးအကၤ် ီအိတ္ကပ္ထဲကိုႏွိဳက္ပါတယ္။
ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့စေနေန့ညကၿမန္မာေတြစုၿပီးအၿပင္းေၿပဖဲရုိက္ၾကပါတယ္။
အေပ်ာ္ကစားၾကတာမို့၅ၿပားေၾကး၊၁၀ၿပားေၾကးေဆာ့ၾကတာပါ။
ကိုတူးကအဲဒီညကဖဲႏုိင္တာေၾကာင့္၅ၿပားေစ့၊၁၀ၿပားေစ့ေတြပါတဲ့အေၾကြအိတ္
ၾကီးကိုအိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားတာပါ။အဲဒီအက်ၤ ီကိုဘဲေကာက္၀တ္လာတာမို့
သူ့ူ့ရွပ္အက်ၤ ီအိတ္ကအေၾကြေတြနဲ့ေဖါင္းေနေပမဲ ့ေရၾကည့္ရင္၅က်ပ္၁၀ေလာက္
ဘဲရွိတာပါ။ပိုက္ဆံကမိုးငယ္ဆီမွာပါ။ကိုတူးဆီမွာအေၾကြအိတ္ကလြဲလို့ဘာမွ
မပါပါဘူး။စိုစိေတြကမိုးငယ္ကိုေတာ့ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ပထမေတာ့မိုးငယ္လဲ
ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနၿပီးမွသတိ၀င္လာၿပီးသူခိုးသူခိုးနဲ့အသံကုန္ဟစ္ပါတယ္။
မိုးငယ္ကက်ြန္မတို့ဲရဲရဲေတာက္အဖဲြ့၀င္ၿဖစ္တာေၾကာင့္တခုခုဆိုအသံ
ကုန္ဟစ္ၿပီးထြက္ေၿပးတာကလြဲၿပီးၿပန္ခ်ဖို့သတၱိရွိသူမဟုတ္ပါ။ဒါေပမဲ့သူ့ ့
ေလာင္ေတာ္မင္ကစိုစိလက္ထဲမွာမို့ေၾကာက္စိတ္ေတြေပ်ာက္သတၱိေတြေရာက္
လာၿပီး ၿပန္ခ်ဖို့လက္နွက္လိုက္ရွာေတာ့အနီးအနားမွာလဲဘာမွမရွိ၊ဒါနဲ့အက်ၤ ီ
အိတ္ကပ္ထဲႏွဳိက္လိုက္ေတာ့...ထြက္လာပါတယ္။
၃၊၄လက္မေလာက္ရွည္တဲ့လက္သဲညွပ္။
မိုးငယ္လဲစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲအဲဒီလက္သဲညွပ္နဲ့ကိုတူးကိုခ်ဳပ္ထားတဲ့
အမဲရဲ့ဂတံုးေၿပာင္ကိုအဆက္မၿပတ္ေခါက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲစတိုးဆိုင္ထဲကလံုၿခဳံေရးေတြေၿပးထြက္လာပါတယ္။
စိုစိ၂ေယာက္လဲအေၾကြအိတ္ကိုလက္ထဲဆုတ္ၿပီးထြက္ေၿပးၾကပါတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာကိုတူးတေယာက္နဲနဲပါးပါးပြန္းပဲ့ရုံကလဲြၿပီးဘာမွမၿဖစ္ပါ။
အိမ္ၿပန္ေရာက္မွၿမန္မာအားလံုးေခၚၿပီးသူတို့ေခတ္မွီသြားတဲ့အေတြ့ ့အၾကဳံ
ကိုၿပန္ေၿပာၿပပါတယ္။
မိုးငယ္ကိုၿပန္တီးစရာရွားလို့လက္သဲညွပ္နဲ့စိုစိကိုေခါက္ရမလား၀ိုင္းအၿပစ္တင္
ၾကပါတယ္။ကိုယ္မၾကံဳရတိုင္းလက္သဲနဲ့ကုတ္ဆြဲပါလား၊ေၿခေထာက္နဲ့ပိတ္ကန္
ပါလား၊နားရင္းပါးရင္းတီးၿပစ္ပါလားစသည္ၿဖင့္သိုင္းကား၊သိုင္း၀တၱဳေတြထဲက
အကြက္ေတြၿမင္ေယာင္ၿပီးကိုယ္ဘဲခ်ခဲ့ဘူးသလိုလိုေလေပါၿပီးတေယာက္
တေပါက္ဆရာလုပ္ၾကပါတယ္။
ကိုတူးကေတာ့သူ့့ ့အေၾကြအိတ္ၾကီးကိုလူရွင္းတဲ့ေနရာေရာက္မွဖြင့္ၾကည့္ၿပီး
၅ၿပားေစ့၊၁၀ၿပားေစ့ေတြထြက္လာရင္သူတို ့ကိုေကာင္းေကာင္းၾကိမ္္ဆဲေနၾက
မွာလို့ေၿပာပါတယ္။
ဒီလိုအေတြ ့အၾကံဳမ်ိဳးကလဲဒီႏိုင္ငံမွာသာရႏိုင္တယ္ထင္ပါရဲ့။

အသြားမေတာ္တစ္လွမ္း

ဒီနုိင္ငံမွာက်ြန္မတို့နိုင္ငံမွာလိုအခ်ိန္မေရြးေနရာမေရြးသြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုသြားလို့မရမွန္း
ေရာက္ခါစကက်ြန္မမသိခဲ့ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္လဲေရာက္လို့မွ၃လမၿပည့္ခင္စိုစိနဲ့ေတြ ့ခဲ့
ရတာပါ။
ၿမိဳ့ထဲအ၀ိုင္းကလြန္ရင္အမဲေစ်း၊အမဲရပ္ကြက္ေတြရိွပါတယ္။လူအလြန္စည္ေပမဲ့
အမဲေတြသာမ်ားတာမို့ကြ်န္မတို့လံုး၀မသြားသင့္တဲ့ေနရာပါ။အမဲေတာထဲမွာလုခံရရင္
၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကရံုကလြဲၿပီးဘယ္သူမွလာကူမွာမဟုတ္ပါ။က်ြန္မတို့ကိုကူညီရင္သူတို့ကို
ရန္ရွာၿပီးွအႏၱရယ္ၿပဳတတ္လို့ကူညီခ်င္ေပမဲ့မကူရဲဘူးလို့အမဲမိတ္ေဆြတဦးကေၿပာဘူး
ပါတယ္။
တနဂၤေႏြညေနနဲ့အစိုးရရုံးပိတ္ရက္ေတြကေတာ့အၿပင္မထြက္သင့္တဲ့ေန့ေတြပါ။
လမ္းမေပၚလူသြားလူလာနည္းလို့အလုခံရနိုင္ပါတယ္။
ညေန၆နာရီေက်ာ္ေမွာင္လာရင္အၿပင္ထြက္္လို့မေကာင္းပါ။စိုစိကတမ်ိဳး
အမူးသမားကတမ်ိဳးမို့က်ြန္မတို့ၿမန္မာေတြေမွာင္လာရင္အၿပင္ထြက္ေလ့မရွိပါ။
က်ြန္မေနတဲ့တိုက္ခန္းကေနၿမိဳ့ထဲကshopping centreကိုသြားတဲ့အခါၿဖတ္လမ္းေလး
တခုရွိပါတယ္။
အဲဒီိၿဖတ္လမ္းဟာလမ္းၾကားေလးကတဆင့္ပန္းၿခံတခုရဲ့ေနာက္ဖက္လမ္းကမွလမ္းမၾကီး
ေပၚထြက္တာပါ။ပန္းၿခံေနာက္ကလမ္းဟာပန္းၿခံကြယ္ေနလို့အဲဒီလမ္းကိုၿဖတ္ေလ်ွာက္ရင္
လမ္းမကသဲသဲကဲြကဲြမၿမင္ရပါဘူး။
အဲဒီေန့ကအစိုးရရံုးပိတ္ရက္တရက္ၿဖစ္ၿပီးေန့လည္၁နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။
ေစ်း၀ယ္ၿပီးအၿပန္လမ္းမေပၚကလမ္းၾကားေလးကိုအကူးသူငယ္ခ်င္းဆီကဖံုးလာလို့ဖံုးေၿပာ
ၿပီးဖံုးကိုေဘာင္းဘီအိပ္ထဲထည့္လိုက္စဥ္အသက္၂၀ေလာက္ရွိမဲ့အမဲ၂ေယာက္က်ြန္မနဲ့
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကၿဖတ္ေလ်ွာက္သြားပါတယ္။လမ္းေပၚမွာလူတေယာက္မွမရွိပါ။
က်ြတ္က်ြတ္အိပ္ၾကီး၂လံုးဆဲြရင္းေအးေအးေဆးေဆးဘဲဆက္သြားေနပါတယ္။
အမဲ၂ေယာက္ဟာ၄။၅။၁၀လွမ္းေလာက္လြန္သြားမွၿပန္လွည့္လာပါတယ္။
က်ြန္မဖံုးေၿပာတာ၊အိတ္ထဲထည့္တာသူတို့ၿမင္ပံုရပါတယ္။
တေယာက္ကမလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ေနၿပီးေနာက္တေယာက္ကဓားေကာက္နဲ့က်ြန္မ
လည္ပင္းကိုေထာက္ၿပီးေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖံုးကိုနွွိဳက္ပါတယ္။
က်ြန္မလည္းေၾကာက္အားလန့္အားနဲ့သူ့ဓားကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုပုတ္ခ်၊ေၿခေထာက္နဲ့
လဲပိတ္ကန္၊ပါးစပ္ကလဲသူခိုး..သူခိုး၊ကယ္ၾကပါနဲ့ကေယာင္ကတန္းအဂၤလိပ္လိုေရာ။
ၿမန္မာလိုပါေအာ္ပါတယ္။
ေဘာင္းဘီကက်ပ္ေနေတာ့ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကဖံုးကိုဆဲြထုတ္လို့မရၿဖစ္ေနပါတယ္။
ရုန္းရင္းကန္ရင္းက်ြန္မေၿခေထာက္နဲ့ပိတ္ကန္ထည့္လိုက္တာအမဲေကာင္လည္းလမ္းမေပၚ
ကိုလဲက်သြားပါတယ္။ေၾကာက္ကန္ကန္တယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးကိုေခၚတာထင္ပါရဲ့။
ေအာ္ကလဲေအာ္ၿပန္ကလဲေဆာ္မို့အေၿခအေနမဟန္မွန္းသိၿပီးစိုစိ၂ေကာင္ခပ္သုတ္သုတ္
နဲ့တဖက္လမ္းကိုထြက္သြားပါတယ္။လမ္းေပၚၿပန့္က်ဲေနတဲ့ပစၥည္းေတြကိုကတုန္ကရီနဲ့
ဲက်ြတ္က်ြတ္အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ရင္းေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့က်ြန္မတို့ရုန္းရင္း
ဆန္ခတ္ၿဖစ္ေနတဲ့မနီးမေ၀းပန္းၿခံမ်က္ခင္းေပၚမွာအမဲမၾကီးတစ္ေယာက္ေၿခဆင္း
ထိုင္ရင္းက်ြန္မတို့ကိုၾကည့္ေနတယ္ရွင့္။
က်ြန္မတို့ကိုဗီဒီယိုရုိက္ေနတယ္မ်ားထင္ေနသလားမသိ။အကူအညီေပးမဲ့ပံုေတာ့လံုးလံုးမရွိ။
ေအာ္..အားရွိစရာေနာ္၊
မသြားသင့္တဲ့ေန့၊မသြားသင့္တဲ့အခ်ိန္၊မသြားသင့္တဲ့ေနရာကသြားမိေပတာကိုး။
ကိုယ္ၿဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့ေလ။
ေနာက္လဲဒီလမ္းၾကားေလးဟာနိုင္ငံၿခားသားေတြမၾကာခနအလုခံရတဲ့အႏၱရယ္လမ္းၾကား
ေလးၿဖစ္လာပါတယ္။ရဲစခန္းကိုခဏခဏတိုင္ၾကလြန္းလို့အခုေတာ့ပန္းၿခံထဲမွာ
အိမ္ေဆာက္ၿပီးရဲေတြ၂၄နာရီတာ၀န္ခ်ထားလို့လုယက္တာေတြမရွိေတာ့ပါ။

ဒါေပမဲ့က်ြန္မတို့အားလံုးကေတာ့ဒီေနရာကိုၿဖတ္သန္းသြားလာၿခင္းမၿပဳေတာ့ပါဘူး။

စိုစိ

သူတို့ဘာသာစကားနဲ့စိုစိဆိုတာၿမန္မာလိုလူဆိုး၊သူခိုး၊ဓားၿပကိုေခၚတာပါ။ဒီနုိင္ငံဟာ
အာဖရိကထံုးစံအတိုင္းရာဇ၀တ္မွဳထူေၿပာပါတယ္။သူတို့လူမ်ိဳးဟာေသြးဆိုးပါတယ္။
စိတ္ဓာတ္ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီးဇက္ရဲလက္ရဲလဲရွိပါတယ္။
ဓားၿပစိုစိေတြဟာအသက္အရြယ္စံုၿပီး၅ေယာက္က၁၀ေယာက္အထိစုရံုးဂိုဏ္းဖဲြ ့
လွဳပ္ရွားၾကပါတယ္။အၿခားအာဖရိကတိုက္ကနိုင္ငံသားေတြလဲဒီအုပ္စုထဲမွာ
ပါတတ္ၿပီးဓားၿပတိုက္လုယက္ၿပီးတၿခားနိုင္ငံထဲကို၀င္ေၿပးတတ္ၾကပါတယ္။
သူတို့ဟာေသနပ္ေတြသံုးၿပီးအဆင္မသင့္ရင္လူသတ္တဲအထိက်ဴးလြန္ၾကပါတယ္။
လမ္းမေပၚမွာလုတဲ့စိုစိေလးေတြကေတာ့၁၂-၁၃နွစ္က၂၀မွ၂၅နွစ္အတြင္း
လူငယ္ေလးေတြၿဖစ္ၿပီး၂ေယာက္ကေန၃ေယာက္အုပ္စုေလးေတြၿဖစ္ပါတယ္။
ေမာင္းခ်ဓား၊ဓားအလတ္စားေတြေဆာင္ၿပီးဓားေထာက္လုေလ့ရွိပါတယ္။
စိုစိအမ်ားစုဟာအမ်ိဳးသားေတြၿဖစ္ၿပီးဓားၿပစိုစိေတြထဲမွာေတာ့
တခါတရံအမ်ိုးသမီးေတြပါတတ္ပါတယ္။လမ္းမေပၚကစိုစိေတြဟာ
ေငြ၊ဖုန္းနဲ့ကင္မရာကိုသာအဓိကထားလုေလ့ရွိပါတယ္။အၿခားပစၥည္းေတြ
ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိရိွသိပ္စိတ္မ၀င္စားပါ။
လမ္းမေပၚကစိုစိေတြရဲ့အဓိကၿပစ္မွတ္ဟာနိုင္ငံၿခားသားေတြအထူးသၿဖင့္
တရုတ္ေတြပါ။
လစာထုတ္ရက္ေတြမွာေတာ့သူတို့လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းလဲလုၾကပါတယ္။
ဒီနိုင္ငံမွာစီးပြါးလာရွာၾကသူအမ်ားစုူဟာအၿခားနိုင္ငံေတြမွာလိုဘဲတရုတ္နဲ့ကုလား
ေတြၿဖစ္ပါတယ္။
ကုလားေတြကေတာ့ထစ္ကနဲဆိုေသြးဆူၿပီးသူတို့ထက္မိုက္ပါတယ္။အုပ္စုလိုက္
ဒုတ္ဆဲြဓားဆြဲၾကမ္းတတ္လို့လမ္းမေပၚမွာသြားေနတဲ့ကုလားေတြကိုသူတို့မလုရဲပါ။
ဒါေတာင္ခ်မ္းသာတဲ့ကုလားအိမ္ေတြဆိုင္ေတြကိုအလစ္၀င္ၿပီးဓားၿပတိုက္တတ္ၾက
ပါေသးတယ္။
တရုတ္ေတြနဲ့ဆင္ဆင္တူတဲ့ၿမန္မာေတြ၊ဖိလစ္ပိုင္ေတြ၊အသားလတ္ၿပီးကုလားနဲ့
သိပ္မတူတဲ့နီေပါ၊သီရိလကၤာေတြလဲသူတို့ၿပစ္မွတ္ထဲအပါအ၀င္ေပါ့ေလ။
က်ြန္မတို့ၿမန္မာအမ်ားစုလဲလုဖို့ၾကိဳးစားခံရသူ၊အလုခံခဲ့ရသူခ်ည္းပါဘဲ။
ေခတ္မွီသူတိုင္းအလုခံၾကရသည္လို့ေတာင္အခ်င္းခ်င္းစၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ဒီနိုင္ငံမွာေနမယ္ဆိုရင္ေမာ္ေတာ္ကားဟာမရွိမၿဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။
ဇိမ္ခံဖို့၊အလွၿပဖို့မဟုတ္ပါ။လံုၿခံဳေရးအတြက္ၿဖစ္ပါတယ္။လမ္းမေပၚအၿမဲလမ္းေလွ်ာက္
သြားလို့ကေတာ့တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္အလုခံရနိုင္ပါတယ္။
ခရီးနီးနီးေ၀းေ၀းကားမွန္အလံုပိတ္၊lockခ်ၿပီးသြားတာအလံုၿခဳံဆံုးပါဘဲ။
က်ြန္မစိုစိနဲ့ေတြ ့ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေနာက္postမွာဆက္ေရးပါအုန္းမယ္။

အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ကြယ္...

့ၿမိဳ့ေတာ္ကေနတစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကားနဲ့သြားရတဲ့နယ္ၿမိဳ့ေလးတၿမိဳ့ရဲ့ေဆးရုံမွာ
ၿမန္မာဆရာ၀န္မိသားစု၃စုရိွပါတယ္။သူတို့ကအလည္ေခၚလို့ၿမိဳ့ေတာ္မွာေနတဲ့ၿမန္မာေတြ
စုၿပီးအဲဒီၿမိဳ့ေလးကိုတစ္ညအိပ္ခရီးထြက္ၿဖစ္ၾကပါတယ္။
စေနေန့ေန့လည္ထဲကအဲဒီၿမိဳ့မွာအားလံုးဆံုၾကပါတယ္။စေနေန့ညစာကို
ၿမိဳ့ခံဆရာ၀န္မမလွအိမ္မွာအသားကင္စားၾကပါတယ္။
မမလွအိမ္ဟာေဆးရုံ၀င္းထဲမွာၿဖစ္ၿပီးၿခံက်ယ္ၾကီးမို့အိမ္မၾကီးၤနဲ့ကိုက္သံုးေလးဆယ္
ေလာက္ေ၀းတဲ့ကားဂိုေဒါင္ေရွ့မွာညေနကထဲကမီးေမႊးၿပီးအသားကင္စားၾကပါတယ္။
ညေမွာင္ရီပ်ိုဳးခ်ိန္မွာေတာ့စားေသာက္ၿပီးပါၿပီ။
အားလံုးအိမ္ထဲ၀င္စကားေၿပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာကြ်န္မ၊မီးငယ္၊မမၿမ၊မသီတာ၊
မိုးေလး ၅ေယာက္သားမီးပံုေရွ့မွာအိုးခြက္ေတြသိမ္းဆည္းရင္းေလေပါေနၾကပါတယ္။
အိမ္ရွင္မမလွကေတာ့မီးဖိုထဲမွာပုဂံေဆးေနပါတယ္။
ၿခံထဲမွာေရာဂိုေဒါင္မွာပါမီးမရွိဘဲမီးဖိုေခ်ာင္အ၀မွာသာမီးရွိလို့က်ြန္မတို့အသားကင္တဲ့
ေနရာကေမွာင္မဲေနပါတယ္။မီးဖိုကမီးလက္က်န္ကလဲေရနဲ့ေလာင္းၿပီးၿငိမ္းထားလိုက္ၿပီေလ။
စကားေတြေပါက္ေပါက္ေဖါက္သလိုေၿပာေနရင္းမိုးေလးက
"အမေရ..ဒီကေနလွမ္းၾကည့္ရင္ဟိုမွာၿမင္ေနရတာရင္ခဲြရုံေလ၊ေဆးရုံကလူနာ
ေတြေသရင္အေလာင္းေတြကိုဒီအိမ္ေရွ့ကၿဖတ္ၿပီးရင္ခြဲရုံကိုသယ္တာ "
တကယ္ေတာ့ကြ်န္မတို့၅ေယာက္စလံုးကသတၱိခဲေတြပါ။သူခိုး၊ဓားၿပ၊သရဲ၊တေစၧ၊
အမဲ အကုန္ေၾကာက္ပါတယ္။သရဲကားေတာင္ၾကည့္ရဲသူေတြမဟုတ္ပါ။
မမၿမက"သူတို့ကဗုဒၵဘာသာမဟုတ္ေတာ့အမ်ွေ၀လဲသာဓုေခၚနိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့
ကြ်တ္မွာမဟုတ္ဘူး။"
မိုးေလးက"ဟင္..ဒါဆိုဒီ၀င္းထဲမွာမက်ြတ္မလြတ္တဲ့သရဲေတြအမ်ားၾကီးရွိမွာေနာ္"
"ေအးေတာ့ဒို့ေတြကလဲၿခံထဲမွာသားစိမ္းငါးစိမ္းေတြကင္စားထားေတာ့..ဘုရား၊ဘုရား"
စားတုန္းကစားၿပီးအခုမွစားထားတာေတြဘဲအန္ထုတ္ရေတာ့မလို
မသီတာကမ်က္ေစ့ပ်က္မ်က္နွာပ်က္နဲ့အိုးၾကီးကိုကဗ်ာကရာမရင္း
"ေတာ္ၾကေတာ့ဟယ္..ေၾကာက္တယ္။အထဲ၀င္ၾကစို့"
မမၿမ၊မသီတာ၊တို့အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြမၿပီးထြက္သြားတာနဲ့က်ြန္မနဲ့
မီးငယ္လဲခံုေတြမၿပီးသူတို့ေနာက္လိုက္ဖို့ေၿခလွမ္းၿပင္လိုက္ပါတယ္။
ဥာဏ္ၾကီးရွင္မီးငယ္က
"အမေရ..ဒီကအမဲေတြသရဲၿဖစ္ရင္ၿဖဴၿဖဴၾကီးၿဖစ္မလား၊မဲမဲၾကီးၿဖစ္မလားမသိဘူးေနာ္"
"ဟယ္..ဒီကသရဲကၿဖဴမယ္မတင္ေပါင္၊မဲမဲၾကီးဘဲၿဖစ္မယ္ထင္...ထင္"
မိုးေလးကေၿပာရင္းရပ္သြားၿပီးမ်က္လံုးၾကီးၿပဴးၿပီးဂိုေဒါင္ေဘးကိုလက္ညိွဳးထိုးလို.လွမ္း
့့ၾကည့္လိုက္ေတာ့့့ဂိုေဒါင္ေဘးေမွာင္ရိပ္ထဲကအက်ၤ ီနီနီ၊ဂတံုးေၿပာင္ေၿပာင္နဲ့အမဲၾကီး
ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ့ထြက္လာတာေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။
မီးငယ္ကက်ြန္မလက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး
"အမေရ..လာၿပီ၊လာၿပီ။ ေၿပး..ေၿပး"
က်ြန္မတို့၃ေယာက္မထားတဲ့မီးေသြးအိပ္နဲ့ခံုေတြကိုၿပစ္ခ်ၿပီးေၿပးၾကပါတယ္။
ေရွ့က၂ေယာက္လဲေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲဘာလာမွန္းဘာၿဖစ္တာမွန္းမသိပဲ
သယ္လာတဲ့အိုးေတြနဲ့ပန္းကန္ေတြဂြမ္ကနဲလြႊတ္ခ်ၿပီးမီးဖိုဘက္ကိုေၿပးပါတယ္။
က်ြန္မလဲေၿပးေနရင္းေနာက္ဖက္ကိုၿဖတ္ကနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အမဲၾကီးက
ပါးစပ္ကဘာေတြမွန္းမသိေအာ္ၿပီးေၿခကားယားလက္ကားယားနဲ့က်ြန္မတို့ေနာက္
ကိုေၿပးလိုက္လာပါတယ္။
"လိုက္လာတယ္၊လိုက္လာတယ္။ၿမန္ၿမန္ေၿပး"
မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ေပါက္ေသးေသးေလးကိုအလုအယက္တိုး၀င္ေနလ့ိုတစ္ေနၾကပါ
ေသးတယ္။
ေအာ္သံဟစ္သံေတြေၾကာင့္မမလွမီးဖိုေခ်ာင္အ၀ေရာက္လာၿပီး
"ဟဲ့ဘာၿဖစ္ၾကတာလဲ"စိုးရိမ္တၾကီးေမးေတာ့က်ြန္မတို့လဲကယ္တင္ရွင္ေတြ ့ၿပီဆိုၿပီး
ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ့မီးဖိုေပါက္၀ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့.....
မီးဖိုေပါက္၀မီးေရာင္ေအာက္မွာအမဲၾကီး..ၿပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ့ရပ္လို့
မီးငယ္ကဂေယာင္ဂတန္းနဲ့"အယ္..သရဲမဟုတ္ဘူး၊လူအစစ္ေတာ့"
မမလွကသေဘာေပါက္္သြားပံုရပါတယ္၊
"ေအာ္..ညီမေလးတို့ကိုေၿပာဖို့ေမ့သြားလို့။သူ့မိန္းမကဒီေဆးရုံကသန့္ရွင္းေရးေလ။
သူကေဆးရုံလမ္းထိပ္မွာေစ်းေရာင္းတာ၊သူတို့လင္မယားကိုမမတို့ဂိုေဒါင္ေနာက္
ကအခန္းေလးမွာေပးေနတာ၊ညမိုးခ်ဳပ္မွသူတို့လင္မယားကၿပန္လာၾကတာ၊
ဟိုဘက္ၿခံအေပါက္က၀င္လာေတာ့သူတို့၀င္လာတာညီမေလးတို့မေတြ ့လိုက္ဘူးထင္တယ္။"
"ဟဲ့ဂြ်န္..ဘာၿဖစ္တာလဲ"မမလွေမးေတာ့
"မသိပါဘူး..ေဒါက္တာရယ္၊က်ြန္ေတာ္ကလူသံေတြၾကားလို့ထြက္လာတာ။သူတို့က
ကြ်န္ေတာ့ဘက္ကိုလက္ညွဳိးထိုးၿပီးထြက္ေၿပးၾကေတာ့က်ြန္ေတာ္လဲလန့္ၿပီးသူတို့ေနာက္
ကိုလိုက္တာ။ေစာင့္ပါအံုးလို့ေအာ္တာေတာင္မေစာင့္ဘူး..တကတဲေၿပးတာၿမန္လိုက္ၾကတာ
ကြ်န္ေတာ္ကသရဲအရမ္းေၾကာက္တတ္တာ"
သူကသူ ့ကိုေၾကာက္ၿပီးထြက္ေၿပးၾကတာသိပံုမရပါ။
ဒီေတာ့မွခုနက၀ရုန္းသံုးကားေအာ္ဟစ္ထြက္ေၿပးတာေတြးၿပီးရယ္နိုင္ပါေတာ့တယ္။
စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ့လႊတ္ခ်ခဲ့တဲ့ပနး္ကန္၃ခ်ပ္နဲ့ဖန္ခြက္၂လံုးကြဲၿပီးမဆင္မခ်င္ဂမူးရွဳးထိုး
န့ဲေၿပးဖို့သာအားသန္တဲ့က်ြန္မတို့အားလံုးအဆူခံရပါတယ္။
ေမွာင္နဲ့မဲမဲမွာအမဲၾကီးကိုသူခိုးထင္လို့ေၿပးမိတာလား၊သရဲထင္လို့ေၿပးမိတာလား၊
ဘာကိုေၾကာက္ၿပီးေၿပးမိၾကတာလဲမသိေတာ့ပါဘူး။သူခိုးၿဖစ္ၿဖစ္သရဲၿဖစ္ၿဖစ္
ၿပန္ခ်ဖို့သတၱိလဲမရွိတာမို့ေၿပးတာကအႏၱရာယ္အကင္းဆံုးမဟုတ္ပါလား။



ၵ

အၾကိဳက္ခ်င္းရယ္ၿဖင့္မတူုပါေလ

သူတို့အၿမဲစားတဲ့အစာဟာပါပါးလို့ေခၚတဲ့ေၿပာင္းဖးူမွဳန့္နဲ့မေရာေဟာ္ေခၚတဲ့မုန္ညင္းေၾကာ္ပါ။

ေၿပာင္းဖူးမွဳန့္ကိုေရနဲ့ဆားနည္းနည္းနဲ့ခ်က္လိုက္ရင္မုန့္ေပါင္းလိုရပါတယ္။
ပူေနတုန္းစားရင္မဆိုးေပမဲ့ေအးရင္ေတာ့မာပါတယ္။ပါပါးစားလို့လားမသိသူတို့ကေလးေလး
ေတြရဲ့အသားေတြဟာမာၿပီးက်စ္ပါတယ္။ဆန္ကိုၾကိဳက္ေပမဲ့ေစ်းၾကီးလို့အၿမဲမစား
နိုင္ၾကပါဘူး။
သူတို့စားတဲ့ဆန္ေတြဟာboiledriceေခၚၿပဳတ္ဆန္ေတြမို့ေရဘယ္ေလာက္ထည့္ထည့္
ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းမရွိပါဘူး။ကြ်န္မတို့အာရွကလူေတြကေတာ့တရုတ္ဆိုင္က
ထိုင္းဆန္၊ဗီယက္နမ္ဆန္ေတြ၀ယ္စားၾကပါတယ္။
မေရာေဟာ္ဆိုတာကေတာ့မုန္ညင္းလိုအရြက္ၿဖစ္ၿပီးေစ်းေပါပါတယ္။နုတ္နုတ္စင္းၿပီး
ဆီနည္းနည္းနဲ့ေၾကာ္စားပါတယ္။ေရာက္စကမုန္ညင္းေၾကာ္သလိုေၾကာ္စားတာ
ဗိုက္နာလို့ေနာက္ထပ္မစားရဲေတာ့ပါ။
တခါတရံခရမ္းခ်ဥ္သီးကိုေရနဲ့ဆားနဲ့ၿပဳတ္ၿပီးေမႊစားတတ္ပါတယ္။ခရမ္းခ်ဥ္သီး
ငပိခ်က္လိုေပမဲ့ငါးပိ၊ငံၿပာရည္၊ပုဇြန္ေခ်ာက္မပါေတာ့က်ြန္မတို့ကေတာ့အရသာမေတြ ့ပါ။
ပါပါးနဲ့မေရာေဟာ္ဟာက်ြန္မတို့ရဲ့ထမင္းနဲ့ငါးပိရည္လိုပါဘဲ။ေန့တိုင္းစားတဲ့အစာပါ။
သူတို့ၾကိဳက္တဲ့ေနာက္အစာတစ္ခုကေတာ့ေရႊဖရုံသီးပါ။ေရႊဖရုံသီးဟာဒီမွာအလြန္ေပါပါတယ္။
လမ္းေဘးမွာအေလ့က်ေပါက္သလိုစိုက္ထားတာေတြလဲရွိပါတယ္။
ေရႊဖရုံသီးကိုအခြံမသင္ဘဲအစိတ္စိတ္ၿပီးေရနဲ့ဆားနဲ့ေပါင္းစားတာသူတို့အလြန္ၾကိဳက္ပါတယ္။
ၾကက္သြန္မပါ၊ပုဇြန္ေခ်ာက္မပါမို့ဒီဟင္းလဲကြ်န္မတို့မၾကိဳက္လွပါဘူး။
ပိုက္ဆံရွိသူဟာအသားေန့တိုင္းစားနိုင္ေပမဲ့အမ်ားစုကဆင္းရဲေတာ့တစ္ပတ္ကိုတစ္ခါ၊နွစ္ခါ
ေလာက္၊အရမ္းဆင္းရဲသူကေတာ့တစ္လတစ္ခါေလာက္သာအသားစားနိုင္ၾကပါတယ္။
ၾကက္၊၀က္၊အမဲ၊ဆိတ္၊သိုးအကုန္စားေပမဲ့ငါးနဲ့ပုဇြန္ေတာ့သိပ္စားေလ့မရွိပါဘူး။
ငါးကိုအရုိးလြတ္အသားလႊာၿပီးဂ်ံဳနဲ့ကပ္္ၿပီးေၾကာ္ထားတဲ့ငါးေၾကာ္ကလဲြလို့ငါး၊ပုဇြန္မစားၾကပါ။
ကုန္းတြင္းပိတ္နိုင္ငံၿဖစ္တဲ့အၿပင္ၿမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္နည္းတာေၾကာင့္ငါး၊ပုဇြန္လဲမ်ားမ်ား
မရွိပါဘူး။အာရွသားေတြကေတာ့တစ္ဖက္နိုင္ငံကသြင္းတဲ့ငါး၊ပုဇြန္ေရခဲရုိက္ေတြပဲ
တရုတ္ဆိုင္က၀ယ္စားရပါတယ္။
ေႏြရာသီမွာေတာ့အနီးအနားေရကန္ကငါးေတြဖမ္းၿပီးနိုင္ငံၿခားသားမ်ားတဲ့က်ြန္မတို့
တိုက္ခန္းေတြမွာလာေရာင္းတတ္ပါတယ္။ငါးၾကင္းနဲ့တူေပမဲ့အရုိးမ်ားၿပီးဒိုက္ေစာ္နံတဲ့ငါး၊
ငါးခူၾကီးၾကီးေတြပါလာတတ္ပါတယ္။က်ြန္မတို့ၿမန္မာေတြငါးခူနဲ့မုန့္ဟင္းခါးခ်က္စားခ်င္ေပမဲ့
အရွင္ေတြမို့မ၀ယ္ၿဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ငါးရွားတဲ့အရပ္မို့ငါးၾကိဳက္တဲ့အာရွသားေတြ၀ိုင္း၀ယ္ၾကတာ
ဆာလာအိပ္အၿပည့္နီးပါးငါးေတြဟာနာရီ၀က္ေလာက္ဆိုကုန္သြားပါတယ္။
တစ္ခါကၿမန္မာအိမ္တစ္အိမ္ကငါးခူကိုအေသထင္ၿပီး၀ယ္လိုက္တာရွင္ေနၿပီးလူးေနတာ
သတ္လဲမသတ္ရဲတာေၾကာင့္ေရဇလံုၾကီးထဲေရၿဖည့္ထဲ့ထားၿပီးေနာက္ေန့မနက္မွကားငွား
ၿပီးၿမိဳ့ၿပင္ကေရကန္မွာသြားလႊတ္ရပါတယ္။
ငါးခူက၁၀ဘဲေပးရေပမဲ့ကားငွားခကအသြားအၿပန္၂၀က်တာေၾကာင့္ငါးမစားရတဲ့အၿပင္
ေငြ၃၀ထြက္သြားပါတယ္။
သူတို့အစာေတြဟာဆား၊မဆလာ၊ဟင္းခတ္မွဳန့္ေတြပါေပမဲ့အခ်ိဳမွဳန့္၊ငံၿပာရည္၊ငပိ၊
ပုဇြန္ေခ်ာက္မပါလို့ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ့အရသာမရွိလို့ွိက်ြန္မတို့မနွစ္သက္သလို၊
က်ြန္မတို့ခ်က္တဲ့မုန့္ဟင္းခါး၊ငါးပိခ်က္၊အသုတ္ေတြကိုလည္းငါးပိ၊ငံၿပာရည္နံ့နံလို့မၾကိဳက္
ၾကပါဘူး။က်ြန္မတို့အတြက္ေမႊးေပမဲ့သူတို့ကအနံ့မခံနိုင္ၾကပါ။
ေနရာေဒသအလိုက္စားတဲ့အစာ၊ခ်က္ပံုခ်က္နည္း၊သံုးတဲ့ဟင္းခတ္ေတြမတူၾကသလို
အၾကိဳက္ခ်င္းလည္းဘယ္တူနုိင္ပါ့မလဲေလ...
္